Pinksteren. Familie. Een huisje op een park waar alles naar verse koffie, zonnebrand en oud frituurvet ruikt. Iedereen in zijn vaste rol—de praatgrage tante, de fanatieke wandelvaer, de schoonzus met haar eeuwige gezonde snacks.
We waren er weer. Jaarlijks ritueel. Zelfde mensen, zelfde gesprekken, ander huisje.
Het was warm die dag. Drukkend.
De gourmetlucht hing nog in het huis, vermengd met rode wijn en het gelach van mensen die net iets te veel weten van elkaars verleden.
Mijn vriend ging wandelen. Iedereen ging wandelen.
Behalve ik.
“Even douchen,” zei ik, “ik ben warm van alles.”
Het huisje voelde ineens heerlijk stil. Iedereen was vertrokken voor die standaard avondwandeling—de frisse neus na de gourmet, met te veel stokbrood, sausjes en rode wijn.
“Ga jij niet mee?” had iemand nog gevraagd.
Ik schudde mijn hoofd, liet mijn hand over m’n blote armen glijden. “Ik duik liever even onder de douche… ik ben warm van alles.”
Ze knikten. Geen achterdocht. Alleen een grapje over te heet gourmetstel en een knipoog van mijn schoonzus.
En toen was het stil.
Ik liep langzaam naar de badkamer. Gordijnen half open. M’n shirt omhoog, mijn rokje op de grond. Het huisje voelde als van mij.
Even geen familie, geen stemmen.
Alleen de zachte tik van de kraan, de geur van shampoo.
Ik stond onder de warme straal toen ik het hoorde.
Een zacht geluid. Een voetstap?
Mijn hart sloeg één keer over.
En toen hoorde ik zijn stem.
Laag. Rustig.
Die neef.
“Ik dacht dat iedereen weg was…”
Zijn stem klonk schor, net iets te schuldig. Alsof hij zichzelf al betrapt had vóór ik überhaupt iets kon zeggen.
Ik glimlachte zachtjes onder de warme straal, mijn gezicht nog net buiten zijn zicht, maar mijn lichaam… oh, dat stond vol in het licht.
Hij stond daar. Halverwege de gang, denk ik. Misschien in de deuropening. Dicht genoeg om te kijken, ver genoeg om zich te verstoppen achter de illusie van “toevallig”.
Ik deed net alsof ik hem niet gehoord had.
Mijn handen gleden langzaam over mijn buik. Zacht. Schuimend.
Langs mijn heupen, mijn dijen, tussen mijn benen door—net iets langer dan nodig, net iets trager dan normaal.
Ik liet het schuim druppen, mijn huid glanzen. Mijn rug draaide een beetje naar hem toe. Genoeg om m’n billen te laten zien, glibberig, glanzend van het sop.
Een klein beetje extra aandacht voor m’n borsten. Mijn handen duwden ze bij elkaar, vingers vol zeep. Mijn tepels hard, mijn ademhaling traag.
Ik draaide mijn hoofd richting de kier in de deur.
En ja hoor.
Daar was hij.
Zijn blik vastgevroren. Lippen iets geopend. Zijn hele houding gespannen. Alsof hij niet wist of hij wilde vluchten… of dichterbij komen.
Ik beet op mijn onderlip.
Blaaste expres een plukje nat haar uit mijn gezicht.
En toen—heel rustig—gleed mijn hand weer naar beneden. Mijn benen iets uit elkaar. Twee vingers tussen mijn lippen.
Niet té opzichtig.
Maar duidelijk genoeg.
En ik fluisterde, zacht genoeg om net te horen:
“Nou… kom dan dichterbij. Of ga straks maar weer slapen met dit beeld in je hoofd.”
Mijn vingers cirkelden traag tussen mijn benen.
Niet verlegen, niet stiekem.
Maar doelgericht.
Omdat ik het lekker vond.
En omdat ik wist dat hij keek.
Ik leunde iets tegen de betegelde wand van de douchecabine, mijn benen iets uit elkaar, mijn heupen licht draaiend. De waterstraal gleed over mijn rug terwijl mijn vingers werkten. Mijn ademhaling versnelde, mijn lippen licht geopend.
Ik voelde zijn blik.
Brandend.
Zwaar.
