Ze had er weken aan gewerkt — aan haar make-up, de negen staarten, de perfecte balans tussen speels en verleidelijk.
De sexy variant van Ahri uit League of Legends. Een kort, glanzend rokje, witte dijhoge laarzen, een rood topje dat haar borsten nét genoeg bedekte, en die ondeugende vossenoren bovenop haar krullende haar.
Toen ze het festivalterrein opliep, voelde ze het meteen.
Blikken.
Sommige bewonderend, anderen vol hunkering.
En ze vond het heerlijk.
Voor het eerst voelde ze zich niet Madelon, maar iemand anders. Iemand met macht.
Ahri flirtte, verleidde, speelde — en Madelon genoot van elke seconde dat ze haar mocht zijn.
Ze poseerde voor foto’s, liet haar staarten zwieren als ze voorbijliep, en ving lachend de complimenten op.
Maar het was bij de stand met retro-games dat ze bleef hangen.
Een jongen met donkere ogen en een scheef lachje keek haar aan alsof hij wist wat voor spel er écht gespeeld werd.
Hij vroeg haar niets.
Hij uitnodigde haar, alleen met zijn blik.
En Madelon?
Die besloot die dag niet alleen te cosplayen — maar ook te experimenteren met wie ze nog meer kon zijn.
Ze draaide zich net om van de game-stand, haar blik nog na-echoënd van de jongen met dat scheve lachje, toen ze hem zag.
Niet iemand in cosplay.
Geen kleurrijk haar. Geen zwaard. Geen kattenoortjes.
Gewoon… Rico.
Ze kende hem van thuis. Niet persoonlijk, maar je kende Rico gewoon.
Iedereen wist wie hij was — die man van begin dertig met de motor, die altijd net iets te hard reed door de wijk.
Altijd een leerjack. Altijd half grijnzend, half gevaarlijk.
Ze wist dat hij bij een motorclub zat. Ze had hem wel eens gezien bij het tankstation, rokend met z’n maten.
Een man waarvan je wist: niet aan beginnen.
Maar hij stond daar.
Tussen de stormtroopers, de elfjes en de manga-meisjes.
Een leren harnas over zijn zwarte shirt, een rode cape losjes over zijn schouder. Alsof iemand hem had uitgedaagd om ‘iets aan cosplay’ te doen — en dit was wat hij had toegegeven.
Rico keek haar recht aan.
Zijn ogen gleden over haar outfit — langzaam, zonder schaamte.
Hij trok zijn wenkbrauw op. Zijn lippen krulden licht omhoog.
“Serieus?” zei hij, zijn stem laag, zwoel. “Negen staarten?”
Ze grijnsde. “Dat is Ahri. Dat weet je toch?”
Hij nam een slok van zijn blikje energiedrank en kwam iets dichterbij.
“Ik weet vooral dat iedereen hier nep is… en jij het toch geloofwaardig laat lijken.”
Ze voelde hoe haar huid tintelde.
Dat was geen compliment. Dat was een spel.
En zij… ze speelde mee.
“Wat doe jij hier?” vroeg ze.
“Mijn nichtje zit ergens op de grond te glitteren. Ik ben chauffeur vandaag.”
Hij keek om zich heen.
“Tot ik jou zag.”
Madelon haalde haar schouders op, uitdagend.
“Je past hier niet echt, hè.”
Hij stapte dichterbij, zijn stem lager.
“En dat is precies waarom jij me net interessant vindt.”
Ze keek hem aan.
Hard.
Lang.
En toen lachte ze.
Omdat hij gelijk had.
Ze keek hem niet bewonderend aan. Niet zoals de meeste vrouwen dat deden.
Integendeel.
“Mocht je hier wel zijn van de reclassering?” vroeg ze met een knipoog, terwijl ze haar hoofd een tikje schuin hield, oren wiebelend boven haar krullen.
