De zon brandt zacht op mijn huid terwijl we samen over het strand lopen. Het zand is warm onder mijn voeten, iedere stap zakt net genoeg weg om me traag en loom te laten bewegen. De lucht ruikt naar zout en zonnebrand, en ergens verderop krijsen meeuwen alsof ze ons gezelschap willen houden.
Naast me loopt zij, mijn vriendin. Haar huid glanst licht van de zonneolie, haar haar wappert losjes in de zeewind. We zeggen even niets, en dat is precies goed. Gewoon twee vrouwen die zich laten meevoeren door de warmte van de dag.
Mijn blik dwaalt af, vanzelf. Naar een groep jonge mannen die iets verderop aan het volleyballen zijn. Hun lichamen bewegen soepel, bruin en gespierd in de zon. Het spel is speels, maar de manier waarop ze elkaar uitdagen en lachen maakt dat ik net wat te lang blijf kijken.
“Jij bent bezet, hè,” hoor ik plots naast me. Haar stem is luchtig, maar haar ogen priemen. Ze heeft het gezien.
Ik haal mijn schouders op en glimlach. “Kijken mag toch?”
Ze blijft me aankijken, haar mondhoek net iets omhoog getrokken. “Kijken wel,” zegt ze langzaam, “maar ik zie precies wat er in je hoofd omgaat.”
Ik voel een warmte omhoog kruipen die niets met de zon te maken heeft. Het is haar toon — stellig, bijna uitdagend — die me even uit balans brengt. En tegelijk betrap ik mezelf erop dat ik het leuk vind, hoe zij de leiding neemt in dit moment.
Een plotselinge kuil in het zand en ik struikel. Mijn knieën raken het warme strand en ik blijf half lachend, half ongemakkelijk zitten. Voor ik goed en wel kan opstaan, staat zij al voor me. Haar voeten stevig in het zand, vlak naast mijn gezicht.
Ik kijk omhoog, tegen de zon in. Haar silhouet tekent zich scherp af, haar heupen in dat strakke badpak, haar haren wapperend in de wind. Ze laat me geen tijd om iets te zeggen.
“Is dit niet een beetje overdreven, zo aandacht vragen?” Haar stem klinkt speels, maar er zit een ondertoon in die mijn hart sneller laat slaan.
Ik slik, voel hoe mijn wangen rood worden — van de zon, maar vooral van haar woorden. Zo neerbuigend, zo direct. Het is intimiderend om zo naar haar voeten te kijken, haar schaduw die me bedekt. En toch… op een vreemde manier doet het iets met me. Iets wat ik nauwelijks hardop durf te denken.
Ik glimlach flauwtjes, schud zand uit mijn handen en voel de spanning tussen ons trillen als de warme lucht boven de duinen.
Ze duwt me met haar voet op mijn schouder, licht maar beslist, zodat ik achterover val in het zand. Het korrelige oppervlak plakt warm tegen mijn rug, terwijl boven me haar stem klinkt:
“Als je niet verder wil lopen, kun je dat ook gewoon zeggen, hoor…”
Mijn hersenen roepen dat ik hier iets van moet vinden — dat dit niet normaal is, dat ik moet opstaan en haar plagerig wegduwen. Maar mijn lichaam denkt anders. Mijn lichaam heeft allang besloten te luisteren naar haar.
Ze zet haar voeten stevig neer, aan weerszijden van mijn lichaam, en staat over me heen. De zon tekent haar figuur scherp af, haar benen gespannen, haar blik omlaag gericht op mij. Het enige wat ik kan doen, is haar enkels vastpakken. En precies dat doe ik.
Er ontsnapt een kleine glimlach aan mijn lippen. Ze ziet het, en voelt mijn handen als een zachte goedkeuring. Een aanmoediging, misschien zelfs een uitnodiging.
Door mijn hele lijf schiet een vreemde spanning, tintelend en nieuw. Iets wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Maar in plaats van ertegen te vechten, laat ik het toe.
—
Ze duwt me met haar voet op mijn schouder, licht maar beslist, zodat ik achterover val in het zand. Het korrelige oppervlak plakt warm tegen mijn rug, terwijl boven me haar stem klinkt:
“Als je niet verder wil lopen, kun je dat ook gewoon zeggen, hoor…”
Mijn hersenen roepen dat ik hier iets van moet vinden — dat dit niet normaal is, dat ik moet opstaan en haar plagerig wegduwen. Maar mijn lichaam denkt anders. Mijn lichaam heeft allang besloten te luisteren naar haar.
Ze zet haar voeten stevig neer, aan weerszijden van mijn lichaam, en staat over me heen. De zon tekent haar figuur scherp af, haar benen gespannen, haar blik omlaag gericht op mij. Het enige wat ik kan doen, is haar enkels vastpakken. En precies dat doe ik.
