De ouderavonden op school waren altijd een beetje uitputtend. Gesprekken met bezorgde ouders, complimenten uitdelen, af en toe een moeilijke boodschap brengen – het hoorde er allemaal bij. Maar deze avond was anders. Deze avond keek ik de hele tijd naar de klok, wachtend tot het laatste gesprek. Het gesprek met hém.
Gino’s vader. Een man die altijd een onuitwisbare indruk achterliet. Altijd perfect gekleed in zijn strakke maatpak, zijn donkere ogen net zo scherp als zijn glimlach charmant was. Hij had iets wat je niet kon negeren, iets wat je naar hem toe trok. En eerlijk gezegd? Ik wilde niet eens proberen om hem te negeren.
Zijn naam stond als laatste op de lijst. Een bewuste keuze, en ik voelde een kleine tinteling van verwachting bij de gedachte aan ons gesprek. Terwijl de laatste ouder vertrok, wierp ik een blik op mijn spiegelbeeld in de reflecterende ramen. Mijn blouse zat prima, maar een klein aanpassing kon geen kwaad. Met een lichte glimlach op mijn lippen knoopte ik het bovenste knoopje los, net genoeg om een glimp van mijn decolleté te tonen. Subtiel, maar onmiskenbaar bedoeld om indruk te maken.
Ik nam plaats aan mijn bureau en haalde even diep adem. Net op tijd hoorde ik het zachte kloppen op de deur. “Kom binnen,” zei ik, mijn stem misschien iets lager dan normaal, met een tikje zwoelheid erin. En daar stond hij, Gino’s vader, zoals altijd onberispelijk gekleed, met die kenmerkende glimlach die iets tussen vriendelijkheid en verleiding balanceerde.
Fabian, de vader van Gino, stapte de kamer binnen met zijn onmiskenbare zelfverzekerde uitstraling. Zijn donkergrijze pak zat perfect, zijn stropdas strak geknoopt, en die lichte scheve glimlach deed mijn hart onwillekeurig een slag overslaan. Ik glimlachte naar hem terwijl ik opstond om hem de hand te schudden. “Fabian, fijn dat u er bent,” zei ik, mijn stem rustig maar doelbewust.
Hij nam plaats, en terwijl ik mijn stoel naar achteren schoof, ging ik nonchalant door mijn papieren, alsof ik hem nog wat tijd gaf om te settelen. Maar de werkelijkheid was anders. Ik genoot van het spel, van de spanning die ik voelde toen ik voorover boog om iets van het bureau te pakken. De open hals van mijn blouse onthulde precies genoeg om zijn blik te vangen. Ik zag hoe hij snel zijn ogen weer naar mijn gezicht bracht, maar niet voordat hij een fractie van een seconde bleef hangen.
Mijn lippen krulden subtiel in een glimlach terwijl ik de stilte doorbrak. “Gino heeft zich echt goed ontwikkeld het afgelopen jaar,” begon ik, mijn stem warm. “Hij lijkt heel gedreven en verantwoordelijk. Iets wat hij duidelijk van u heeft meegekregen.” Terwijl ik sprak, leunde ik licht naar voren, alsof ik zojuist iets belangrijks wilde onderstrepen, maar in werkelijkheid om het spel van subtiele verleiding voort te zetten.
Ik wist dat ik zijn aandacht had. Zijn ogen verrieden hem, ook al probeerde hij zijn blik op mijn gezicht te houden. Het was tijd om een stapje verder te gaan. Ik verplaatste me iets, mijn stoel schuivend zodat ik meer in zijn zicht zat. Met een ontspannen glimlach leunde ik achterover, mijn rug lichtjes recht, en legde mijn handen nonchalant op mijn dijen. Het zachte stof van mijn rok voelde koel tegen mijn handpalmen terwijl ik langzaam mijn vingers liet glijden, net genoeg om zijn blik subtiel naar beneden te leiden.
Fabian’s ogen bleven langer hangen dan eerder. Hij deed zijn best om kalm en professioneel te blijven, maar ik kon zien hoe zijn ademhaling iets dieper werd. Zijn hand ging naar zijn kin, alsof hij wilde nadenken over wat ik net had gezegd, maar zijn focus lag duidelijk ergens anders. Mijn lippen krulden zich in een lichte, bijna onschuldige glimlach.
Ik besloot iets gewaagder te zijn. Langzaam liet ik mijn benen een fractie uit elkaar glijden, alsof ik een comfortabelere houding zocht. De beweging was subtiel, maar zorgvuldig genoeg om een nieuw zicht vrij te geven – mijn roze stringetje dat net zichtbaar was onder de rand van mijn rok. Ik hield mijn gezicht neutraal, alsof ik me van niets bewust was, terwijl ik door mijn papieren bladerde en af en toe opkeek naar zijn gezicht.
Fabian probeerde zijn blik te beheersen, maar ik zag hoe zijn ogen als vanzelf naar beneden afdwaalden. Een moment, misschien twee, bleef hij hangen, voordat hij zich weer herpakte. De lichte spanning in zijn kaak vertelde me alles wat ik moest weten. Ik voelde een stroom van opwinding door mijn lichaam trekken, wetend dat ik volledige controle had over dit spel.
