Het is zo’n zomerdag waarop de stad zindert zonder dat het te heet wordt — precies goed om te ontsnappen aan de wereld beneden. Ik heb vrij vandaag, en ik ben vastbesloten te genieten. Mijn dakterras, midden in het centrum, ligt er uitnodigend bij. Een paar planten, een loungebank, een koel drankje binnen handbereik.
Ik kom net van de kapper. Vers geschoren zijkanten, boven op iets langer — een moderne, boyband-achtige look. Net tweeslactig genoeg om overal mee weg te komen: man, vrouw, of iets ertussen. Precies zoals ik het wil.
Mijn heupen zijn breed van nature — een vloek, dacht ik vroeger. Nu train ik m’n billen erbij en draai ik me zonder schaamte om in de spiegel. Ik hou van hoe ik eruitzie. Zeker in dat ene spijkerbroekje: kort, strak, net een tikje té — precies goed dus.
Ik plof neer op mijn tuinstoel van mijn dakterras en sluit mijn ogen. De stad klinkt als achtergrondmuziek: een scooter in de verte, lachende mensen, het zachte geritsel van bladeren in de wind. Mijn benen zijn glad, de zon glijdt er soepel overheen. Alles aan vandaag voelt licht.
Soms, op dagen als deze, laat ik mezelf afdwalen. Naar haar. Naar Bernadette. Mijn andere kant — of misschien wel mijn echte. Ze beweegt soepeler dan ik, kijkt zelfverzekerder uit haar ogen. Ze weet wat ze doet met haar lichaam. Niet op een overdreven manier — geen show, geen cliché. Maar ze is zich bewust van haar aantrekkingskracht, en van wat ze ermee teweegbrengt. En eerlijk? Dat opwindende gevoel van begeerd worden… daar leef ik soms op.
In gedachten zit ze hier al. Zelfde broekje. Zelfde heupen. Maar dan met een klein topje erboven, iets met dunne bandjes. Ze leunt achterover, net als ik. Maar haar blik is anders. Vragender. Uitdagender.
Zij zou niet zomaar hier zitten. Zij zou bekeken willen worden.
En ik… ik zou het haar gunnen.
Mijn hand rust losjes op mijn bovenbeen. De zon warmt mijn huid, mijn ademhaling is langzaam, verdiept. In mijn hoofd beweegt Bernadette zich vrijer dan ooit. Ze speelt met de zoom van haar topje, schuift haar heup iets naar voren. Haar glimlach is ondeugend, haar blik vol vuur. Ze weet precies wat ze doet. En ik voel mezelf reageren — mijn lichaam verraadt me zonder moeite. De spanning tussen wie ik ben en wie ik mag zijn kruipt in mijn onderbuik.
Ik voel mijn erectie opkomen in het strakke broekje. Het contrast tussen mijn realiteit en mijn fantasie vervaagt. Even is alles vloeibaar.
Tot de deurbel gaat.
Een korte, heldere ping — alsof de realiteit me zacht, maar beslist bij de arm pakt. Ik open mijn ogen en grijp automatisch naar mijn telefoon. Op het scherm zie ik de live-feed van mijn voordeur.
Bobby.
Ze staat daar met haar zonnebril nog op, een grote tas over haar schouder, en dat half-verontschuldigende glimlachje waar ze vaak mee binnenkomt — alsof ze niet zeker weet of ze welkom is, ook al is ze dat altijd.
Mijn hart slaat één keer harder dan verwacht.
Ik slik, trek mijn shirt recht, en voel de restanten van mijn fantasie als een warme sluier over me heen hangen. Bernadette verdwijnt niet meteen. Ze kijkt nog even over haar schouder, met een kleine grijns.
En dan druk ik op ‘ontgrendel’.
Ik hoor haar voetstappen op de trap nog voor ze de deur opent. Ze komt altijd lopend, nooit met de lift. “Gezonder,” zegt ze dan, terwijl ze buiten adem haar zonnebril in haar haar duwt.
“Hey,” zegt ze als ze de deur opent, haar stem iets te luchtig. “Ik was toevallig in de buurt…”
“Tuurlijk was je dat,” grijns ik. “Kom binnen. Dakterras is open.”
Ze volgt me door het appartement, werpt een snelle blik op mijn outfit, maar zegt niks. Haar ogen blijven net iets te lang hangen bij mijn blote benen, of verbeeld ik me dat?
“Wat wil je drinken? Iets fris? Iets sterkers?”
“Heb je witte wijn?” zegt ze, haar tas op de grond zettend.
“Natuurlijk.” Ik pak een gekoelde fles en twee glazen.