Rico grijnsde, traag. Zijn blik bleef hangen op haar benen, haar topje, haar staarten — alles.
“Als ik m’n enkelband maar boven de laarzen houd, toch?”
Madelon lachte kort.
Bijdehand én fout — precies het soort waar je niet aan moet beginnen.
Dus deed ze precies dat.
“Kom,” zei ze, “als je hier dan tóch bent, kun je net zo goed meedoen.”
Hij trok een wenkbrauw op. “Meedoen?”
“Ja,” zei ze terwijl ze zijn blik vasthield. “Je denkt dat je te cool bent voor deze wereld, maar volgens mij verstop je je gewoon voor je kinderfantasieën. Of ben je bang dat je goed staat in iets straks en doms?”
En voor hij kon antwoorden, pakte ze zijn hand.
Niet twijfelend, maar alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
En Rico? Die liet zich meenemen.
Ze liep doelgericht naar een stand met rekken vol capes, harnassen, glimmende stofjes en plastic wapens.
Een paar meiden draaiden zich om toen ze hem zagen. Sommigen grinnikten. Anderen keken alsof ze hun volgende side quest gevonden hadden.
“Doe wat aan die kloffie,” zei ze terwijl ze langs een rek bladerde. “Je verpest de sfeer.”
Hij bleef staan, armen over elkaar, maar zijn ogen lazen haar. Niet alleen haar woorden — haar lichaamstaal, haar bravoure, haar spel.
“Dus dit is hoe jij mannen verleidt?” vroeg hij droog.
“Ik verleid helemaal niemand,” zei ze achteloos.
Terwijl ze een strakke, zwartleren tuniek uit het rek trok.
“Maar je mag ‘m wél even aan voor me.”
Rico nam het kledingstuk aan, zijn vingers kort tegen de hare.
Hij zei niets. Maar er zat een licht in zijn ogen dat ze niet eerder had gezien.
Misschien voelde hij het ook.
Dat dit geen cosplay meer was.
Maar iets dat daar net onder lag. Echt.
En gevaarlijk spannend.
Zijn vingers gleden onder haar rokje en vonden haar string. Hij trok er licht aan — speels, maar doordacht — en liet het bandje langzaam over haar heup rollen.
Ze deed haar benen iets uit elkaar. Niet gevraagd. Gewoon… als antwoord.
“Goed zo,” fluisterde hij, en de toon waarop hij het zei was genoeg om haar te laten sidderen.
Hij draaide haar om.
Rustig, maar zonder ruimte voor twijfel.
Met haar gezicht naar het gordijn, haar handen rustend tegen de wand. Zijn lichaam tegen haar rug. Hard, warm, zeker.
Hij trok haar staarten opzij, één hand op haar onderrug, de ander tussen haar benen.
“Jezus…” klonk het hees. “Je bent al nat.”
Ze knikte nauwelijks zichtbaar.
Hij drukte zijn heupen tegen haar aan.
Ze voelde hoe zijn lengte tegen haar kont schuurde, nog bedekt, maar stevig.
Heel stevig.
Zijn vingers speelden langzaam tussen haar lippen, vonden haar ritme nog voordat zij het zelf wist.
En toen… stopte hij.
Ze wilde iets zeggen, protesteren, iets zeggen met haar lichaam — maar toen voelde ze zijn handen aan haar heupen, hoe hij zijn broek liet zakken, en zich precies achter haar positioneerde.
“Voor je het vraagt,” gromde hij zacht, “ik weet wat je aankan.”
En met één stoot gleed hij in haar.
Ze hapte naar adem, ving zich met beide handen tegen de wand.
Zijn grip om haar middel werd steviger terwijl hij bewoog — diep, gecontroleerd, als een man die haar uitdaagde om bij te blijven.
Ze duwde haar heupen iets achteruit, zijn stoten tegemoet.
Hij lachte zacht.
“Dus toch geen klein meisje.”
