Het weekendje weg met de vriendengroep voelde als een goed idee. We waren volwassen genoeg om normaal met elkaar om te gaan, toch? Mijn ex en ik waren al een tijd uit elkaar, en zijn nieuwe vriendin hoorde er inmiddels ook bij. Geen spanning. Geen jaloezie. Gewoon een gezellig weekend in een leuke stad, een Airbnb met genoeg kamers zodat iedereen zijn eigen ruimte had.
Alles was prima.
Tot vannacht.
Ik lag in mijn kamer, half ingedut na een lange dag. De muren waren dunner dan ik dacht, en opeens hoorde ik het. Het zachte ritme van bewegingen. Een ingehouden kreun. Gelach.
Mijn lichaam verstijfde.
Mijn ex en zijn nieuwe vriendin.
Ze deden niet eens moeite om stil te zijn.
Mijn vingers gleden automatisch naar mijn telefoon. Een speelse grijns trok over mijn gezicht terwijl ik een appje typte.
“Jullie muren zijn dunner dan je denkt. Wakker gehouden hier. 😏”
Ik wist precies wat ik deed.
Nu was het afwachten of hij erin zou trappen… en hoe ver ik hem kon krijgen. 😏🔥
Het huis voelde anders aan de volgendeavond. Waar er gisteren nog gelach en speelse energie hing, was het nu… stil. Té stil. Tijdens het diner had ik de spanning tussen hen al gevoeld. Hij was kortaf, zij reageerde amper. De rest van de vriendengroep leek niets door te hebben, maar ik?
Ik wist beter.
Na het eten trok ik me terug in mijn kamer. Ik liet me op bed vallen, scrollend door mijn telefoon, afwachtend. Ergens wist ik al dat ik het niet zou kunnen laten. Het berichtje brandde op mijn scherm voordat ik er echt over had nagedacht.
“Vanavond vast een stuk rustiger in jullie kamer. 😉”
Ik wist dat hij het zou lezen. En dat hij het niet kon negeren.
Even gebeurde er niets. Minuten verstreken, de stilte in het huis werd alleen maar zwaarder. Toen, eindelijk, trilde mijn telefoon.
“Denk het wel. Ze is boos. Gedoe.”
Ik beet op mijn lip. Ik had gelijk gehad.
“Zonde. Gister leek je het zo naar je zin te hebben.”
Ik wachtte. De drie stipjes verschenen. Verdwenen. Verschenen weer.
Ik wist dat hij aan gisteren dacht. Aan hoe hij zijn handen niet van haar af kon houden. Aan hoe ik alles had gehoord.
“Ik denk niet dat jij hier echt wakker van lag.”
Ik glimlachte. Oh, hij wilde het spel wél spelen.
“Nee,” typte ik, “Maar misschien had ik het iets te interessant gevonden om te negeren.”
De stilte die volgde was langer. Té lang. Ik stelde me voor hoe hij daar zat, zijn telefoon in zijn hand, zijn vriendin misschien nog steeds mokkend aan de andere kant van de kamer.
En toen—eindelijk.
“Jij speelt een gevaarlijk spel.”
Ik voelde een rilling langs mijn ruggengraat trekken. Dit was het moment. De grens tussen plagen en iets dat groter was dan dat.
“Maar jij speelt mee.”
Dit keer geen directe reactie. Maar ik wist: vannacht zou hij niet aan haar denken.
Hij zou aan mij denken. 😏🔥
Ik wachtte niet eens op zijn antwoord. Het berichtje was al genoeg.
“Ff gefietst, dorst. Even wat water pakken.”
Onschuldig. Of toch niet?
Ik trok een kort T-shirt aan, net iets te los, net iets te kort. Mijn blote benen voelden koel tegen de houten vloer terwijl ik richting de keuken liep. Het huis was stil, de meeste vrienden waren al naar bed.
Maar ik wist dat hij nog wakker was.
De tl-verlichting in de keuken flikkerde even toen ik het licht aan deed. Ik pakte een glas en liet het langzaam vollopen, mijn rug naar de deuropening gekeerd. Mijn ademhaling was rustig, gecontroleerd, maar mijn hart bonsde sneller dan ik wilde toegeven.
Ik hoorde het voordat ik het zag.
Zachte voetstappen. De deurpost die zich vulde met een schaduw.
Ik hoefde me niet om te draaien om te weten wie het was.
