Terwijl haar vriend diep slaapt, ontvouwt zich een verboden spel via berichtjes. De spanning bouwt zich op, het verlangen is onhoudbaar… en als ze elkaar in het echt ontmoeten, is er geen weg meer terug. Lees ‘Ongelezen Begeerte’ nu en ontdek hoe ver ze durven te gaanHet huis is stil. Mijn vriend slaapt diep naast me, zijn ademhaling rustig, volledig onbewust van wat zich pal naast hem afspeelt.
Mijn telefoon ligt op mijn borst, het scherm verlicht mijn gezicht terwijl ik de laatste berichten lees. Zij. Haar woorden. Haar suggestieve, prikkelende berichten die me al de hele dag kwellen.
“Denk je aan me?”
Ik bijt op mijn lip, voel hoe mijn lichaam reageert op die simpele vraag. Natuurlijk denk ik aan haar. Ik denk aan hoe haar vingers over het toetsenbord glijden, hoe ze dit net zo bewust doet als ik, hoe ze weet dat ik hier lig—nat, hunkerend, op het randje van controleverlies.
Mijn vingers glijden onder de deken, langs de rand van mijn slipje. Ik voel mezelf. Warm. Klam. Meer dan klaar.
“Ik kan niet slapen,” typ ik.
De drie puntjes verschijnen direct. Ze wachtte erop. Ze is net zo ongeduldig als ik.
“Wat doe je nu?” vraagt ze.
Ik glimlach, laat mijn vingers langzaam verder naar beneden zakken, mijn ademhaling wordt dieper. Ze wil het weten? Prima.
“Mijn vriend ligt te slapen. Ik… voel mezelf een beetje.”
Een paar seconden stilte. Dan komt haar antwoord.
“Oeh… Ga door. Laat me weten hoe je je voelt.”
Mijn vingers vinden hun ritme, zacht, cirkelend, precies zoals ik het nodig heb. Ik app haar terwijl ik mezelf raak, terwijl ik voel hoe de spanning zich opbouwt. Haar reacties worden korter, haar antwoorden gehaaster.
“God, ik wil je zien.”
“Ik ben nat.”
“Stel je voor dat ik nu naast je lag.”
Ik hap naar adem, mijn lichaam trekt zich samen bij de gedachte. Haar handen in plaats van de mijne. Haar lippen, haar warmte.
Mijn vrije hand grijpt het laken, mijn rug spant zich.
“Ik kom bijna.”
“Samen,” stuurt ze terug.
Mijn vingers bewegen sneller, dieper, mijn lichaam schokt terwijl ik mijn lippen stevig op elkaar druk om geen geluid te maken. Ik kom. Ik kom op haar woorden, op haar stem in mijn hoofd, op het besef dat dit pas het begin is.
Mijn ademhaling is zwaar als ik naar het scherm staar, mijn vingers nog kloppend van de nasleep.
Ze stuurt een laatste bericht.
“Als dit al zo heet is… stel je dan eens voor hoe het straks wordt als we écht samen zijn.”
Ik grijns, een laatste siddering trekt door mijn lichaam.
Mijn telefoon trilt terwijl ik’s ochtend net uit de douche stap. Een nieuw bericht. Haar naam licht op het scherm op.
“Samen even een hapje eten? Met daarna een borrel?”
Mijn hart bonkt iets sneller. Ze doet alsof het casual is. Alsof er niets is gebeurd. Maar ik weet wel beter.
Mijn lippen krullen in een kleine glimlach terwijl ik antwoord:
“Klinkt goed. Ik heb wel zin in iets lekkers.”
De dubbele lading is onmiskenbaar.
Ik trek iets aan wat nét genoeg bedekt, maar precies laat zien wat ik wil laten zien. Een subtiel push-up effect hier, een net iets te korte rok daar. Niet té opzichtig. Maar wel genoeg om te voelen hoe haar blik over me zal glijden.
We ontmoeten elkaar in een gezellig restaurant, ergens in het centrum, niet te druk, maar levendig genoeg om de onderhuidse spanning onopgemerkt te laten opbouwen.
Ze zit al aan tafel wanneer ik binnenkom. Een cocktail in haar hand, haar blik glijdend over mijn lichaam terwijl ik dichterbij kom.
“Je ziet er goed uit,” zegt ze met een speelse glimlach.
