Het begon met een logeerpartij.
Niet van mij. Van hém.
Zij had hem uitgenodigd — haar studievriend, de jongen met die rustige stem en die ogen die altijd net iets te lang bleven hangen. Hij was een paar jaar jonger. Slim. Beleefd. En vooral: volkomen onschuldig… ogenschijnlijk.
Ik had hem nauwelijks gesproken die avond. Alleen een vluchtige blik toen hij binnenkwam. Hij zei netjes gedag, nam zijn jas aan, knikte beleefd toen ik vroeg of hij iets wilde drinken. Maar iets in zijn ogen… ik voelde het meteen. Geen brutaliteit. Geen zelfverzekerde arrogantie. Maar nieuwsgierigheid. En verwarring. Precies die combinatie die gevaarlijk is.
’s Nachts sliep zij al. Ik liep zachtjes de trap af, in mijn shirt en niets daaronder, naar de keuken voor water. Licht van de koelkast, verder niets. En toen hoorde ik het. Zijn stem, gedempt. “Ook niet kunnen slapen?”
Ik draaide me om. Hij zat daar, op de bank. Onder een dekentje. Zijn bovenlichaam naakt, alleen een grijze joggingbroek die losjes op zijn heupen hing. Zijn haar een beetje warrig. Zijn blik… voorzichtig, maar open.
“Even wat drinken,” fluisterde ik.
“Wil je erbij komen zitten?” vroeg hij. Zacht. Bijna verlegen.
En ik deed het. Alsof het niets betekende. Mijn glas water in mijn hand, mijn benen opgetrokken onder me. Mijn shirt kroop iets op toen ik ging zitten. Ik voelde zijn blik, ook al probeerde hij hem weg te houden.
We praatten over niets. Tot mijn hand per ongeluk de zijne raakte op de bank. Warm. Langzaam liet ik mijn vingers liggen. Hij bewoog niet. Zijn ademhaling verschoof, werd onregelmatiger.
“Als zij wakker wordt,” zei hij zacht.
“Dat doet ze niet.”
“Maar als…”
“Dan stoppen we.”
Een stilte.
“Of niet.”
En ik keek hem aan. Zijn ogen stonden wijd open. Twijfel. Hitte. Hulpeloos verlangen. Ik liet mijn hand over zijn dij glijden, traag, richting de rand van zijn broek. Zijn lichaam verstijfde even — niet van afweer, maar van anticipatie. Van iets wat zich nog niet hardop durfde te vormen.
Ik boog voorover. Heel langzaam. En fluisterde tegen zijn oor:
“Je mag niks zeggen. Alleen voelen.”
Ik voelde zijn lichaam onder mijn hand. Warm. Gespannen. Alsof hij elk moment kon opstaan en zich verontschuldigen. En ergens… hoopte ik dat hij het zou doen.
Dat ík het zou doen.
Maar we bleven zitten. Beiden gevangen in dezelfde stilte. Een stilte die steeds zwaarder werd van wat we niet uitspraken.
“Ze is m’n vriendin,” zei hij schor.
Geen verwijt. Geen grens. Alleen een herinnering aan de realiteit — aan haar. Aan alles wat dit onmogelijk zou moeten maken.
“Ik weet het,” fluisterde ik.
Mijn duim cirkelde traag over de stof op zijn dij. Zijn ademhaling versnelde. Ik voelde zijn huid branden onder mijn vingers, en tegelijk voelde ik iets in mijzelf breken. Een grens, misschien. Of iets wat daar ooit voor had moeten doorgaan.
“Ik wil niet dat ze pijn heeft,” zei hij.
Zijn stem brak bijna. En toch… zijn benen spreidden zich iets verder. Onbewust. Alsof zijn lichaam een andere waarheid sprak dan zijn woorden.
Ik slikte. Hard. Mijn keel droog van iets wat niet met dorst te maken had.
“Dat wil ik ook niet,” fluisterde ik.
En ik meende het. God, wat ik het meende.
Maar ik wilde óók dit.
Deze nacht.
Deze spanning.
Deze zeldzame, ruwe waarheid tussen twee mensen die zich nergens achter konden verschuilen.
Een deel van mij schreeuwde dat ik moest stoppen. Dat ik beter was dan dit. Loyaler. Sterker.
Maar er was een ander deel — zachter, dieper, gevaarlijker — dat fluisterde: “Laat het gebeuren.”