Toch deed ik het. Langzaam. Mijn blik vond die van hem. Zijn telefoon in zijn hand, het scherm nog zacht oplichtend—mijn berichtje stond er nog op.
Ik hief mijn glas op, een speelse glimlach op mijn lippen. “Dorst?” vroeg ik.
Zijn blik gleed onbewust over mijn lichaam. Ik zag het gebeuren, hoe hij probeerde zich in te houden, maar zijn ogen net iets te lang bleven hangen bij mijn blote huid.
“Jij weet precies wat je doet.” Zijn stem was laag, schor.
Ik haalde mijn schouders op, nam een slok water, liet een druppel langs mijn lip glijden, mijn tong die het langzaam oplikte.
“Misschien wel.”
Zijn kaken spanden zich aan. Zijn blik was donker. Gefrustreerd. Gevangen tussen wat hij wilde en wat hij niet mocht hebben.
Ik zette mijn glas neer en leunde nonchalant tegen het aanrecht.
“En? Nog steeds geen seks vanavond?”
Zijn ademhaling verschoof. Zijn vingers gleden langs de rand van het aanrecht toen hij dichterbij kwam.
“Wil je dat ik daar iets aan verander?” vroeg hij, nauwelijks hoorbaar.
Ik voelde de hitte tussen ons oplaaien. De grens was al lang niet meer duidelijk.
Ik likte over mijn lippen, hield zijn blik vast.
“Misschien.”
Ik zag hoe hij slikte. Zijn blik bleef hangen op mijn lippen, mijn blote benen, het shirt dat net iets te kort was om per ongeluk te zijn.
Maar hij deed nog niets.
Zijn vingers rustten op de rand van het aanrecht, zijn kaak strak, alsof hij zich tegen iets verzette wat allang verloren was.
Ik glimlachte en leunde iets dichter naar hem toe, mijn vingers speels langs zijn onderarm. “Zal wel frustrerend zijn, hè?” fluisterde ik.
Hij trok een wenkbrauw op. “Wat bedoel je?”
Ik liet mijn hand langzaam verder glijden, subtiel, plagend. “Nou… gisteravond helemaal losgaan en nu opeens niks meer? Geen wonder dat je zo gespannen bent.”
Zijn ademhaling verschoof. Ik zag hoe hij zijn kaken op elkaar klemde, hoe zijn hand onbewust tot een vuist balde. Hij wist precies waar ik naartoe wilde.
Ik zette nog een stap dichterbij. Ons lichaam bijna rakend. Mijn stem zacht, maar uitdagend:
“Heb je last van blauwe ballen, of valt het mee?”
Zijn blik werd donkerder. “Jij speelt een gevaarlijk spel,” mompelde hij, maar hij bewoog niet weg.
Ik liet mijn vingers over zijn heup glijden, nauwelijks een aanraking. “En jij laat me spelen.”
Hij staarde me aan, een interne strijd in zijn ogen. Zijn vriendin lag boven, boos, waarschijnlijk slapend. En ik?
Ik stond hier, op een paar centimeter afstand, klaar om te nemen wat ik wilde.
Ik liet mijn vingers naar de rand van zijn broek glijden, net genoeg om hem te laten voelen wat ik van plan was. Zijn adem stokte, zijn lichaam verstijfde onder mijn aanraking.
“Moet ik je helpen, of ga je het de hele nacht opkroppen?”
Hij sloot zijn ogen even, zijn vingers krampachtig om het aanrecht. “Jezus, jij bent echt…”
Ik gleed met mijn lippen langs zijn kaaklijn, nauwelijks een kus. “Wat?”
Hij hapte naar adem.
En toen… gaf hij toe.
Zijn handen grepen mijn heupen vast en trok me tegen zich aan. Hard. Gretig. Alles waar hij zich tegen verzette, viel op dat moment weg.
En ik?
Ik wist dat ik gewonnen had.
Mijn vingers bewogen zonder aarzeling. Ik voelde de warmte door de stof heen, de spanning in zijn lichaam terwijl ik hem vastgreep. Mijn grip was stevig, mijn beweging doelgericht.
Zijn adem stokte.
Ik keek op, mijn ogen vonden de zijne. Verbaasd. Opgewonden. Gefrustreerd. Alles tegelijk.
“Nu weet je zeker dat ik een gevaarlijk spel speel,” fluisterde ik, mijn lippen rakelings langs zijn kaak.