Alsof hij probeerde zijn ogen dicht te knijpen, maar zijn lijf hem in de steek liet.
Ik draaide langzaam mijn hoofd naar hem toe, keek over mijn schouder naar de kier in de deur.
Onze blikken kruisten.
Hij stond daar nog steeds. Ogen wijd. Lippen droog. Zijn broek… duidelijk verraden.
Ik glimlachte.
Mijn middelvinger gleed diep in me terwijl mijn duim mijn klit vond.
Mijn andere hand gleed traag omhoog langs mijn buik, over mijn borst, kneep zacht in mijn eigen huid.
En toen wenkte ik hem.
Twee vingers.
Langzaam.
“Kom maar,” fluisterde ik. “Ik weet dat je wil.”
Hij slikte. Zijn hand ging automatisch naar zijn rits, alsof hij het niet eens doorhad. Alsof zijn lijf zélf antwoord gaf.
“Ik… ik dacht dat je alleen was,” stamelde hij, zijn stem schor, laag.
Ik grijnsde. “Dat dacht jij, of hoopte je dat?”
Hij zette een stap dichterbij. Nog één.
En toen stond hij ineens bij de douche. Zijn ogen gingen over mijn lijf, langzaam. Gevangen.
“Ik—”
“Sssst,” onderbrak ik hem.
Ik trok het douchegordijn iets verder opzij. Mijn lichaam glinsterde. Mijn vinger gleed nog steeds tussen mijn benen, zacht.
Mijn andere hand reikte naar hem. Ik legde mijn vingers op zijn rits.
“Je kijkt al de hele tijd…”
Mijn stem laag, zwoel.
“Nu mag je voelen.”
Hij zette één stap naar voren, en ik voelde hem tegen me aan—warm, gespannen, hard. Zijn ademhaling was onregelmatig, zijn hele lichaam trilde van ingehouden lust. En ik? Ik liet het toe. Ik liet hém toe. Maar wel op míjn manier.
Hij schoof zijn broek omlaag, zijn vingers onhandig van de haast.
Mijn hand gleed over mijn bil, trok mijn natte huid iets opzij.
Een open uitnodiging.
Ik keek hem over mijn schouder aan.
“Neem me,” zei ik zacht, “maar je wacht tot ík kom. Duidelijk?”
Hij gleed in me. Warm. Hard. Stevig.
Ik sloot mijn ogen en ademde diep in. Mijn hand lag tegen de muur, het koele tegelwerk contrasteerde met mijn gloeiende huid. Zijn handen lagen op mijn heupen, vingers stevig, alsof hij zich moest beheersen om niet meteen los te gaan. Maar ik had hem gezegd: wachten. Tot ik kwam.
Hij bewoog langzaam.
Elke stoot diep. Vol.
Traag, alsof hij wist dat het niet om zijn genot draaide—nog niet.
En mijn lijf… begon langzaam te reageren.
Ik liet mijn rug hol trekken, mijn billen tegen hem aan duwen. Mijn heupen cirkelden in een langzaam, verleidelijk ritme, waardoor hij dieper in me gleed.
Ik voelde elke centimeter.
Elke beweging.
En het begon te kriebelen. Te branden.
Laag in mijn buik.
Mijn vingers vonden mijn clit opnieuw.
Zacht eerst.
Dan wat steviger.
Ik kreunde. Diep, vol. Niet omdat ik het wilde laten horen, maar omdat het eruit móést.
Hij bleef bewegen. Stevig nu, perfect afgestemd op mijn ritme.
Mijn benen begonnen licht te trillen.
Ik beet op mijn lip.
M’n ademhaling werd onregelmatiger, sneller.
Mijn buik spande zich aan. Een diepe golf bouwde zich op, traag en krachtig.
Mijn vingertoppen draaiden sneller over mijn natte huid. Mijn spieren spanden zich, als een snaar op knappen.
En toen—
Met één diepe stoot, precies op het juiste moment, gleed hij tegen dat plekje in me waar alles explodeerde.
Mijn lijf spande zich in een ruk aan. Mijn ogen vlogen dicht.
Mijn mond opende zich in een schok van genot.
En ik kwam.
Lang. Trillend. Allesoverheersend.
Mijn benen gaven bijna mee.