Als ik me omdraai, leunt ze tegen het de rand van hrt terras. De zon valt door het raam op haar schouder. Ze glimlacht. Maar iets aan haar blik is anders dan anders — alsof ze voelt dat ze binnenstapte in een sfeer die net iets te warm is voor een normale vriendschap.
Ik schenk in. Onze vingers raken elkaar vluchtig als ik haar het glas geef.
Ze neemt een slok wijn, laat het glas even tegen haar lip rusten en kijkt me dan van top tot teen aan.
“Je ziet er goed uit, trouwens,” zegt ze, bijna achteloos, maar haar blik verraadt meer. “Dat kapsel staat je echt belachelijk goed.”
Ik grijns, doe alsof ik nonchalant ben, maar voel de hitte meteen naar mijn wangen stijgen. “Dank je… beetje boyband-vibe, dacht ik zo.”
Ze knikt langzaam, haar ogen nog steeds op me gericht. “Ja, maar dan wel… de hete variant.”
Dan, terwijl ze haar glas neerzet: “Draai je eens om.”
Ik kijk haar aan. “Wat?”
“Kom op. Laat me even kijken.” Ze gebaart met haar hand, geamuseerd maar onmiskenbaar dwingend. “Ik zie je daar straks nog zo zelfverzekerd over rondlopen op Insta. Laat me dan nu ook gewoon even keuren waar je zo trots op bent.”
Ik lach. “Je bedoelt… m’n billen?”
Ze trekt haar wenkbrauw op. “Wat dacht je zelf.”
En ik… ik draai me om. Met een kleine knik in mijn heupen. Speels. Bewust. Half zenuwachtig, half opgewonden.
Ze fluit zacht. “Nou, die zijn dus officieel goedgekeurd.”
Ik voel hoe mijn hart sneller klopt. Niet alleen omdat ze kijkt — maar omdat ik dit wilde. Omdat ik dit stiekem al weken had gehoopt.
–
Ik draai me gewillig om, zet een stapje naar voren en wieg mijn heupen langzaam van links naar rechts. Speels, verleidelijk — maar ook oprecht. Dit is geen grapje meer, dit is iets dat ik wil voelen. Iets wat ik mezelf te lang heb ontzegd.
Achter me hoor ik Bobby lachen. Warm, geamuseerd, maar ook iets lager dan normaal.
“Kom op,” zegt ze, met een lichte grijns in haar stem. “Doe eens je best. Ik wil je billen echt zien schudden.”
Ik doe wat ze vraagt. Misschien iets overdreven, misschien net iets te graag. Maar ik voel mezelf opengaan — de spanning kruipt onder mijn huid, langs mijn ruggengraat, richting dat strakke spijkerbroekje dat ineens te weinig ruimte lijkt te bieden.
De opwinding is onmiskenbaar. Mijn ademhaling versnelt, mijn hartslag bonkt in mijn borst. En dan, bijna achteloos, zegt Bobby:
“…Ik zie het hoor.”
Ik verstijf half — en draai me langzaam weer naar haar toe.
Ze kijkt recht naar me. Naar mijn onderbuik. Naar de spanning die zich daar heeft opgehoopt. En ze glimlacht — geen schaamte, geen oordeel. Alleen diezelfde warme, licht uitdagende blik.
“Dus… Bernhard,” zegt ze zacht. “Of moet ik eigenlijk Bernadette zeggen, nu?”
Mijn mond wil iets terugzeggen, maar mijn lijf is me voor. Alles aan mij is gespannen, ontvankelijk, open. De naam Bernadette, uit háár mond, voelt als een sleutel die zachtjes een deur opendoet — eentje die ik meestal gesloten houd.
Ik knik. Eerst nauwelijks zichtbaar, dan iets duidelijker. “Bernadette is ook goed,” zeg ik. Mijn stem klinkt hees, vreemd ver weg.
Bobby neemt een slok van haar wijn, zonder haar ogen van me af te wenden. “Dacht ik al,” zegt ze. “Zij komt hier vaker, of niet?”
Ik glimlach, aarzelend. “Alleen als niemand kijkt.”
Ze stapt naar voren, traag. Zet haar glas neer op het tafeltje naast ons. Dan staat ze vlak voor me, zo dichtbij dat ik haar parfum ruik — warm, vrouwelijk, net als zij.
“Zou het helpen,” zegt ze zacht, “als ik wél kijk?”
Mijn adem stokt. Alles in me zegt ja. En toch durf ik het nauwelijks uit te spreken.
Ze legt haar hand losjes op mijn heup. Niet dwingend. Niet gehaast. Alleen maar echt.
“Ik kijk alleen,” fluistert ze, “als jij het wil.”