De spanning in de ruimte hing zwaar in de lucht, bijna tastbaar. Ik liet mijn blik kort over hem glijden, zag hoe zijn ogen moeite hadden om gefocust te blijven, alsof hij balanceerde op een grens die hij niet wilde overschrijden – of misschien juist wel.
Met een speelse glimlach leunde ik iets naar voren, mijn handen nog steeds op mijn dijen rustend. “Is er iets dat u nog wilt zien?” vroeg ik zacht, mijn stem luchtig, maar geladen met een ondertoon die de woorden dubbelzinnig maakte.
Fabian’s ogen vonden de mijne, en voor een fractie van een seconde gleed zijn blik naar beneden, naar mijn benen, voordat hij zich herstelde. Zijn lippen krulden licht omhoog in een glimlach die evenveel spanning als uitdaging bevatte. “Ik denk dat ik al genoeg gezien heb,” antwoordde hij, zijn stem laag en warm, maar met een suggestieve tinteling erin.
Mijn hart sloeg een slag over. Zijn woorden lieten geen twijfel over de richting van zijn gedachten, en ik besloot dat dit het moment was om verder te gaan. Langzaam stond ik op, mijn bewegingen bewust en sierlijk. “Laten we daar zeker van zijn,” zei ik zachtjes terwijl ik naar het raam liep, mijn heupen subtiel wiegend bij elke stap.
Bij de lamellen aangekomen reikte ik omhoog om ze te sluiten, zorgend dat mijn rokje nét hoog genoeg opkroop om een glimp van mijn billen te laten zien. Ik hoorde hoe zijn ademhaling iets verschoof, zijn focus duidelijk op mijn bewegingen. Mijn vingers draaiden de lamellen langzaam dicht, een voor een, terwijl de kamer donkerder en intiemer werd.
“Nu hebben we wat meer privacy,” zei ik luchtig, terwijl ik me omdraaide en tegen het raam leunde. Mijn ogen vonden de zijne, en zijn blik gleed even naar mijn blote benen voordat hij weer omhoog keek. Mijn glimlach was uitnodigend, maar onmiskenbaar uitdagend.
Fabian bleef zitten, zijn lichaam leunde iets naar voren, alsof hij werd aangetrokken door de geladen atmosfeer in de kamer. Ik bleef tegen het raam staan, mijn vingers licht spelend met de rand van mijn rokje terwijl ik hem strak aankeek. De stilte tussen ons was gevuld met een onuitgesproken energie.
“Fabian,” begon ik zachtjes, mijn stem bijna fluisterend, terwijl ik langzaam naar hem toe liep. “Het lijkt erop dat we het hier niet alleen over Gino hebben, toch?” Mijn lippen krulden in een speelse glimlach terwijl ik vlak voor hem bleef staan.
Hij slikte, zijn ogen weer zoekend naar de mijne, maar ik merkte dat zijn focus opnieuw naar mijn benen gleed. Zijn handen rustten ongemakkelijk op zijn knieën, alsof hij zichzelf probeerde te beheersen. “Misschien… misschien niet,” antwoordde hij schor, zijn stem een fractie zachter dan normaal.
Ik stapte nog iets dichterbij, zodat mijn knieën bijna die van hem raakten. “Ik waardeer eerlijkheid,” fluisterde ik terwijl ik langzaam mijn vingers over zijn schouders liet glijden. Zijn lichaam verstijfde even onder mijn aanraking, maar ontspande toen hij naar me opkeek.
Zonder zijn blik los te laten, boog ik iets naar voren, net genoeg om mijn gezicht dichter bij het zijne te brengen. Mijn handen rustten op zijn borst, en ik voelde hoe zijn hart sneller klopte. “Denk je niet dat we wat minder formeel kunnen zijn?” vroeg ik speels, mijn lippen vlakbij zijn oor.
Hij haalde diep adem, zijn blik gevangen in de mijne. “Ik… ik denk dat dat wel passend is,” stamelde hij, zijn stem onvast maar gevuld met verlangen.
Ik glimlachte en rechtte mijn rug, draaide me langzaam om, en liep naar het bureau. Mijn vingers gleden over de rand terwijl ik me omdraaide en naar hem keek, mijn hoofd iets schuin. “Waarom kom je hier niet even staan?” stelde ik voor, mijn stem nu zachter, uitdagender.
Fabian aarzelde een moment, maar stond toen langzaam op. Zijn bewegingen waren gespannen, alsof hij niet zeker wist wat hij moest doen. Ik wachtte tot hij dichterbij kwam en mijn vingers speelden opnieuw met de rand van mijn rokje, een subtiele uitnodiging die niet onopgemerkt bleef.