Mijn hand schoot naar achteren, greep zijn arm, trok hem dichter tegen me aan terwijl mijn hele lichaam zich overgaf.
Warmte overspoelde me. Tintelingen. Mijn hoofd leeg. Alleen nog voelen.
Hij hield me vast. Ademloos. Bewonderend. Wachtend.
Tot ik me langzaam weer oprichtte, naar hem keek met een scheve, voldane glimlach…
en knikte.
“Nu mag jij.”
—
Ik draaide me langzaam om, mijn benen nog trillend van mijn orgasme. Hij stond daar. Zwetend. Hijgend. Zijn blik vastgeklonken aan de mijne—gevraagd, gesmeekt bijna.
Ik liet mijn vingers langs zijn buik glijden. Naar beneden. Zijn heupen nog schokkend van opwinding, zijn harde lengte glinsterend van mij.
“Ik ben nog niet klaar met je,” fluisterde ik.
En toen zakte ik door mijn knieën.
Op de natte badkamervloer.
Onder hem.
Tussen zijn benen.
Hij ademde diep in. Zijn hand gleed aarzelend door mijn haar, maar ik greep zijn polsen vast en legde ze tegen de muur.
“Blijf daar. Niet bewegen.”
Mijn tong gleed langs zijn lengte. Langzaam. Nat.
Ik proefde mezelf op hem. Warm. Rauw. Echt.
Zijn hoofd viel naar achteren tegen de tegels, zijn ademhaling versnelde.
Mijn lippen namen hem langzaam in, stukje bij beetje, tot ik hem diep in mijn keel voelde.
Hij kreunde.
Zijn dijen spanden zich.
Hij was al zo dichtbij.
Ik versnelde mijn ritme. Mijn mond nat, mijn tong spelend. Mijn ogen op zijn gezicht gericht.
En net toen hij zijn adem inhield, net toen hij dichter bij de rand kwam dan hij aankon—
klik.
De voordeur.
Stemmen.
Lachend. Pratend. Onmiskenbaar familie.
Hij verstijfde.
Zijn hele lijf strak. Zijn blik vol paniek.
Maar ik keek hem alleen aan.
Likte langzaam langs zijn lengte.
En fluisterde:
“Sssst… hou je stil. Of laat ze maar horen hoe hard je komt.”
Ik nam hem weer in mijn mond. Diep.
Tegelijkertijd drukte ik mijn hand tegen zijn onderbuik.
Hij trilde. Hij schokte.
En toen—
kwam hij.
Warm. Pulserend.
Mijn mond vol. Mijn keel vol.
Zijn lichaam z’n spanning kwijt, zijn benen bijna bezwijkend.
Ik slikte. Langzaam.
Stond op, likte mijn lippen.
En keek hem aan.
In de verte: voetstappen in de gang. Iemand riep: “ben je daar?”
Ik grijnsde.
“Douche was nodig,” zei ik zacht, terwijl ik mijn haar uit mijn gezicht streek.
“Ik voel me heerlijk schoon.”
—
Ik kwam precies op tijd de woonkamer binnen. Mijn haar nog vochtig, mijn huid warm, mijn gezicht net iets té ontspannen voor iemand die gewoon even had gedoucht.
Maar niemand zei iets.
Familie druppelde weer binnen, jassen gingen uit, er werd gelachen over een weg die was afgesloten en een oma die bijna verdwaald was.
Ik plofte neer op de bank met een onschuldige zucht.
“Heerlijk even gedoucht,” zei ik luchtig. “Ik moest echt even… de dag van me afspoelen.”
Niemand vroeg verder. Natuurlijk niet.
Tot hij ook naar beneden kwam.
Hij liep iets te voorzichtig. Zijn blik week af. Zijn shirt zat scheef.
En ik kon het niet laten.
Terwijl hij zijn hand op de rugleuning legde en net wilde gaan zitten, zei ik — quasi terloops:
“Had jij nou ook het idee dat die worstjes van vanavond een beetje… blijven hangen?”
Hij keek op.
Zijn ogen ontmoetten de mijne.
Die halve seconde stilte tussen ons zei alles.
Ik nipte van mijn glas water.
Liet mijn tong nét iets te bewust langs mijn onderlip glijden.