Ik boog voorover en kuste zijn hals. Heel zacht. Alleen lippen. Geen tanden. Geen haast. Zijn hoofd kantelde iets opzij. Zijn ogen gesloten. Overgave, zonder woorden.
Mijn hand gleed onder het dekentje, over zijn buik, naar beneden.
“Zeg als ik moet stoppen,” fluisterde ik tegen zijn huid.
Hij knikte. Maar zei niets.
En ik wist: als hij het niet kon zeggen, zou ik het moeten doen.
Maar ik deed het niet.
Langzaam trok ik de rand van zijn broek omlaag. Niet verder dan nodig. Alleen genoeg om hem te voelen. Echt te voelen. Zijn huid in mijn hand. De trilling van zijn verlangen — en van mijn eigen schuld.
Zijn voorhoofd rustte tegen mijn schouder. Zijn vingers klemden zich om mijn dij.
“Ik had dit nooit moeten willen,” fluisterde hij.
Mijn hart bonsde. Ik hoorde mijn eigen adem. Kort. Ongelijk. Net als de zijne.
“Maar je wílt het wel,” zei ik zacht.
En ik ook.
Tegen beter weten in. Tegen alles wat ik dacht te zijn.
Hij antwoordde niet met woorden. Alleen met zijn lichaam, dat zich aan mij overgaf — traag, aarzelend, maar zonder verzet.
En ik liet hem voelen.
Met mijn vingers. Met mijn adem. Met alles wat ik was — of op dat moment durfde te zijn.
Niet als vervanging. Niet als geheim.
Maar als iets wat even sterker was dan wijzelf.
Er brak iets in hem. Ik voelde het.
Misschien was het de manier waarop zijn adem ineens stokte. Of hoe zijn hand, die eerst alleen rustte op mijn dij, zich nu vaster om mijn huid sloot — bezitterig bijna. Alsof hij me ineens écht durfde aan te raken. Alsof hij niet meer terug kon.
En ik wist: wat we nog vasthielden, glipte nu weg.
Hij keek me aan. Eindelijk. Geen verontschuldiging meer in zijn blik. Alleen honger. En iets dat op overgave leek — of juist op bevrijding.
Ik had geen idee wie van ons het eerst bewoog. Misschien hij. Misschien ik. Maar plots lagen mijn benen over de zijne, mijn shirt opgetrokken tot net onder mijn borsten, zijn hand onder de stof, warm en gretig en teder tegelijk.
“Het spijt me,” fluisterde hij.
Maar zijn mond vond de mijne voor ik kon antwoorden.
En ik wist dat het geen spijt was voor dit moment.
Het was spijt voor de wereld daarbuiten. Voor haar. Voor alles wat straks weer mee zou tellen.
Maar nu niet.
Nu telde alleen dit.
Zijn lichaam tegen het mijne. De manier waarop hij me aanraakte — alsof hij elk stukje van me voor het eerst ontdekte, maar al jaren verlangde. Zijn vingers die mijn huid in vuur zetten. Zijn mond die niet meer twijfelde.
Ik voelde mezelf loslaten. Niet alleen hem toestaan — maar me aan hem geven. In volle bewustzijn. Niet ondanks de omstandigheden, maar juist daardoor. Omdat we wisten dat dit fout was. Omdat we voelden dat het echt was.
Zijn hand gleed tussen mijn benen. En ik opende me.
Zonder woorden.
Zonder schaamte.
Zonder grenzen.
Het was geen toeval. Geen dronken impuls. Geen misverstand.
Het was verlangen dat zich niet langer liet negeren.
En in het donker, met alleen het dekentje over ons heen en de stilte als medeplichtige, liet ik me nemen.
En gaf ik me over.
Aan hem.
Aan ons.
Aan alles wat nooit had mogen gebeuren — maar nu precies was wat ik wilde.
Ik duwde hem achterover op de bank. Zijn ogen zochten de mijne — half vragend, half bezeten van verlangen. Zijn hand gleed over mijn bovenbeen, langzaam omhoog, terwijl ik boven hem knielde. Mijn shirt viel als een los gordijn langs mijn lijf, nauwelijks nog een barrière. Zijn handen vonden mijn heupen, gretig nu, zeker.
Ik ging boven op hem zitten.
Langzaam. Doelbewust. Niet als een meisje dat twijfelt, maar als een vrouw die weet wat ze wil.
Hij kreunde zacht toen hij voelde hoe nat ik al was. Hoe mijn lichaam zich naar het zijne vormde. Zijn vingers klemden zich steviger in mijn huid. Geen woorden meer, geen twijfels. Alleen het ritme van ons verlangen.