Zijn handen klemden zich steviger om mijn heupen, alsof hij zichzelf moest tegenhouden. Maar ik gaf hem geen tijd om te twijfelen. Ik trok hem naar me toe, drukte mijn lichaam tegen hem aan, voelde hoe hard hij al was—voor mij.
“Voelt alsof je me nodig hebt,” plaagde ik, mijn vingers langzaam over zijn lengte glijdend. “Is dat zo?”
Zijn ademhaling versnelde, zijn kaak spande zich aan. “Je hebt geen idee wat je uitlokt.”
Ik lachte zacht. “Oh, ik denk dat ik het heel goed weet.”
Mijn vingers vonden de knoop van zijn broek. Ik wachtte niet op toestemming. Ik had hem al lang in mijn macht. Ik opende zijn broek, duwde de stof omlaag en bevrijdde hem.
Hij kreunde laag, diep vanuit zijn borstkas toen mijn hand hem omklemde. Warm. Hard. Groot.
Ik gleed langzaam over zijn lengte, tergend plagerig, mijn ogen geen seconde van de zijne wijkend.
“Ik ga je helpen,” fluisterde ik, mijn lippen speels tegen zijn oor. “Want anders heb je vannacht écht een probleem.”
Zijn handen gleden naar mijn billen, zijn grip stevig. Hij duwde me tegen het aanrecht, zijn ademhaling zwaar, zijn controle duidelijk op het randje.
Ik wist het.
Hij was verloren.
En ik ging hem helpen om zichzelf compleet te verliezen. 😏🔥
Mijn vingers bewogen zonder aarzeling. Ik voelde de warmte door de stof heen, de spanning in zijn lichaam terwijl ik hem vastgreep. Mijn grip was stevig, mijn beweging doelgericht.
Zijn adem stokte.
Ik keek op, mijn ogen vonden de zijne. Verbaasd. Opgewonden. Gefrustreerd. Alles tegelijk.
“Nu weet je zeker dat ik een gevaarlijk spel speel,” fluisterde ik, mijn lippen rakelings langs zijn kaak.
Zijn handen klemden zich steviger om mijn heupen, alsof hij zichzelf moest tegenhouden. Maar ik gaf hem geen tijd om te twijfelen. Ik trok hem naar me toe, drukte mijn lichaam tegen hem aan, voelde hoe hard hij al was—voor mij.
“Voelt alsof je me nodig hebt,” plaagde ik, mijn vingers langzaam over zijn lengte glijdend. “Is dat zo?”
Zijn ademhaling versnelde, zijn kaak spande zich aan. “Je hebt geen idee wat je uitlokt.”
Ik lachte zacht. “Oh, ik denk dat ik het heel goed weet.”
Mijn vingers vonden de knoop van zijn broek. Ik wachtte niet op toestemming. Ik had hem al lang in mijn macht. Ik opende zijn broek, duwde de stof omlaag en bevrijdde hem.
Hij kreunde laag, diep vanuit zijn borstkas toen mijn hand hem omklemde. Warm. Hard. Groot.
Ik gleed langzaam over zijn lengte, tergend plagerig, mijn ogen geen seconde van de zijne wijkend.
“Ik ga je helpen,” fluisterde ik, mijn lippen speels tegen zijn oor. “Want anders heb je vannacht écht een probleem.”
Zijn handen gleden naar mijn billen, zijn grip stevig. Hij duwde me tegen het aanrecht, zijn ademhaling zwaar, zijn controle duidelijk op het randje.
Ik wist het.
Hij was verloren.
En ik ging hem helpen om zichzelf compleet te verliezen. 😏🔥
Zijn grip op mijn heupen werd strakker, zijn ademhaling zwaar en schokkerig tegen mijn nek. Elke diepe stoot bracht me verder, liet me voelen hoe weinig er nog tussen ons in stond. Dit was geen spel meer. Dit was pure, rauwe overgave.
Ik voelde hoe zijn bewegingen onregelmatiger werden, hoe zijn vingers zich steviger in mijn huid boorden. Zijn lichaam trilde tegen het mijne, de controle die hij nog had gleed langzaam weg.
“Fuck,” gromde hij laag, zijn voorhoofd rustend tegen mijn schouder terwijl hij dieper in me duwde. “Ik ga het niet lang meer volhouden.”
Ik draaide mijn hoofd iets opzij, mijn ogen brandend van verlangen terwijl ik fluisterde: “Laat het maar gebeuren.”