Ik laat me tegenover haar zakken en kantel mijn hoofd. “Jij ook. Maar dat wist je al.”
Ze bijt kort op haar lip, roert nonchalant met haar rietje. “Dus… een hapje eten en een borrel. Dat was het plan, toch?”
Ik grijns. “Dat was het plan.”
Maar we weten allebei dat dit geen gewone etentje is.
Elk glas wijn. Elk speels duwtje tegen elkaars knie onder tafel. De blikken die net iets langer blijven hangen.
En terwijl de avond vordert, terwijl de cocktails vloeien en onze lichamen zich steeds dichter naar elkaar toe bewegen, wordt het duidelijk
Ze speelt met het rietje in haar glas, laat haar vingers even langs de mijne glijden. ‘Nog een drankje hier, of nemen we het feest mee naar een betere plek?’ Haar ogen fonkelen, uitdagend. Ik glimlach, neem een slok en leun iets dichter naar haar toe.
Wat stel je voor?’
Ze kantelt haar hoofd, kijkt me aan met die blik die ik maar al te goed ken. ‘Iets met minder stoelen en meer beweging.’
Een paar Minuten later staan we buiten, de koele nacht om ons heen. Haar hand net te lang tegen de mijne, onze lichamen steeds iets dichterbij terwijl we de club naderen.
De club gonst van energie, de muziek trilt in mijn borstkas, en overal om me heen bewegen lichamen op het ritme van de beat. Maar ik heb alleen oog voor haar.
Ze staat tegenover me aan de bar, een speelse glimlach om haar lippen, haar vingers losjes om haar glas geklemd. Haar blik zegt genoeg. Ze weet wat we vannacht hebben gedeeld. Ze weet wat er gebeurt als we vanavond samen zijn, zonder schermen tussen ons in.
“Ik kon niet stoppen met aan je denken,” had ze eerder geappt.
En nu, nu staan we hier, dichterbij dan ooit.
aar lippen smaken naar cocktails en verlangen. Zacht, speels, maar met een onderliggende honger die me gek maakt. Haar vingers glijden langs mijn nek, trekken me dichterbij terwijl onze lichamen steeds steviger tegen elkaar aan smelten.
De muziek van de club verdwijnt naar de achtergrond. Alles wat ik voel, alles wat ik wil, is zij.
Ze trekt zich even terug, haar ademhaling gehaast, haar ogen donker en vol lust. Maar er zit iets anders in haar blik.
Ze bijt op haar lip en zucht. “Ik wil zo graag…” begint ze, haar stem zacht en vol betekenis.
Mijn vingers strijken langs haar heup, mijn blik gevangen in de hare. “Dus wat houdt je tegen?” vraag ik, mijn stem laag, uitdagend.
Ze glimlacht kort, maar er ligt een vleugje spijt in haar ogen. “De kinderen,” zegt ze uiteindelijk, haar stem met tegenzin. “Ik moet naar huis.”
Mijn hart bonkt, mijn hele lijf protesteert. Ik wil haar niet laten gaan. Dit voelt nog lang niet af.
Ze ziet het, ze voelt het. Ze leunt dichter naar me toe, haar lippen rakelings langs mijn oor. “Als dat niet zo was… dan zou ik nu met je meegaan.”
Mijn hand glijdt net iets steviger langs haar rug, mijn vingers drukken haar even dichter tegen me aan. “Weet je dat zeker?” fluister ik.
Ze sluit kort haar ogen, haar ademhaling stokt. Dan glimlacht ze, al is het met moeite. “Te zeker.”
Ik kijk toe hoe ze zich voorzichtig losmaakt, haar lichaam nog even tegen het mijne voordat ze zich omdraait. Maar bij de uitgang van de club draait ze zich nog één keer om. Onze blikken vergrendelen. De onderhuidse belofte hangt zwaar tussen ons in.
Dit is nog niet voorbij.
En diep vanbinnen weet ik… ze denkt er net zo over.
Mijn telefoon trilt in mijn hand terwijl ik haar bericht lees.
“mijn vriend is er vannacht niet. Kom je?”
Mijn hart bonkt, mijn lichaam gloeit nog steeds na van onze vorige ontmoeting. Het verlangen naar haar is nog lang niet weggeëbd.
“Ik ben onderweg,” typ ik terug, geen seconde twijfelend.