Er ontsnapt een kleine glimlach aan mijn lippen. Ze ziet het, en voelt mijn handen als een zachte goedkeuring. Een aanmoediging, misschien zelfs een uitnodiging.
Door mijn hele lijf schiet een vreemde spanning, tintelend en nieuw. Iets wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Maar in plaats van ertegen te vechten, laat ik het toe.
Ze laat zich zakken, langzaam, tot ze met haar knieën op het zand belandt — bovenop mij. Ik voel haar gewicht, haar warmte, en nog sterker: het drukpunt van haar kruis door de dunne stof van haar bikini heen, precies op mijn blote buik. Het voelt intiemer dan ik had kunnen bedenken.
Ze grijpt mijn polsen en drukt ze resoluut in het zand boven mijn hoofd. Haar greep is stevig, vastberaden. Haar gezicht buigt naar me toe, haar mond zó dicht bij mijn oor dat haar adem over mijn huid strijkt.
“Ik moet je natuurlijk wel tegenhouden, met die knappe mannen hier,” fluistert ze, haar stem half plagend, half bevelend.
Mijn hart bonst. Ik weet: zij doet nooit iets zomaar. Dit spel, deze houding — er zit altijd een bedoeling achter. En ik kan me ertegen verzetten, ik kan lachen, ik kan protesteren… maar mijn lichaam verraadt me al.
Het enige wat ik kan doen, is mijn stem vinden. Net te zacht, hees van spanning, hoor ik mezelf zeggen:
“Nou… wat wil je er dan aan doen?”
Ze laat mijn polsen los, maar ik beweeg geen millimeter. Mijn armen blijven boven mijn hoofd liggen in het zand, precies waar zij ze net had vastgedrukt. Een stille bevestiging dat ik dit wíl, dat ik me niet verzet.
Ze glimlacht — een kleine, zelfverzekerde trek om haar lippen — en glijdt naast me in het zand. Half zittend, half liggend, zodat haar heup nog steeds tegen me aandrukt. Haar hand vindt mijn zij en trekt langzaam omhoog, dwars door de restjes zand die aan mijn huid kleven. Dwingender nu. Alsof ze elk stuk van mij opeist.
Ik adem diep in, de geur van zout en zonnebrand vermengt zich met die van haar huid. Het is warm, veel te warm om zo dicht bij elkaar te liggen, en toch voelt het alsof ik kou zou vatten als ze nu van me weg zou gaan.
Gelukkig liggen we ver genoeg uit het zicht om geen scène te maken. Geen nieuwsgierige blikken, geen vragen. Maar precies dát maakt het spannender: het idee dat iemand zomaar voorbij zou kunnen lopen, dat dit elk moment ontdekt kan worden.
Ik voel hoe mijn hartslag steeds harder klopt — niet van angst, maar van een vreemd soort honger die ik nooit eerder zo dichtbij heb gevoeld.
Haar vingers dwalen verder, langzaam, doelgericht. Ik voel hoe ze de rand van mijn bikinibroekje vindt en er net iets te lang blijft hangen, alsof ze me de kans wil geven me terug te trekken. Maar ik beweeg niet. Ik kan ook niet meer.
Dan glijdt haar hand naar binnen. Warm, zacht, maar tegelijk zo dwingend dat mijn adem stokt. Mijn hele lichaam lijkt te tintelen van de anticipatie, van de spanning die zich urenlang heeft opgebouwd en nu eindelijk een uitweg vindt.
Mijn heupen bewegen haast vanzelf, een fluisterende overgave die ik niet meer tegen wil houden. Ik hoor mezelf zacht kreunen, bijna verbaasd om hoe weinig er nodig is om me zo volledig over te nemen.
Alles om ons heen — de branding, de wind, het geschreeuw van meeuwen in de verte — vervaagt. Het enige wat telt, zijn haar vingers en het ritme waarmee ze mijn grenzen verschuift.
Ik wil niets meer stoppen. Ik wil dit.
Ze beweegt langzaam, bijna tergend. Alsof ze precies weet hoeveel ik aankan en me net niet het laatste stukje gunt. Mijn ademhaling versnelt, mijn buik spant zich aan bij elke aanraking. Het zand kleeft aan mijn rug, warm en ruw, maar ik voel alleen haar hand.
Mijn vingers klemmen zich om het zand boven mijn hoofd, alsof ik me ergens aan vast moet houden. Elke vezel in mijn lijf staat op scherp. De wind blaast door mijn haren, maar ik hoor alleen het bonzen van mijn eigen hart.
Ze buigt naar me toe, haar lippen vlak langs mijn oor. “Laat maar gebeuren…” fluistert ze. De woorden snijden dwars door de laatste restjes terughoudendheid heen.
Mijn heupen komen haar tegemoet, schokkend, zoekend. Ik voel hoe de spanning zich opbouwt, laag voor laag, golf na golf. Mijn mond opent zich, een zachte kreun ontsnapt, die ik niet meer kan onderdrukken.
