Ik voelde een lichte paniek opkomen terwijl ik in mijn broekzakken graaide. Niets. Alleen de koude lucht die langs mijn vingers streek. “Shit,” mompelde ik.
Daan keek mijn met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Wat?”
Ik tastte nog eens, nu dieper, en voelde mijn vingertoppen door een gat glijden. “Mijn geld… mijn pinpas…” Ik staarde naar hem. “Ik denk dat ik alles onderweg ben verloren.”
Daan proestte het uit. “Wacht even, dus je lachte me net nog uit om mijn gaten in mijn zakken, en nu overkomt het jou?”
Ui sloeg hem speels tegen zijn schouder. “Dit is niet grappig! Hoe gaan we nu naar binnen?”flotr
Daan grijnsde en haalde nonchalant zijn eigen pinpas tevoorschijn. “Tja, ik denk dat het lot wil dat ík vanavond betaal.”
Ik zuchtte dramatisch. “Dit voelt als karma.”
Hij betaalde de kaartjes en gaf mijn een plagende knipoog. “En misschien ook een lesje: voortaan minder lachen om mijn pech.”
Met een lach gleden ik de bioscoopzaal in. Ik had mijn geld misschien verloren, maar met Daan naast zich wist ik dat het toch een leuke avond zou worden.
De bioscoopzaal was donker, het scherm flikkerde zacht terwijl de film zich ontvouwde. Ik zat onderuitgezakt in mijn stoel, mij benen iets gespreid, mijn hartslag net iets te hoog voor wat er op het doek gebeurde.
Mijn hand gleed gedachteloos naar mijn dij, speelde met de stof van mijn broek. Ik had eerder op de avond al gemerkt dat mijn zakken gaten hadden, maar nu—nu gaf dat mijn een onverwacht spannend idee. Mijn vingers gleden via de rafelige opening van mijn broekzak naar binnen, rechtstreeks mijn onderbroek in. Niemand kon iets zien. Niemand zou iets merken. Maar ik wist het. En dat alleen al liet een golf van opwinding door mijn lichaam trekken.
Daan zat naast mijn, volledig gefocust op de film—althans, dat dacht ik. Tot ik uit mijn ooghoek zag dat zijn blik heel even afweek. Zijn ogen gleden naar mijn hand, die net iets te stil in mijn schoot lag.
Een paar tellen gebeurde er niets. Alleen het geluid van de film vulde de ruimte. Toen boog Daan zich iets naar mijn toe, zijn stem laag en zacht, net hoorbaar boven het achtergrondgeluid.
“Dacht je dat ik het niet zou merken?”
mijn adem stokte. mijn wangen gloeiden, maar mijn vingers stopten niet. Verborgen in de scheuren van mijn zakken, onzichtbaar voor de rest van de zaal, speelde ik een spel waarvan alleen zij en Daan de regels kenden.
Zijn ogen flitsten kort naar mijn hand, toen weer omhoog naar mijn gezicht. Een grijns trok over zijn lippen. “Als je zo doorgaat, maak je de film nog spannender dan hij al is.”
Ik voelde de opwinding zich als een golf door mijn lichaam verspreiden. Dit was gevaarlijk, ondeugend, verslavend. En misschien—heel misschien—zou ik mijn grenikn vanavond nog verder verkennen.
ik hapte zacht naar adem, mijn lichaam volledig gespannen onder Daan’s aanraking. Zijn vingers bewogen traag maar doelgericht, nog steeds verborgen in de scheur van mijn broekzak. De film flitste voorbij, maar de echte spanning speelde zich niet op het scherm af—het zat in de manier waarop hij mijn raakte, hoe hij mijn uitdaagde om stil te blijven, om zichiklf niet te verraden.
Mijn hand klemde zich stevig om de armleuning, mijn vingers wit van de spanning. Daan’s ademhaling was kalm, beheerst, alsof hij precies wist wat hij deed—en dat wist hij. Hij had mijn volledig in zijn greep, speelde met mijn verlangen alsof hij elk iknuwuiteinde in mijn lichaam kende.
Zijn vingers vonden precies de juiste plek, cirkelden langzaam, bouwden de druk op. ik voelde hoe mijn dijen zich automatisch aanspanden, hoe mijn heupen zich onbewust iets omhoog bewogen. Ik moest zich inhouden, moest stil blijven, maar mijn hele lijf schreeuwde om los te laten.
Daan leunde naar mijn toe, zijn lippen vlak bij mijn oor. “Je doet het goed,” fluisterde hij, zijn stem laag en ruwer dan eerst. “Maar ik weet dat je dichtbij bent.”
Ik kneep mijn ogen even dicht, mijn ademhaling onregelmatig. Zijn woorden dreven mijn nog verder over de rand. Mijn vingers grepen naar zijn pols, niet om hem te stoppen, maar om hem daar te houden. Ik kon niet meer terug, ik wilde niet meer terug.