De rit naar haar huis voelt als een eindeloos spel van anticipatie. Ik weet wat er gaat gebeuren. Zij weet het ook. En toch, toch is er die prikkel van opwinding, alsof dit de eerste keer is. Het stiekeme, het verboden, het pure vuur dat tussen ons oplaait zodra we samen zijn.
Wanneer ik de deur achter me sluit, staat ze daar al. Wachtend. Hunkerend.
Haar lippen raken de mijne nog voordat ik een woord kan zeggen. Zacht, verkennend eerst, maar al snel voller, hongeriger. Haar handen glijden onder mijn jas, trekken me steviger tegen zich aan.
“Ik kon niet wachten,” fluistert ze tegen mijn lippen.
Ik grijns, mijn vingers spelend met de rand van haar shirt. “Dat is duidelijk.”
Ze trekt me mee naar de bank, maar nog voordat we zitten, duwt ze me tegen de rugleuning en kruipt bovenop me. Haar dijen sluiten zich om mijn heupen, haar lichaam warm tegen het mijne. Haar vingers vinden hun weg onder mijn trui, haar nagels glijden speels over mijn huid.
“Ik wil je voelen,” fluistert ze, haar adem warm in mijn nek.
Ik kantel mijn hoofd en laat mijn lippen over haar kaaklijn glijden. “Dan neem je me maar.”
Ze trekt haar trui uit en ik laat mijn blik over haar lichaam glijden. Mooie borsten, zachte huid, een lichaam dat ik wil verkennen. Mijn vingers glijden langs de kant van haar beha, speels, plagend. Ik wil haar gek maken, haar horen smeken.
“Je speelt met vuur,” hijgt ze terwijl ze haar handen onder mijn shirt duwt.
Ik grijns. “En jij weet dat ik daar van hou.”
Onze kleren verdwijnen een voor een, tot we naakt, warm en volledig verstrengeld op de bank liggen. Mijn vingers glijden tussen haar dijen, vinden haar nat en klaar. Ze kreunt zacht tegen mijn lippen, haar heupen bewegen instinctief tegen mijn hand.
“God, je voelt zo goed,” fluistert ze, haar nagels zacht over mijn rug schrapend.
Ik glimlach en laat mijn lippen afdwalen, zuigend en likkend over haar hals, naar haar borsten. Haar rug kromt zich onder me, haar adem stokt als mijn tong cirkels trekt rond haar stijve tepels.
Ik wil haar helemaal. Ik wil haar horen, haar voelen, haar laten beven onder mijn aanrakingen.
Wanneer ik me tussen haar dijen laat zakken en mijn tong haar raakt, grijpt ze de bankleuning vast, haar rug schokt. “Oh god…”
Ik grijns. “Ik hoop dat je vriend geen camerasysteem heeft.”
Ze lacht kort, maar het verandert snel in een hijgende kreun als ik mijn tong dieper in haar duw, mijn vingers over haar gevoelige plek laat cirkelen. Haar hele lijf trilt onder mij, haar benen spannen zich rond mijn hoofd. Ze is dichtbij.
Ik ga door, sneller, intenser, tot haar hele lichaam zich spant, haar rug strak trekt en ze een gesmoorde kreun tegen haar hand drukt.
Wanneer ze eindelijk ontspant, hijgend, voldaan, trek ik me langzaam terug. Haar wangen gloeien, haar ogen glanzen, en haar lippen vormen een ondeugende glimlach.
“Nu is het mijn beurt,” fluistert ze.
En ik weet dat ik me nergens meer kan verstoppen.
We liggen nog nahijgend op de bank, onze lichamen warm en plakkerig tegen elkaar, onze ademhaling langzaam weer kalmerend. Mijn vingers glijden loom over haar zij, genietend van het moment—tot het scherpe trillen van haar telefoon door de kamer snijdt.
Ze grijpt er snel naar, haar ogen worden groot zodra ze de naam op het scherm ziet oplichten. Haar vriendin.
“Shit,” fluistert ze, haar stem gespannen.
Ik bijt op mijn lip en kijk toe terwijl ze haar ademhaling onder controle probeert te krijgen en het gesprek aanneemt. “Hey, lieverd,” zegt ze luchtig, maar ik hoor de lichte trilling in haar stem.