–
Ik neem een paar stappen achteruit. Langzaam. Berekenend, maar niet gespeeld. Tot mijn rug haar raakt — haar buik, haar borsten zacht tegen mijn schouderbladen. Ze beweegt niet meteen. Alleen haar adem verandert. Die wordt dieper, warmer.
Haar handen vinden mijn heupen. Eerst losjes, aftastend. Dan schuiven ze langzaam omhoog, langs mijn middel, mijn ribben, tot net onder mijn borstkas. Haar aanraking is teder, alsof ze iets kostbaars vasthoudt. En ergens… voelt het ook precies zo.
Ik sluit mijn ogen. Adem uit.
Dan voel ik haar lippen. Zacht, aarzelen ze tegen mijn hals. Geen gretigheid, geen haast — alleen een fluistering van verlangen. Alsof ze vraagt: mag dit?
Mijn huid antwoordt allang. Er trekt een rilling over mijn rug. Mijn knieën voelen licht. Mijn onderbuik vlamt.
Ik draai mijn hoofd iets opzij, zoek haar blik over mijn schouder.
“Als jij kijkt,” fluister ik, “wil ik niets liever dan gezien worden.”
–
Haar hand glijdt langzaam naar beneden, langs mijn buik, tot net onder de rand van mijn broekje. Mijn hele lichaam spant zich — niet uit angst, maar uit intens bewustzijn. Wanneer haar hand me vindt, voel ik mezelf bijna smelten tegen haar aan.
Ik draai me om, langzaam, alsof elk moment telt. Onze blikken vangen elkaar. In haar ogen zie ik geen twijfel, alleen hongerige nieuwsgierigheid. Ik buig naar haar toe en kus haar — eerst voorzichtig, dan met steeds minder terughoudendheid. Haar lippen zijn zacht, warm, en helemaal echt.
Ze laat zich langzaam op haar knieën zakken, zonder haar blik los te laten. Dan lacht ze zacht, ondeugend en oprecht tegelijk.
“Je bent een knappe meid,” zegt ze, haar handen glijden langs mijn heupen. “Maar ik ben blij dat je deze nog hebt.”
Met een tedere vanzelfsprekendheid bevrijdt ze me uit het veel te strakke broekje. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Alsof ik dat ook mag zijn.
En ik… ik laat het gebeuren. Volledig, zonder verzet, omdat ik voel: dit is niet zomaar een spel. Dit ben ik — gezien, gevoeld, en misschien voor het eerst echt geaccepteerd.
Haar hand glijdt langzaam verder naar over mijn ballen richting mijn sterretje, terwijl haar mond mijn spanning blijft volgen. En dan voel ik het — haar vingers, zacht maar doelgericht, daar waar ik het nooit durfde te willen.
Ze aarzelt niet. Ze verkent. Ze weet.
Haar aanraking is niet brutaal, maar precies. Zorgzaam. Met lef. Met aandacht. En zodra ze daar druk zet — klein, cirkelend, pulserend — gebeurt het gewoon.
Mijn hele lichaam spant zich aan. Een rilling schiet van mijn tenen tot mijn kruin. Mijn adem stokt, dan ontsnapt een rauwe zucht aan mijn lippen. Alles in mij keert zich naar binnen, trekt zich samen, explodeert.
Het is geen gewone climax. Het is alsof alles — verlangen, schaamte, fantasie, zelfbeeld — op dat moment samenvalt en losbarst. Mijn benen beven, mijn hoofd bonkt, mijn hart klopt wild.
Ik steun met beide handen tegen de muur achter me terwijl Bobby me blijft vasthouden, aanwezig en kalm. Haar ene hand op mijn buik, de ander nog steeds zacht op die plek waarvan ik altijd dacht: dat is niet voor mij.
Maar nu weet ik beter.
Ze blijft nog even op haar knieën zitten, haar hoofd rust kort tegen mijn heup alsof ze mijn hartslag wil horen. Dan staat ze op, langzaam, met een voldane grijns rond haar lippen. Niet triomfantelijk — eerder teder. Alsof ze iets heeft teruggegeven, niet genomen.
Ze pakt haar glas weer op, neemt een kleine slok, en zegt terwijl ze me aankijkt:
“Ja… ik denk dat ik vaker een wijntje kom drinken bij Bernadette.”
Ik lach — schor, opgelucht, nog half buiten mezelf. Mijn hand strijkt door mijn haar, mijn benen voelen nog altijd week. En toch… ik sta. Hier. In dit lichaam, in dit moment, zonder iets te verbergen.
Bobby tikt haar glas zacht tegen het mijne. “Op jou,” zegt ze. “Of eigenlijk… op haar.”
En ik weet: er is iets opengegaan wat niet zomaar meer dicht zal vallen.
