Het was een lange dag geweest, en ik had eindelijk een moment voor mezelf. De stilte van het huis omhulde me, terwijl ik op de bank zat met alleen mijn gedachten en een vaag gevoel van opwinding dat al de hele dag door mijn lichaam tintelde. Misschien kwam het door het flirterige appje van eerder, of simpelweg de spanning die zich had opgebouwd zonder dat ik het echt doorhad.
Virgil was zojuist even langs geweest om ijsjes te brengen. “Er is altijd tijd voor ijs,” had hij gezegd. Volgens mij is het een excuus om gewoon even langs te kunnen komen, maar het heeft wel wat schattigs. Met dat zelfverzekerde lachje had hij een ijsje in mijn hand gedrukt. zijn stem speels, zijn blik net iets te intens. Ik had gelachen, geplaagd, maar die tinteling die hij achterliet, bleef langer hangen dan ik wilde toegeven.
Hij vertrok weer, zijn aanwezigheid nog voelbaar in de kamer, en ik liet mezelf toe om in die gedachten te verdwalen. Mijn vingers gleden gedachteloos over mijn dij, speels, onderzoekend. Ik had mezelf beloofd dit niet meer te doen. Niet hier. Niet nu. Maar de behoefte had me overvallen, zoals wel vaker wanneer ik dacht dat ik even alleen was. Mijn hand verdween langzaam onder de dekens, mijn ademhaling werd dieper terwijl mijn gedachten afdwaalden naar de manier waarop hij me had aangekeken.
Mijn ogen sloten zich, mijn lichaam reageerde op de opbouwende spanning… en toen hoorde ik het.
Het zachte klikken van de deurklink.
Mijn ogen schoten open en daar stond hij—mijn onverwachte bezoeker. Zijn donkere ogen gleden over me heen, zijn mondhoeken trokken zich langzaam omhoog in dat vertrouwde, ondeugende glimlachje. Mijn hart bonsde in mijn borst, mijn vingers verstijfden tegen de rand van de bank, maar ik kon mezelf niet verroeren.
“Ik was iets vergeten,” zei hij met een schalkse grijns, terwijl hij zijn sleutels omhoog hield.
Schaamte prikte onder mijn huid, maar de opwinding… de opwinding won het. Mijn lichaam leek te weigeren te stoppen. Ik slikte, mijn stem trilde toen ik mompelde: “Ik… ik dacht dat je weg was.”
Hij deed een stap naar binnen en sloot de deur achter zich, alsof hij wist dat we geen pottenkijkers konden gebruiken. Zijn ogen bleven op mij gericht, zijn blik zwaar, bijna tastbaar. “Blijkbaar niet,” antwoordde hij traag, zijn stem laag en uitdagend.
Ik wist dat ik iets moest doen – moest stoppen, mezelf herstellen, de situatie normaliseren – maar mijn lichaam verraadde me. Mijn ademhaling was te gehaast, mijn huid te warm, en zijn aanwezigheid te intens. Mijn vingers bewogen onbewust verder, heel subtiel, alsof ze nog een laatste strohalm van controle wilden behouden.
Zijn blik gleed naar mijn hand en toen weer naar mijn gezicht. Ik voelde me gevangen, betrapt… en toch was er iets aan de manier waarop hij me aankeek dat me liet blijven waar ik was. Zijn ogen daagden me uit, verwarden me, lieten me verlangen naar iets waar ik nooit aan toe durfde geven.
Zijn lippen trokken zich opnieuw in een lichte glimlach. “Waarom stop je?” vroeg hij zacht, met een ondeugende ondertoon die me deed huiveren.
Ik opende mijn mond, probeerde iets te zeggen, maar mijn stem liet me in de steek. In plaats daarvan trok ik mijn benen iets op de bank, waardoor er meer ruimte kwam tussen mijn dijen. Een woordeloos antwoord. Een uitnodiging die ik mezelf niet wilde geven, maar die al was uitgesproken in de manier waarop ik bleef liggen.
Hij stapte langzaam dichterbij, tot zijn knie de rand van de bank raakte. Zijn vingers streken langs de rugleuning, zijn ogen gleden over mijn lichaam en ik voelde hoe mijn ademhaling zich versnelde.
De schaamte bleef, prikte onder mijn huid, maar de spanning – de opwinding – was sterker. Ik wilde niet stoppen. Niet als hij me zo bleef aankijken.
Mijn ademhaling was zwaar, mijn wangen gloeiden en mijn vingers bleven zachtjes bewegen, alsof ik mezelf niet kon stoppen, alsof hij me hypnotiseerde met die intense blik. Mijn ogen waren gesloten, verloren in de mix van schaamte en opwinding, maar toen ik ze weer opende, viel mijn blik direct op hem.
Daar stond hij, nog steeds roerloos, maar de spanning in zijn lichaam was onmiskenbaar. Mijn ogen dwaalden langzaam naar beneden en toen zag ik het — de duidelijke, onmiskenbare vorm die zijn broek spande. Mijn lippen krulden zich in een kleine, speelse glimlach terwijl mijn vingers nog steeds rustten op de rand van de bank. De macht die ik over hem had, liet een nieuwe golf van verlangen door me heen stromen.
Ik hief mijn blik naar hem op, mijn ogen uitdagend, mijn stem een tikje hees. “Is er iets wat je misschien kwijt wilt?” fluisterde ik, terwijl mijn hand speels over mijn heup gleed, net genoeg om zijn aandacht vast te houden.