Fabian stond nu dicht bij me, zijn ademhaling zwaar en onregelmatig. Ik keek hem uitdagend aan terwijl ik mijn vingers over zijn borst liet glijden, langzaam afdalend naar zijn riem. Mijn blik bleef gevangen in de zijne, en ik zag de honger in zijn ogen terwijl mijn handen zijn riem losmaakten.
Ik knielde zonder aarzeling voor hem neer, mijn vingers glijdend langs de rand van zijn broek terwijl ik die naar beneden trok. Zijn erectie was al duidelijk zichtbaar door zijn boxershort, en ik liet mijn hand erover strijken voordat ik die ook naar beneden schoof. Hij kreunde zacht toen mijn hand hem volledig onthulde, zijn warmte voelbaar tegen mijn huid.
Ik nam mijn tijd, liet mijn vingers plagend over zijn lengte glijden terwijl ik mijn blik op hem gericht hield. Mijn tong gleed langs mijn lippen voordat ik hem langzaam in mijn mond nam, mijn bewegingen ritmisch en doelbewust. Zijn handen vonden hun weg naar de rand van het bureau achter hem, zijn grip stevig terwijl hij zich overgaf aan het moment.
Met elke beweging voelde ik zijn lichaam reageren, zijn ademhaling versnellen, en zijn kreunen werden zwaarder. Ik verhoogde het tempo, mijn tong cirkelend rond de gevoelige plekken terwijl ik zijn lengte steeds dieper nam. Zijn hand gleed voorzichtig naar mijn haar, zijn vingers erdoorheen strijkend zonder de controle volledig over te nemen. Ik voelde hoe hij dichter bij zijn climax kwam, maar ik wilde meer – veel meer.
Ik liet hem langzaam los en stond op, mijn handen rustend op zijn borst terwijl ik hem achteruit naar het bureau leidde. “Draai je om,” fluisterde hij zacht, mijn stem trillend van verlangen. Ik gehoorzaamde zonder aarzeling, draaide me om en leunde met mijn handen op het bureau.
Hij trok mijn string langzaam naar beneden, de stof gleed sensueel langs mijn huid voordat het op mijn enkels viel. Ik voelde hoe zijn vingers me zachtjes verkenden, zijn aanraking teder maar doelbewust. Een lage kreun ontsnapte mijn lippen terwijl hij plagend mijn natte warmte beroerde.
Ik boog me dieper over het bureau, mijn vingers stevig om de rand geklemd terwijl ik hem uitnodigde verder te gaan. Hij plaatste zichzelf zorgvuldig achter me, zijn warmte tegen mijn huid voelend, en ik hapte naar adem toen hij langzaam in me gleed. De sensatie was intens, volledig, alsof hij elke vezel van mijn lichaam raakte.
Fabian begon met diepe, gecontroleerde stoten, elke beweging zorgvuldig afgestemd op mijn reacties. Zijn handen vonden mijn heupen, zijn grip stevig maar teder terwijl hij zich dieper in mij boorde. Ik voelde hoe mijn spieren instinctief om hem spanden, mijn lichaam hem volledig omarmend.
Zijn duim vond voorzichtig mijn sterretje, cirkelend met een speelse maar zekere druk een sensatie die me dichter bij de rand bracht. Tegelijkertijd gleed zijn andere hand naar voren, zijn vingers vonden mijn clitoris en begonnen te bewegen in hetzelfde ritme. “God, je voelt zo goed,” fluisterde hij, zijn stem rauw en vol bewondering.
Mijn ademhaling versnelde, mijn hele lichaam trilde van de spanning die zich in mijn onderbuik opbouwde. “Fabian,” fluisterde ik, mijn stem trillend van verlangen, “ga door.” Hij luisterde, zijn bewegingen krachtiger en intenser makend terwijl hij mijn lichaam verder veroverde.
De combinatie van zijn duim, zijn hand en zijn stoten stuurde me over de rand. Mijn spieren spanden zich oncontroleerbaar aan, mijn rug kromde en een diepe, rauwe kreun ontsnapte mijn lippen toen het orgasme door mijn hele lichaam golfde. Ik voelde hoe mijn benen licht trilden terwijl ik me volledig aan het moment overgaf.
Fabian bleef bewegen, leidde me door elke golf van genot terwijl zijn eigen climax naderde. Zijn ademhaling werd zwaarder, zijn grip verstevigde, en met een diepe kreun bereikte ook hij zijn hoogtepunt. Ik voelde hoe hij me stevig tegen zich aan trok, zijn lichaam trillend van pure overgave.
Ik trok mijn string omhoog en keek hem met een ondeugende glimlach aan. “Ik kijk nu al uit naar het volgende oudergesprek,” zei ik, mijn stem zacht maar vol uitdaging.
Fabian lachte, zijn blik nog steeds intens terwijl hij zijn kleding rechttrok. “Dat maakt twee van ons,” fluisterde hij terug, voordat hij me een laatste blik vol belofte gaf.
Terwijl ik de deur opende en voorzichtig in de gang keek, voelde ik mijn hartslag weer langzaam normaliseren. Dit moment, deze nacht – het zou nog lang in mijn gedachten blijven.