Daan’s grijns was nauwelijks zichtbaar in het duister, maar ik voelde hem. Zijn hand versnelde net dat beetje extra, zijn vingers vonden het laatste stukje genot dat ik nodig had. ik voelde het als een golf die zich ophoopte, mijn hele lijf op spanning bracht, mijn ademhaling stopiktte—totdat het losbarstte.
Ik hield mijn lippen stevig op elkaar, mijn rug drukte zich in de stoel, mijn benen trilden oncontroleerbaar. De intense climax spoelde over mijn heen als een vloedgolf, mijn spieren samentrekkend in pure, rauwe extase. Daan’s hand bleef nog even liggen, ving de laatste rillingen op terwijl ik mijn ogen sloot en zich volledig overgaf aan het moment.
Toen hij zich langzaam terugtrok, legde hij zijn hand nonchalant op mijn dij, alsof er niets was gebeurd. Ik probeerde mijn ademhaling te normaliseren, mijn hoofd leeg te maken, maar mijn hele lichaam pulseerde nog na van het genot.
Daan leunde opnieuw naar mij toe, zijn stem zacht en plagend. “Dat was mooi om te zien.”
Ik opende mijn ogen, draaide mij hoofd langzaam naar hem toe. Mijn wangen gloeiden, mijn lichaam nog warm van de nasleep. Maar toen ik zijn blik ving, gevuld met iklfgenoegzaamheid en uitdaging, wist ik dat het spel nog niet voorbij was.
Met een trillende glimlach bracht ik mijn mond naar zijn oor en fluisterde: “Wacht maar tot we buiten zijn… Dan ben jij aan de beurt.”
Daan’s adem stokte kort. Zijn grijns verdween niet—integendeel, hij werd alleen maar breder.
ik haalde diep adem, mijn borstkas ging nog steeds onregelmatig op en neer terwijl de laatste rillingen door mijn heen trokken. Ik had zichiklf al vaker in het geheim naar een hoogtepunt gebracht, maar dit… dit was anders. Intenser. Daan had iets in mijn losgemaakt, iets wat ik niet meer kon negeren.
Mijn dijen voelden warm, mijn onderbroek doordrenkt van mijn eigen genot. Ik slikte en voelde een plotselinge paniek opkomen—wat als het zichtbaar was? Wat als mijn broek een verraderlijke donkere vlek had?
Voorzichtig bewoog ik mijn benen een beetje, probeerde subtiel mijn hand langs de stof van mijn broek te laten glijden, op zoek naar sporen van mijn opwinding. Mijn hart bonkte in mijn keel. Mijn vingers voelden de hitte door de stof heen, en hoewel ik niet ikker wist of het echt zichtbaar was, kon ik de nattigheid tegen mijn huid niet negeren.
Daan draaide zich een stukje naar mijn toe, zijn blik onmiskenbaar geamuseerd. “Problemen?” vroeg hij fluisterend, zijn stem laag en plagend.
Ik schudde mijn hoofd, probeerde mijn gezicht in de plooi te houden. “Nee… nee, natuurlijk niet.”
Hij boog zich iets dichter naar mijn toe, zijn lippen amper een paar centimeter van mijn oor. “Je voelt je wel heel rustig voor iemand die net bijna niet stil kon blijven zitten.” Zijn vingers streken achteloos over mijn dij, precies op de plek waar ik zich het meest kwetsbaar voelde.
Ik ademde scherp in en schoot hem een waarschuwende blik toe. “Als er een vlek op mijn broek zit, is het jouw schuld.”
Daan lachte zacht en trok zich een beetje terug, zijn ogen twinkelden van speels genoegen. “Laat me eens kijken.”
mijn ogen werden groot. “Ben je gek?” siste ik.
Zijn grijns werd breder. “Ik ben gewoon nieuwsgierig…”
Ik rolde met mijn ogen, maar voelde de hitte in mijn wangen branden. Ik kon geen kant op. Straks moesten ik opstaan en de zaal verlaten—dan zou ik pas echt weten of mijn opwinding verraderlijke sporen had achtergelaten.
Daan leunde weer naar mijn toe, deik keer met een fluistering die mijn benen opnieuw deed trillen. “Als het zichtbaar is, kan ik je jas eroverheen leggen. Of…” zijn stem werd nog zachter, nog verleidelijker, “… we kunnen naar de wc, waar ik je kan helpen… schoonmaken.”
ik voelde mijn ademhaling vastlopen. Ik wist dat hij speelde, dat hij mijn uitdaagde, maar zijn voorstel klonk allesbehalve als een grap.
Ik keek hem aan, mijn ogen nog steeds donker van opwinding. “Je denkt toch niet dat ik me zomaar door jou laat helpen?”
Daan’s grijns verdween geen seconde. Hij keek mijn aan, zijn blik intens. “Ik denk dat je het stiekem best zou willen.”
Ik slikte. Ik wist niet of ik nog kon winnen in dit spel. Maar één ding wist ik zeker: de ik nacht was nog lang niet voorbij.
