Een fantasie. Alleen in mijn hoofd. Alleen van mij.
Soms fantaseer ik dat ik van hem ben. Niet in een romantische zin. Niet als ‘zijn meisje’. Maar echt… van hem. Zijn bezit.
In mijn hoofd begint het eenvoudig. Hij komt binnen. Zijn blik glijdt langzaam over me heen. Ik weet dat hij me wil. En ik weet wat hij van me verwacht. Niet omdat hij iets zegt, maar omdat alles aan hem spreekt: zijn houding, zijn ademhaling, zijn stilzwijgen. Zijn aanwezigheid is genoeg. Alsof hij met niets dan een blik de spelregels van ons samenzijn bepaalt.
Ik word al nat nog voor hij me aanraakt.
In die fantasie ben ik niet brutaal. Ik speel geen spelletjes. Ik verleid niet. Ik gehoorzaam. En juist dat… dat opwindt me meer dan ik durf toe te geven. Omdat het me bevrijdt van het moeten. Omdat het me toelaat te verdwijnen. Geen façade. Geen rol. Alleen pure overgave.
Hij wijst naar de grond. Geen woorden. Alleen een simpele handbeweging. En ik weet precies wat hij bedoelt. Ik zak op mijn knieën. Niet uit vernedering, maar uit erkenning. Uit pure, zinnelijke overgave. Hij kijkt neer op me zoals een man kijkt naar iets wat hij gewonnen heeft. Iets wat van hem is. En ik? Ik geniet van die blik. Omdat ik weet wat erin ligt: honger, trots, macht — en iets dat verdacht veel op liefde lijkt, maar dan zonder zachtheid. Zonder compromis.
Mijn handen rusten op mijn bovenbenen. Mijn ogen neergeslagen. Mijn ademhaling zwaar. Ik wacht.
Hij komt achter me staan. Zijn hand in mijn haar. Niet hard, niet zacht — precies goed. Hij kantelt mijn hoofd iets naar achteren, opent mijn hals als een gift. Zijn adem raakt mijn oor. Warm. Zelfverzekerd. En ik voel hoe mijn huid daar al reageert. Alsof zijn adem een signaal stuurt naar alles wat zich dieper in mij afspeelt.
“Je weet wat je bent?” “Van jou,” fluister ik. “En wat betekent dat?” “Dat ik niets beslis.” “Juist.”
Zijn stem is laag, beheerst. Geen schreeuwen, geen dreiging. Alleen kalme controle. En ik? Ik smelt daarvan. Omdat ik in die fantasie niet hoef te kiezen. Niet hoef te presteren. Niet hoef te verleiden. Alleen hoef te zijn. Te voelen. Te ondergaan. En dat is zoveel intenser dan mensen begrijpen.
Hij laat me op mijn knieën. Lang. Zonder aanraking. Alleen zijn aanwezigheid vult de kamer. En ik word gek. Mijn tepels steken pijnlijk door het dunne stof van mijn top. Mijn slip is doorweekt. Mijn benen trillen. En toch beweeg ik niet.
Tot hij het zegt. Eén woord. Duidelijk. Onvermijdelijk.
“Uit.”
Mijn vingers glijden naar de zoom van mijn top. Ik trek hem langzaam omhoog. Mijn borsten komen vrij, koud in de lucht, mijn tepels gespannen. Dan mijn slip. Mijn natte slip. Alles af. Geen gêne. Geen schaamte. Alleen overgave. Mijn lichaam is van hem. Ik ben een cadeau dat zichzelf uitpakt.
Hij loopt om me heen. Laat zijn blik over me glijden alsof hij bezit inspecteert. Mijn schouders, mijn borsten, mijn buik, mijn dijen. Hij raakt me nog steeds niet aan. En ik? Ik voel mezelf pulseren van verlangen. Mijn clit klopt. Mijn huid staat in brand.
Hij zakt door zijn knieën. Zijn hand grijpt in mijn haar. Hij trekt mijn hoofd omhoog, kijkt me aan. Dwingend. Zacht.
“Waarom laat je dit toe?” “Omdat ik het wil.”
Hij glimlacht. Niet arrogant. Maar alsof hij weet wat ik nog niet durf te voelen.
In de werkelijkheid zou ik dit misschien nooit toelaten. Of misschien wel — op mijn voorwaarden. Maar hier, in mijn hoofd, mag alles. En juist dat maakt het zo verdomd opwindend. Het gevoel dat ik niet meer besta als individu, maar als object van zijn lust. Zijn aandacht. Zijn focus. Het is een veilige plek voor al het onveilige in mij.
Hij draait me om. Buigt me voorover. Mijn knieën raken het tapijt, mijn handen het koude hout. Mijn rug holt zich. Mijn huid tintelt. En eindelijk — eindelijk — voel ik zijn vingers. Eén vinger, traag, langs mijn bilspleet. Langs mijn natte lippen. Glijdend. Zoekend. Vragend en eisend tegelijk.
Mijn ademhaling stokt. Ik voel hoe ik hem wil. In mij. Tegen mij. Overal. Maar hij neemt zijn tijd. Hij onderzoekt. Verkent. Hij dwingt me te voelen in plaats van te haasten naar het einde. En dat is misschien wel het meest intieme van alles: het geduld waarmee hij me langzaam uit elkaar laat vallen.
Hij spreidt mijn lippen. Blaast er zacht tegenaan. En ik ril. Geen contact — alleen verwachting. Mijn heupen bewegen onbewust. Ik wil gevuld worden. Nu. En nog niet.
Dan glijden zijn vingers naar binnen. Twee tegelijk. Diep. Stevig. Mijn lichaam spant zich aan. Mijn mond opent zich voor een schok van genot. Ik hoor mezelf kreunen — diep, vol, als een bekentenis die mijn lichaam uitvlucht.
Zijn duim vindt mijn clit. Hij draait er cirkels overheen. Steeds trager. Dan sneller. Dan weer traag. Mijn heupen volgen zijn ritme. Mijn hele lijf beweegt met hem mee. Alsof hij mijn metronoom is. Mijn dirigent.
Ik voel het komen. Niet als een explosie. Maar als een opbouwende storm. Een golf die zich van mijn tenen naar mijn kruin verplaatst. Mijn dijen trillen. Mijn buik spant zich samen. Mijn tepels staan strak. En dan… breekt het.
Mijn orgasme is intens. Rauw. Mijn spieren trekken samen om zijn vingers. Mijn knieën glijden bijna weg. Mijn rug kromt zich. Mijn hoofd hangt slap. En ik kom. Lang. Wild. Hees.
Als ik neerzijg op het kleed, voel ik mijn hart bonken door mijn hele lijf. Mijn huid is vochtig. Mijn wangen gloeien. Mijn handen trillen. En alles in mij schreeuwt: meer.
Maar hij raakt me niet opnieuw aan.
Hij staat op. Bekijkt me van boven. En ik weet: ik ben precies waar ik wil zijn.
In mijn hoofd. Alleen daar. Maar zo echt.
Hij weet van niets.
Maar ik? Ik ben van hem. In elke fantasie. Elke keer dat ik mijn ogen sluit. Elke keer dat ik mezelf aanraak. Elke keer dat ik wil verdwijnen — maar alleen als ik gevonden word.
Door hem.
En toch… is het een fantasie. Alleen van mij. Een plek waar ik de grenzen bepaal, zelfs als ik ze overschrijd. Waar ik mag ondergaan wat ik in het echte leven misschien nooit zou toelaten. Het is mijn geheim. Mijn ruimte. Mijn kracht, verpakt in overgave.
Eén reactie
em5p7j