De zon staat al hoog wanneer we het strand op lopen. Mijn moeder loopt voor me uit alsof ze op een catwalk is beland: zonnehoed, grote zonnebril, pareo die net iets te veel wappert bij elke stap. En Jörgen — die ‘vriend van de familie’ die ineens met ons meeging — sjouwt braaf de koelbox.
Hij is jonger dan haar. Niet veel, maar genoeg om het op te merken. Een strakker lijf, een meer ontspannen houding. Het soort man waar moeders van vijftig ineens wat rechter van gaan lopen.
“Gaan we hier liggen?” roept ze vrolijk, haar stem iets te hoog, alsof ze auditie doet voor een reclamespot.
Ze spreidt het kleed met een zwier, alsof ze in een scène zit die iemand zou moeten filmen. Jörgen lacht en zet de koelbox neer, veegt zijn handen af aan zijn korte broek.
Ik pak mijn handdoek en zonnebrand en ga zitten. Mijn moeder buigt zich alvast naar haar strandtas, en dan komt het.
“Jörg?” zegt ze, alsof ze het al járen zo zegt. “Wil jij me even insmeren? Mijn schouders… die verbranden altijd meteen.”
Ze draait zich al om voor hij antwoord kan geven. Haar pareo glijdt soepel van haar schouders, haar badpak is felgekleurd en strak. Ze zit rechtop, haar rug naar hem toe, haar haar handig opzij gevouwen.
Jörgen aarzelt nauwelijks. “Tuurlijk,” zegt hij, zijn stem warm en nonchalant. Alsof dit de normaalste zaak van de wereld is.
En ik?
Ik pak mijn zonnebril, zet ’m op, en kijk er stilletjes naar.
Naar zijn handen. Naar haar glimlach.
Naar hoe ze giechelt als zijn vingers nét iets te traag glijden.
Ze doet haar best. Overduidelijk.
En ik weet niet wat ongemakkelijker is — dat ik erbij zit, of dat ik het niet vervelend vind om naar te kijken.
Hij draait de dop weer op de fles zonnebrand, zijn handen nog glimmend van de lotion. Mijn moeder draait zich om met een tevreden grijns en klapt haar zonnebril neer op haar neus. Alsof ze net iets gewonnen heeft.
Maar dan kijkt hij naar míj.
“Nog iemand?” vraagt hij, met een schuin lachje. “Of moet jij ook ingesmeerd worden?”
Zijn toon is luchtig, maar zijn ogen blijven nét iets te lang hangen — bij mijn schouders, mijn taille, de randjes van mijn bikini.
Ik haal mijn schouders op en trek mijn handdoek los van mijn rug. “Ja hoor,” zeg ik, alsof het me niets doet. “Lijkt me geen slecht idee.”
Hij knielt achter me. Zijn handen raken mijn rug, koel van de lotion, warm van zijn huid. Hij beweegt langzaam, met aandacht. Geen haast. Geen onhandigheid. En ik voel het meteen: hij doet dit niet omdat het moet.
En ik voel nog iets.
Mijn moeders blik. Fel. Geconcentreerd.
Ze zegt niets — maar haar zwijgen is luider dan woorden.
Dus ik kijk over mijn schouder naar haar en zeg dan, nét iets harder dan nodig:
“Wil je ook goed onder de randjes van m’n bikini? Niet te snel, hè. Het moet wel goed gebeuren.”
Zijn handen verstijven heel even. Dan gaan ze door. Nog trager dan eerst.
Mijn moeder schraapt haar keel. En dan, met dat luchtige stemmetje dat net te lief klinkt om oprecht te zijn, zegt ze:
“Ach ja… jij hebt ook zo’n mooie jonge huid.”
Ze lacht erbij. Breed. Maar haar ogen doen niet mee.
Ik glimlach terug.
“Zonde om die te laten verbranden,” zeg ik. En ik leun een tikje voorover, zodat hij echt overal bij kan.
Ik ben nog niet halverwege het pad of ik hoor voetstappen achter me.
“Loop even mee,” zegt Jörgen luchtig. “Ik moet ook plassen. En ik dacht, dan haal ik daarna meteen wat te eten voor jullie.”
Hij klinkt achteloos. Maar de manier waarop hij naast me loopt — net iets dichterbij dan nodig, zijn schouder rakend aan de mijne — verraadt meer dan zijn woorden.
Bij het toiletgebouw kijk ik even om me heen. De strandtent is dichtbij, maar niemand lijkt op te letten. Hij wacht tot ik de deur achter me sluit en dan, zonder aarzeling, legt hij zijn hand op mijn heupen. Niet grof, niet onbeschoft. Maar duidelijk.
“Je bent echt mooi,” zegt hij, zijn stem lager, zachter.
Ik kijk hem aan, iets wat ik mezelf niet had voorgenomen.
“Ik dacht dat je met m’n moeder hier was?”
Hij lacht — kort, bijna schamper — en schudt zijn hoofd. “Ik ben er een soort van ingeluisd. Ze vroeg het via via, het leek haar ‘gezellig’. Maar eerlijk… ik ben blij dat jij er ook bij bent.”
Zijn hand blijft op mijn heup. Ik leg de mijne op de zijne — langzaam, zonder haast — en glijd dan verder naar zijn heup.
Hij kijkt meteen even opzij. Snel. Automatisch.
Even checken of we uit het zicht staan.
Ik voel zijn spanning. Maar ook zijn opwinding.
En diep vanbinnen weet ik dat hij niet ‘ingeluisd’ is.
Niet echt.