Mijn hart bonkt. Dit is gevaarlijk. Dit is verboden. En dat maakt het des te spannender.
Ze kijkt me waarschuwend aan terwijl ze praat, maar haarblik is verraderlijk opgewonden. “Ja, alles goed hier. Gewoon een rustige avond thuis.”
Ik grijns. Rustig? Haar lichaam ligt nog warm tegen het mijne, haar huid geverfd met het bewijs van wat we net hebben gedaan. Haar dij ligt over de mijne, haar adem ruikt nog naar mij. Rustig is wel het laatste wat deze avond was.
Ik besluit het spel nog wat verder te spelen. Mijn vingers glijden zacht over haar dij, net traag genoeg om haar adem iets te laten haperen.
Ze slikt. “Nee, niets bijzonders. Gewoon wat tv kijken.”
Ik kan het niet laten. Ik leun dichterbij en laat mijn lippen rakelings langs haar hals glijden. Voel hoe haar huid warm onder me rilt. Haar hand spant zich om haar telefoon, haar ogen sluiten zich even.
“Ik mis je ook,” fluistert ze, haar stem nu zachter. Hees.
Mijn vingers glijden hoger. Haar dijen spannen zich automatisch, haar lichaam reageert voordat haar verstand kan ingrijpen. Ze ademt scherp in, haar hand verkrampt om het toestel.
“Ik…” Haar stem breekt even. Ze schraapt haar keel. “Ik moet ophangen. Ik voel me een beetje moe.”
Haar vingers zoeken haastig het scherm en tikken het gesprek weg. Ze laat haar hoofd achterover tegen de bank vallen, haar borstkas nog steeds rijzend en dalend, haar lippen iets geopend.
Ik kijk haar grijnzend aan. “Dat was riskant.”
Ze opent haar ogen en bijt op haar lip, haar blik duister van verlangen. “En jij maakt het alleen maar erger.”
Ik leun over haar heen, laat mijn vingers langzaam langs de binnenkant van haar dij glijden. “Misschien,” fluister ik, “maar het maakte het ook zoveel spannender.”
Ze glimlacht, maar haar ogen stralen iets anders uit. Nog steeds hongerig. Haar handen vinden mijn lichaam opnieuw, en binnen enkele seconden trekken we elkaar weer tegen ons aan, alsof dat telefoontje niets meer was dan een korte pauze voor het volgende hoofdstuk.
De kamer ruikt nog naar ons. Naar hitte. Naar wat we samen hebben gedeeld. We liggen nog verstrengeld op de bank, onze lichamen warm en loom, maar ik weet dat dit moment niet eeuwig kan duren.
Ze zucht zacht, haar vingers nog even lui over mijn huid glijdend. “Ik wil niet dat je gaat.” Haar stem is hees, nog zwaar van wat we net hebben gedaan.
Ik druk een laatste kus op haar sleutelbeen, laat mijn lippen kort tegen haar huid rusten. “Ik wil ook niet gaan,” fluister ik tegen haar hals. “Maar ik moet.”
Ze knijpt haar ogen even dicht, bijt op haar lip en kijkt me dan aan. Het is nog niet genoeg. Ik zie het in haar blik, voel het in de manier waarop haar vingers zich in mijn zij drukken. Maar we weten allebei dat dit moment—hoe perfect ook—niet oneindig kan zijn.
Langzaam kom ik overeind, raap mijn kleding bij elkaar en trek ze een voor een aan. Haar ogen volgen elke beweging.
Wanneer ik bij de deur sta, draai ik me om. Haar haar ligt nog wild om haar gezicht, haar wangen gloeien, haar lippen zijn nog steeds iets gezwollen van onze kus. Ze ligt daar, half onder de deken, haar hand onder haar hoofd gevouwen, een zwoele glimlach om haar lippen.
“Dit was gevaarlijk,” fluistert ze.
Ik kantel mijn hoofd, laat mijn vingers nog één keer langs de deurpost glijden. “En dat maakt het des te lekkerder.”
Haar ogen fonkelen ondeugend. “Dit was geen eenmalige ontsnapping, hè?”
Ik grijns en trek de deur open. De koele nacht slaat tegen mijn huid, maar mijn hele lijf brandt nog steeds.
“Nee,” zeg ik, mijn stem vastberaden. “Dit is pas het begin.”