Zijn lichaam verstijfde. Een lange, rauwe kreun ontsnapte uit zijn keel terwijl hij zich volledig in mij verloor. Warm, pulserend, diep. Zijn vingertoppen drukten zich stevig in mijn huid terwijl hij zijn climax in me losliet, zijn laatste stoten ongecontroleerd en ruw.
Ik kreunde zacht toen ik hem voelde, mijn eigen lichaam dat hunkerde naar hetzelfde moment van volledige overgave. Zijn ademhaling was nog zwaar, zijn lichaam warm tegen het mijne, maar hij voelde hoe ik nog niet klaar was.
Zijn hand gleed naar beneden, tussen mijn benen, zijn vingers vonden me zonder moeite. “Kom voor me,” fluisterde hij, zijn stem nog schor van zijn eigen hoogtepunt. “Ik wil voelen hoe je om me heen komt.”
Ik hapte naar adem toen zijn aanrakingen me dieper de afgrond in duwden. Mijn lichaam spande zich aan, de spanning die zich al die tijd had opgebouwd explodeerde in een allesomvattende golf van genot.
Mijn nagels krasten over het aanrecht terwijl mijn benen trilden, mijn kreun zacht maar intens terwijl ik volledig losliet. Mijn binnenste pulste om hem heen, nog steeds diep in me, terwijl hij me door mijn climax heen hielp met langzame, sensuele bewegingen.
Zijn handen hielden me stevig vast terwijl mijn lichaam eindelijk ontspande. Mijn hoofd leunde tegen zijn borst, onze ademhaling nog zwaar, onze lichamen nog verbonden.
Een stilte viel, gevuld met nagloeiend verlangen.
Toen hoorde ik een zachte, schorre lach vlak bij mijn oor. “Dus… nu geen blauwe ballen meer.”
Ik grijnsde, nog steeds loom van het moment. “Blijkbaar moest ik je gewoon even helpen.”
Hij drukte een kus tegen mijn schouder, zijn handen nog steeds op mijn huid. “Ik vrees dat ik vaker je hulp nodig ga hebben.”
Ik kantelde mijn hoofd, mijn blik uitdagend. “Dan moet je maar hopen dat ik daar zin in heb.”
Maar we wisten allebei al het antwoord.
Dit was nog lang niet voorbij. 😏🔥
De geur van verse koffie vulde de keuken toen ik binnenkwam. De anderen zaten al aan de eettafel, slaperig nippend aan hun mokken, broodjes smerend en half mopperend over de vroege ochtend. Gewoon een normale ochtend na een lange nacht.
Ik roerde langzaam in mijn koffie, een tevreden glimlach op mijn lippen terwijl de rest van de vriendengroep zich slaperig aan het ontbijt zette. Hij zat recht tegenover me, zijn haar nog warrig, een lichte schaduw van vermoeidheid onder zijn ogen.
Maar ik wist beter.
Zijn vriendin zat naast hem, nog steeds wat afstandelijk na de ruzie van gisteravond. Ze was druk met haar telefoon, had niets door. Maar hij? Hij wist dat ik wist.
Ik keek hem aan over de rand van mijn mok en kon het niet laten. Mijn stem was luchtig, onschuldig bijna, maar mijn ogen vertelden een ander verhaal.
“Voel je je een beetje… opgelucht vanochtend?”
Zijn hand verstijfde om zijn koffiemok. Zijn ogen flitsten kort naar mij, een mengeling van waarschuwing en opwinding.
Zijn vriendin keek op. “Opgelucht? Hoezo?”
Ik haalde achteloos mijn schouders op en sneed een broodje doormidden. “Oh, gewoon. Hij zag er gisteravond nog zo… gespannen uit.”
Hij nam een snelle slok van zijn koffie om zijn reactie te verbergen. Zijn vriendin fronste, keek even naar hem, maar leek niets door te hebben.
“Nou, ik heb in ieder geval heerlijk geslapen,” vervolgde ik, mijn stem een tikkeltje te zoet. “Rust doet een mens goed.”
Ik zag hoe hij zich in moest houden om niet te reageren, hoe hij zijn vrije hand even tot een vuist balde onder de tafel.
Zijn vriendin rolde met haar ogen. “Ja, sommige mensen kunnen overal doorheen slapen.”
Ik moest mijn lach inhouden. Ja, dat had ze gedacht.
Ik nam nog een slok van mijn koffie, mijn blik geen seconde van de zijne wijkend.
Dit spel was nog lang niet voorbij. 😏🔥