En dan breekt het. Mijn hele lichaam trilt en spant zich in één keer samen, alsof ik losgescheurd word van alles om me heen. De climax overspoelt me — warm, intens, allesverzengend. Ik voel mezelf schokken onder haar hand, en laat het helemaal toe.
Als de golf langzaam wegebt, zak ik terug in het zand, hijgend, mijn huid bezweet en gloeiend. Ze kijkt op me neer met diezelfde glimlach, zelfverzekerd, alsof ze precies wist hoe dit zou aflopen.
Ik lig nog na te hijgen, mijn hart bonst tegen mijn ribbenkast. Mijn huid gloeit, elke zenuw tintelt nog na van wat ze net met me deed. Ze kijkt op me neer, triomfantelijk bijna, alsof ze wist dat dit precies zo zou eindigen.
Maar iets in mij kantelt. Misschien omdat ik voel hoe zij ervan geniet de controle te hebben. Misschien omdat mijn eigen honger nog niet gestild is. Langzaam til ik mijn hand op en leg die tegen haar dij, nog warm van de zon. Ik schuif mijn vingers iets omhoog, voel hoe haar adem stokt.
Ze probeert haar glimlach te behouden, maar ik zie het in haar ogen: verrassing. Dat ik niet alleen ontvang, maar ook terug durf te geven. Ik duw mezelf half overeind, onze lichamen schuren langs elkaar, en draai ons zo dat zij nu half in het zand belandt.
“Jij dacht zeker dat jij de enige bent die mag uitdagen,” fluister ik, mijn lippen vlak langs haar nek. Mijn hand glijdt naar haar heup, knijpt zacht maar vastberaden. Ze lacht, een kort, laag geluid dat verraadt hoezeer ze dit spel waardeert.
Voor het eerst voel ik dat ze een stukje van de macht loslaat. En dat ze het niet erg vindt. Integendeel.
Ze ligt half onder me, haar ogen glinsteren, uitdagend maar ook verwachtingsvol. Mijn hand glijdt verder langs haar heup, de rand van haar bikini. Ze beweegt nauwelijks, maar haar ademhaling verraadt haar — sneller, dieper, alsof ze elk moment in beweging wil komen.
Ik schuif mijn vingers onder de dunne stof, voel de warmte van haar huid. Het zand kleeft aan ons, maar dat maakt het alleen maar rauwer, echter. Mijn lippen vinden haar hals, ik proef zout en zonnebrand, terwijl mijn hand verder glijdt en haar zachte kreun me bevestigt dat ik goed zit.
“Hmm… ja,” ontsnapt er uit haar keel, gedempt maar onmiskenbaar. Ze tilt haar heupen iets op, komt mijn aanraking tegemoet, alsof ze nu zelf smeekt om méér.
Ik beweeg langzaam, verkennend, mijn vingers cirkelen en dringen dan dieper. Haar benen spannen zich om me heen, trekken me dichter tegen haar aan. Ze grijpt mijn haren, hard genoeg om me te sturen, maar haar lichaam verraadt hoe graag ze zich laat gaan.
Ik voel haar schokken onder mijn hand, haar buik die zich samentrekt, haar adem die onregelmatig wordt. Het is intens om haar zo te zien verliezen, wetend dat ík degene ben die haar daarheen brengt.
Wanneer haar climax haar overspoelt, voelt het alsof ik zelf opnieuw meegesleurd word. Ze kreunt, hees en rauw, terwijl haar vingers zich diep in mijn rug zetten.
We blijven zo liggen, plakkend van zand, zon en zweet. Twee lichamen, twee harten, die nog nasidderen van wat net tussen ons gebeurde.
De lucht koelt langzaam af wanneer we teruglopen naar de auto. Het zand plakt nog aan mijn huid en in mijn haren voel ik de zoutkorrels van de zee. Alles in mij gloeít nog na.
Ze start de motor, een klein glimlachje speelt om haar lippen. Ze hoeft niet eens naar me te kijken; haar woorden zijn genoeg.
“Het is maar goed dat ik je heb weggehouden bij dat groepje jongens,” zegt ze triomfantelijk, alsof ze een spel heeft gewonnen dat ik niet eens doorhad.
Ik slik, glimlach en kijk uit het raam, naar de duinen die langzaam achter ons verdwijnen. Mijn lijf verraadt me opnieuw: het klopt van spanning en heimelijke honger.
Ze schakelt, haar hand kort op de pook, en dan voegt ze eraan toe: “We moeten dit vaker doen. Samen naar het strand.”
De manier waarop ze het zegt, laat geen misverstand bestaan. Dit gaat niet alleen over zon en zee. En ergens diep vanbinnen weet ik dat ik het niet eens wíl tegenhouden.