Ik liet mezelf op hem zakken.
Een trage, diepe beweging die ons allebei de adem benam.
Hij sloeg zijn hoofd achterover, zijn lippen half geopend, zijn borstkas gespannen. Mijn handen op zijn schouders, mijn heupen die langzaam cirkelden — op mijn tempo. Ik wilde hem voelen. Elke centimeter. Elke trilling van zijn zelfbeheersing die steeds verder afbrokkelde.
Hij duwde zijn heupen omhoog, gretig, hongerig. Maar ik hield de controle. Ik bewoog traag, intens, terwijl ik zijn blik vasthield. Kijk me aan, dacht ik. Voel wat je doet met me. Wat ik jou laat voelen.
Zijn duimen cirkelden over mijn huid, langs mijn borsten, over mijn buik, weer terug naar mijn heupen.
“Ik wil—” hij hapte naar adem, “—dat je komt. Op mij. Nu.”
Zijn stem was rauw. Gebroken. Gesmeekt.
En ik voelde het ook. De opbouw. De spanning die zich niet langer liet onderdrukken. Ik versnelde mijn bewegingen, mijn ademhaling hortend, mijn nagels in zijn schouders.
Zijn hand gleed tussen ons in. Vond precies dat ene plekje. Precies de juiste druk.
Mijn lichaam schokte. Mijn hoofd viel naar achteren. Mijn benen spanden zich aan.
“Nu…” fluisterde ik, nauwelijks hoorbaar.
En ik kwam.
Op hem. Rond hem. In volle overgave. Mijn lijf golvend van spanning. Mijn kreun gesmoord tegen zijn hals. Hij hield me vast, stevig, alsof hij me nooit meer wilde laten gaan.
En pas toen ik nog nasidderde tegen zijn borst, hoorde ik hem zacht fluisteren:
“Wat doen we nu?”
Ik ademde diep in. En zei, zonder aarzeling:
“Nu mag jij.”
We bleven liggen in de stilte die volgde. Zijn borst ging op en neer onder me. Mijn voorhoofd tegen zijn schouder, zijn hand nog altijd op mijn onderrug.
Alles in mij gloeide. Van wat we gedaan hadden. Van wat we nooit hadden mogen doen.
En toch… het was niet genoeg.
Ik voelde het in zijn vingers. Hoe ze nog steeds kleine, tastende cirkels maakten over mijn huid. Alsof hij me opnieuw aan het ontdekken was. Of zichzelf. In dit nieuwe, verboden gebied waar we nu samen waren binnengelopen.
“Ik dacht dat dit maar één keer zou zijn,” zei hij zacht.
“Dat dacht ik ook.”
Mijn stem klonk vreemd kalm. Maar vanbinnen tolde alles. Schuld, honger, opwinding, een vreemd soort trots. Alsof ik iets had losgemaakt wat al die tijd had liggen sluimeren.
Ik kwam overeind, keek hem aan. Zijn haar verward. Zijn ogen donker van alles wat nog in hem brandde.
“Wil je het opnieuw?” vroeg ik.
Zijn ogen knepen zich iets samen. Alsof hij zich ertegen wilde verzetten. Alsof hij zichzelf een ander antwoord had beloofd.
Maar hij knikte.
En ik glimlachte.
“Dacht ik al.”
Ik gleed langzaam van hem af. Liet mijn shirt over mijn hoofd glijden en gooide het op de grond. Hij volgde de beweging met zijn ogen, ademde diep in toen hij mijn naakte lichaam voor zich zag.
Toen boog ik me naar hem toe en fluisterde:
“Dan gaan we nu doen alsof dit niet gebeurd is. En het daarna opnieuw doen. Want dat maakt het nóg lekkerder.”
Zijn adem stokte.
Hij wilde iets zeggen — een protest, een waarschuwing misschien — maar ik legde een vinger op zijn lippen en liet me langzaam op mijn knieën zakken tussen zijn benen.
“Geen woorden meer,” fluisterde ik. “Geen twijfels. Alleen jij. En ik. En dit.”
Mijn mond vond hem.
Warm. Zacht. Gretig.
Hij kreunde diep, zijn hand in mijn haar, zijn lichaam opnieuw gespannen van verlangen. Ik proefde hem, langzaam, met volle aandacht. Niet als beloning, maar als belofte.
En ik wist: dit was geen ongeluk meer.
Het was een verslaving.
En we waren nog maar net begonnen.