Zijn ademhaling versnelde, en voor een kort moment leek hij te twijfelen, maar toen zag ik hoe zijn vingers langzaam naar de gesp van zijn riem gleden. Mijn hart bonkte in mijn borst terwijl ik toekeek, mijn lichaam gloeide onder de intense spanning die zich tussen ons opbouwde.
“Durf je?” vroeg ik met een schalkse grijns, mijn vingers net iets dieper glijdend, genoeg om mezelf en hem te plagen. Ik hield zijn blik vast terwijl hij de gesp langzaam losmaakte, de rits naar beneden trok en zijn hand op de rand van zijn broek liet rusten, alsof hij me nog een laatste moment wilde laten wachten.
Mijn ogen gleden over de blootgelegde huid, het contrast tussen de spanning en zijn zelfverzekerde houding was verslavend. Ik likte mijn lippen en liet mijn benen iets verder uit elkaar vallen, een onuitgesproken uitnodiging die in de lucht hing.
Zijn blik bleef op mij hangen, zijn ademhaling zwaar en onregelmatig. Hij leek even te aarzelen, alsof hij zich afvroeg of hij dit echt moest doen. Maar toen gleed zijn hand verder, zijn vingers duwden de rand van zijn broek omlaag en hij bevrijdde zichzelf. Mijn adem stokte toen ik hem daar zo zag staan, onbeschaamd, zichzelf vasthoudend met een vastberaden blik in zijn ogen.
Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Mijn vingers versnelden onbewust hun beweging, mijn lichaam reageerde instinctief op het beeld voor me. De schaamte tintelde nog steeds onder mijn huid, maar de opwinding—de rauwe, onmiskenbare opwinding—overheerste.
Zijn hand bewoog langzaam langs zijn lengte, tergend langzaam, alsof hij het moment net zo lang wilde rekken als ik. Zijn ogen gleden over mijn lichaam, mijn benen die zich verder openden, mijn heupen die subtiel mee bewogen met het ritme van mijn hand. Een zachte zucht ontsnapte mijn lippen terwijl ik hem liet zien wat hij met me deed.
“Ga door,” fluisterde ik, mijn stem hees van verlangen, terwijl ik mijn vingers dieper liet glijden en mijn rug zich licht boog tegen de rand van de bank. De blik in zijn ogen werd donkerder, intenser, en zijn hand versnelde.
Ik voelde hoe mijn lichaam zich meer en meer overgaf aan de sensatie, de spanning zich opbouwde tot een punt waarop het bijna te veel werd. Mijn ogen bleven gefixeerd op de bewegingen van zijn hand, op de manier waarop hij zich aan mij overgaf zonder een woord te zeggen. Het was een stille uitdaging, een gedeelde spanning die we allebei omarmden.
Mijn ademhaling werd schokkerig terwijl ik mijn vingers sneller liet bewegen, mijn lichaam bewoog in perfecte harmonie met hem. Ik zag hoe zijn kaak zich aanspande, hoe zijn adem stokte, en ik wist dat hij er bijna was.
Een speelse grijns verscheen op mijn gezicht terwijl ik mijn vrije hand over mijn borst liet glijden, mijn vingers plagend over mijn huid strijkend. “Vind je het leuk om zo naar me te kijken?” daagde ik hem uit, mijn stem zacht en uitdagend.
Hij kreunde zacht, een zucht die diep uit zijn borst kwam, en ik wist dat ik hem helemaal in mijn greep had. Maar ik was nog niet klaar… niet helemaal. Ik vertraagde mijn bewegingen, net genoeg om ons allebei net iets langer te laten genieten van het moment.
Zijn ademhaling versnelde, zijn hand bewoog sneller over zijn lengte en ik zag hoe de spanning zich in zijn hele lichaam opbouwde. Mijn ogen waren gefixeerd op hem, op de manier waarop zijn spieren zich aanspanden, hoe zijn lippen zich een fractie openden in pure overgave. Ik voelde hoe mijn eigen verlangen hem spiegelde, de hitte diep in mijn buik brandde, mijn vingers versnelden instinctief hun bewegingen.
En toen gebeurde het. Een diepe, rauwe kreun ontsnapte zijn lippen terwijl zijn hele lichaam zich aanspande. Ik zag hoe zijn lengte pulseerde in zijn hand, warme sporen die zich over de bank verspreidden, en het aanzicht alleen al was genoeg om me over de rand te duwen. Mijn adem stokte, mijn lichaam boog zich dieper tegen de rand van de bank terwijl de golf van genot me overspoelde. Mijn vingers werkten me moeiteloos naar dat punt waar alles samenkwam—de schaamte, de spanning, de opwinding.
Mijn rug kromde zich, mijn benen trilden en ik voelde hoe de laatste restjes controle me verlieten. Mijn lippen openden zich in een stille kreun, mijn vingers gleden dieper, sneller, tot het niet meer ging. Mijn ogen bleven op hem gericht, de intensiteit van zijn blik hield me vast terwijl mijn hele lichaam zich in pure extase verloor.
Langzaam kwamen we weer tot adem, onze lichamen nog nagloeiend van de intensiteit van het moment. Ik likte mijn lippen en keek hem uitdagend aan, een speelse vonk in mijn ogen. “Dat was… interessant,” fluisterde ik met een glimlach, terwijl ik mijn hand langs mijn dij liet glijden, nog nagenietend van de sensatie.
Hij grijnsde, zijn ogen nog steeds donker en vol verlangen. “Ja,” mompelde hij, zijn blik niet van me afwendend. “Heel interessant.”