Maar ik zeg niks. Ik glimlach alleen en speel mee.
Omdat het spel lekker voelt. En omdat ik zin heb om het nog even te spelen.
Hij draait zich iets, zodat we weer naast elkaar staan. Zijn hand glijdt nonchalant van mijn heup, maar zijn vingers raken de binnenkant van mijn arm nog net even iets te lang. Alsof hij het jammer vindt om me los te laten.
“Kom,” zegt hij zacht. “Achter de strandtent is schaduw… en rust.”
Ik hoef niks te zeggen. Ik loop gewoon met hem mee.
We glippen langs de houten wand van de tent, de geur van zonnebrand en gegrilde garnalen hangt nog in de lucht. Rondom is er geroezemoes, maar achter het gebouw is het stil. Half schaduw, half zon. Hier komt zelden iemand.
We staan stil, en hij draait zich naar me toe. Zijn blik zoekt de mijne. Dit keer geen twijfel. Geen omwegen.
Hij pakt mijn gezicht zacht tussen zijn handen. En dan kust hij me.
Eerst voorzichtig. Verkennend. Lippen die tasten, verkennen. Maar al snel wordt het iets diepers. Zijn handen glijden naar mijn onderrug, trekken me dichter tegen zich aan. Mijn handen vinden zijn shirt, trekken licht aan de stof. Onze lijven raken.
Alles zindert. Alles is zomer, warmte, zand en verboden spanning.
Ik voel de muur van de strandtent achter me, zijn lichaam tegen me. Zijn mond glijdt naar mijn hals. Zijn hand rust op mijn zij, vingers net onder de rand van mijn bikini.
“Je maakt me gek,” fluistert hij tegen mijn huid.
Ik glimlach, hijgend.
“Dan zit ik op de goede weg.”
Zijn heupen drukken tegen me, zijn hand stevig om mijn taille. Zijn andere hand glijdt langs mijn bikinibroekje, duwt het zacht opzij. Mijn adem stokt, mijn lichaam opent zich. Geen aarzeling. Alleen verlangen.
Ik voel hem tegen me — warm, hard — en dan glijdt hij langzaam in me.
Mijn mond opent zich in een fluistering, een geluid dat geen woord is, alleen adem.
Zijn handen houden me vast alsof ik breekbaar ben, maar zijn bewegingen worden zekerder. Dieper. Steviger. Mijn hoofd rust tegen de houten wand van de strandtent, mijn vingers krullen zich in zijn nek.
De eerste stoten zijn langzaam, aftastend, maar het ritme bouwt zich op. Mijn lichaam beweegt vanzelf met hem mee. Elke beweging raakt me dieper. Het hout achter me is warm, zijn huid heet. Mijn benen spannen zich, mijn buik trilt licht.
Hij fluistert iets tegen mijn hals, ik weet niet eens wat — alleen dat zijn stem ruw is van lust, en dat ik erop reageer. Ik voel hoe het zich opbouwt. Geen explosie, maar een warme stroom die zich langzaam opdringt. Onder mijn huid. Tussen mijn benen. In mijn buik.
Mijn ademhaling versnelt. Mijn heupen zoeken hem. Ik voel zijn vingers die me dichter tegen zich trekken, zijn dijen die me fixeren. En dan — dan kantelt alles. Het zwelt op in golven, diep en doordringend. Mijn spieren trekken zich samen. Mijn lijf verkrampt tegen hem aan, mijn gezicht tegen zijn schouder verborgen.
Mijn orgasme komt in golven. Niet heftig en snel, maar lang, slepend, bijna onhoudbaar. Een zachte, warme overgave waar ik me met gesloten ogen aan laat meenemen. Alles wordt stil, behalve onze lichamen. Onze adem. Onze honger.
Als het langzaam afneemt, voel ik hem nog in me — diep, hard, gecontroleerd. Hij beweegt nog door, stuwend, tot ook hij het niet langer houdt. Zijn adem hapert, zijn lijf verstijft, en ik voel zijn schok, zijn loslaten.
We blijven zo staan. Mijn hoofd tegen zijn borst, mijn borstkas nog trillend. Hij kust mijn voorhoofd — zacht, onverwacht teder.
“Zo,” fluistert hij. “Dat was…”
Ik knik.
“Ja. Dat was.”
We lopen terug over het zand, wat langzamer dan nodig. Mijn benen voelen nog zwaar, mijn lijf warm van binnenuit. Jörgen draagt een zak met twee blikjes cola en een doos friet in een vettig papieren tasje. We zeggen niks. We hoeven niks te zeggen.
Bij de handdoeken zit mijn moeder rechtop. Zonnebril nog op, boek gesloten op haar schoot. Ze kijkt niet direct, maar ik zie het aan de spanning in haar schouders.
Als we dichterbij komen, laat ze haar blik uiteindelijk toch op ons vallen. Dan, met een glimlach die geen glimlach is:
“Was het gezellig, met z’n tweeën?”
Ik knik half, gooi mijn handdoek weer neer op haar plek naast me, alsof ik niets hoor. Jörgen blijft staan, pakt een frietje uit het zakje en biedt haar het doosje aan.
Ik trek mijn zonnebril af, kijk haar even aan en zeg droog:
“Ja hoor. We hebben frietjes voor je besteld. We hebben écht wel aan je gedacht.”
Ze neemt het bakje aan met iets te veel nadruk, haar glimlach iets te strak.
“Nou, wat attent,” zegt ze.
Ik leun achterover, neem een slok cola, en kijk uit over het water.
Mijn mond zwijgt.
Maar mijn lijf gonst nog steeds.