Zijn hand kwam omhoog, vond haar keel. Niet hard — net genoeg om te laten voelen dat hij haar leidde.
Ze kreunde.
Niet beschaamd, niet onderdrukt.
Gewoon… omdat het haar volledig overnam.
Elke stoot dreef haar verder over het randje.
Elke ruk aan haar heupen, elke aanraking, elke opmerking uit zijn mond raakte iets in haar wat ze niet van zichzelf kende — maar wat haar nu volledig beheerde.
Hij versnelde.
En zij liet het gebeuren.
Want ze kon het aan.
En hij wist het.
Hij hield haar stevig vast. Zijn hand nog altijd losjes rond haar keel, zijn andere op haar heup — leidend, sturend.
Zijn bewegingen waren diep, ritmisch, doelgericht. Niet gehaast, niet ongeduldig.
Hij was bezig met haar.
En zij voelde het.
Elke stoot drukte haar iets verder tegen de wand van het pashokje. De dunne gordijnen bewogen lichtjes mee, alsof ze een publiek verborgen dat nét niets kon zien.
Maar het zou haar niets kunnen schelen als ze het wél konden.
Rico boog zich dichter naar haar oor, zijn adem heet op haar huid.
“Je voelt alles, hè?”
Ze knikte, met gesloten ogen.
“Zeg het dan.”
“Ja… ik voel álles,” fluisterde ze, haar stem trillend van spanning en overgave.
Zijn hand gleed naar voren, tussen haar benen, en zijn vingers vonden haar precies daar waar ze al op ontploffen stond.
Cirkelend.
Vast.
Onvermijdelijk.
Madelon kreunde, haar benen begonnen te trillen. Ze voelde hoe haar lichaam zich aanspande, hoe haar buik warm werd, haar ademhaling sneller, korter, wilder.
Zijn stem, laag en kalm, fluisterde achter haar:
“Kom voor me.”
En het was alsof haar lijf op bevel luisterde.
De climax sloeg in als een warme schokgolf.
Ze verkrampte, haar handen tegen de muur, haar heupen schokkend tegen hem aan. Haar benen dreigden het even te begeven, maar zijn arm hield haar stevig op haar plek — als een anker.
Ze kreunde zacht, met open mond, haar staarten trillend achter haar, haar hele lichaam overspoeld door de intensiteit van het moment.
Rico bewoog nog. Langzaam. Bewust.
Alsof hij haar uit liet trillen op zijn ritme.
Alsof hij wist dat dit het moment was waarop ze nooit meer vergat hoe hij haar had laten komen.
Ze hijgde. Haar voorhoofd tegen de wand.
En pas toen haar adem zich weer enigszins herpakte, voelde ze hem achter zich opnieuw bewegen.
Harder. Lager.
Hij had gewacht.
Totdat zij klaar was.
En nu was hij aan de beurt.
Ze draaide zich langzaam om, haar wangen warm, haar hart nog bonzend.
Hij keek haar aan — donker, tevreden, maar met die typische Rico-blik: alsof hij altijd net een stap verder durfde te denken dan zij uitsprak.
Madelon legde haar hand op zijn borst, tilde haar gezicht op naar het zijne en drukte een zachte, trage kus op zijn lippen.
Niets meer hoeven bewijzen. Alleen voelen.
Toen ze haar lippen weer losmaakte, hield ze haar ogen nog even op hem gericht.
“Volgende keer…” fluisterde ze met een scheve glimlach, “kom je dan ook écht verkleed?”
Rico trok zijn mondhoek op, zijn blik gleed kort naar haar staarten.
“Alleen als jij me weer uitkleedt.”
Ze grijnsde en trok het gordijn een stukje open.
“Ik hou je eraan.”
En met een laatste tikje op zijn borst stapte ze de paskamer uit — benen nog trillend, blik nog scherp, staarten zacht zwiepend achter haar aan.
