Het is laat. De rest van het huis slaapt, de gangen zijn stil, op het zachte geluid van stromend water na. De douche.
Ik lig in bed, half dommelend, totdat het geluid me volledig wakker maakt. Ik herken de toon van de stem die iets mompelt achter de badkamerdeur. Manuel.
Een jonge, knappe jongen. Een vriend van mijn stiefdochter. 24, vol energie, vol onschuld—of misschien niet zo onschuldig als ik dacht.Hij blijft wel vaker slapwn sls ze samen een feestje hebben gehad.
Ik bijt op mijn lip terwijl ik me bewust word van mijn eigen lichaam onder de lakens. Ik ben nog steeds trots op wat ik heb. Jaren sportschool hebben mijn billen rond en stevig gehouden, mijn lijf nog strak. En misschien… wil ik dat laten zien.
De badkamer is voorbedeeld, ik weet dat. Hij heeft geen idee dat ik wakker ben.
Ik trek langzaam de deken weg en stap uit bed. Een kleine, speelse gedachte sluipt mijn hoofd binnen. Waarom niet?
Mijn vingers glijden over mijn nachtkastje terwijl ik op zoek ga naar iets luchtigs om aan te trekken. Een string. Een shirt dat nét te kort is, dat net genoeg bedekt, maar bij elke beweging iets prijsgeeft.
Ik kijk even in de spiegel. Mijn borsten zitten stevig in het shirt, mijn heupen tekenen zich af in het zachte licht van de gang. Perfect.
Zonder aarzeling duw ik de deur open en loop langzaam de badkamer in. Het licht is gedimd, stoom vult de ruimte, het ruikt naar zeep en warmte. Het geluid van de douche is het enige wat ik hoor.
Ik stap naar de wastafel, mijn vingers strijken langs de kraan. Heel onschuldig. Ik laat het water lopen en leun iets naar voren om mijn gezicht te wassen. Het shirt kruipt een beetje omhoog, de string tekent zich duidelijk af tegen mijn huid.
Dan hoor ik het.
De douche stopt.
Mijn hart bonkt. Ik kijk op, in de spiegel. De glazen douchedeur is beslagen, maar niet helemaal. Ik kan hem net zien.
En als ik goed kijk… kan hij mij ook zien.
Het water stroomt over mijn vingers terwijl ik me ogenschijnlijk concentreer op mijn gezicht. Niets bijzonders. Geen reden om hier te zijn, behalve een beetje verkoeling in de nacht.
Maar dan stop ik.
Ik leun iets verder naar voren, mijn vingers rustend op de rand van de wastafel. Mijn heupen kantelen automatisch iets omhoog, mijn rug holt subtiel. Net genoeg.
De dampige spiegels onthullen nog steeds net een glimp van hem achter de glazen douchedeur. Ik zie een vage beweging, een schim die even lijkt te aarzelen. Hij heeft me gezien. Dat weet ik zeker.
De spanning in de lucht verandert. Het is geen gewone nacht meer. Dit is geen toevallige ontmoeting in de badkamer. Dit is een spel.
Ik draai langzaam de kraan dicht, laat het water van mijn vingers druppen en strijk gedachteloos een los haarlokje achter mijn oor. Mijn ogen flitsen naar de spiegel. Hij beweegt niet. Hij had allang een handdoek om kunnen slaan, zich kunnen verontschuldigen, kunnen wegkijken. Maar dat doet hij niet.
Een kleine glimlach speelt om mijn lippen. Hij is jong, maar niet dom.
Mijn handen glijden langzaam over mijn natte gezicht terwijl ik me nog iets meer uitrek, mijn rug een fractie verder hol. Onschuldig, maar zo perfect bewust van wat ik doe.
Dan hoor ik het zachte geluid van de douchedeur die open schuift.
Mijn hart bonkt. Ik blijf stil, wacht af.
Het warme water druipt van hem af terwijl hij een stap dichterbij zet. Mijn ogen blijven strak op de spiegel gericht. Ik zie hem in de reflectie, zijn blik gefixeerd op mij, op de manier waarop ik leun, hoe mijn shirt net te kort is, hoe mijn string zich aftekent tegen mijn huid.
Zijn Adam’s appel beweegt als hij slikt. Hij twijfelt. Maar hij kijkt niet weg.
Ik laat mijn vingers over mijn hals glijden en draai me half om, mijn blik uitdagend. “Je bent laat nog wakker,” zeg ik, mijn stem zacht, net iets hees.
Zijn adem stokt. Een fractie van een seconde lijkt hij te zoeken naar woorden. Maar we weten allebei dat die niet nodig zijn.
Ik blijf staan zoals ik ben, mijn handen losjes op de wastafel, mijn rug subtiel hol, mijn heupen net iets omhoog gekanteld. Een ogenschijnlijk onschuldige houding. Maar we weten allebei dat het dat niet is.
Mijn ogen flitsen naar de spiegel. En daar zie ik het.
Zijn ademhaling is onregelmatig, zijn borstkas rijst en daalt snel na de hitte van de douche. Maar het is niet alleen de temperatuur die zijn lichaam laat reageren. Zijn blik zit vast op mij, gefocust op de ronding van mijn billen, hoe het shirt nauwelijks iets bedekt, hoe de string slechts een dunne lijn over mijn huid is.
En dan zie ik het moment waarop het gebeurt.
Zijn lichaam verraad hem. De handdoek die hij om zijn middel zou moeten slaan, hangt losjes over zijn hand, vergeten. Zijn erectie is onmiskenbaar. Hard, zichtbaar, het bewijs dat hij zich niet kan inhouden terwijl hij naar me kijkt.
Mijn lippen krullen in een kleine, zelfverzekerde glimlach. Perfect.
Ik neem mijn tijd, blijf nog een paar tellen staan, speel met het moment, met de spanning die tussen ons hangt. Ik laat mijn vingers over mijn hals glijden, over mijn schouders, langs de rand van mijn shirt, net alsof ik me nog even uitrek voordat ik terug mijn bed in ga.
Maar dan draai ik me langzaam om.
Mijn ogen glijden direct naar beneden, naar zijn lichaam. Naar de spanning die hij niet meer kan verbergen.
Zijn ogen schieten naar de mijne, betrapt, zijn kaak verstrakt alsof hij zichzelf wil beheersen. Maar ik weet beter.
Mijn stem is zacht, bijna fluisterend. “Je hoeft je niet te schamen, Manuel.”
Hij slikt, zijn ademhaling diep en zwaar. Hij kan nergens heen.
Ik zet een stap dichterbij, net genoeg om de hitte van zijn huid te voelen. Mijn vingers rusten speels op de rand van de wastafel terwijl ik hem uitdagend aankijk. “Het is best een… indrukwekkend zicht.”
Zijn adem stokt, zijn handen spannen zich langs zijn zij. Hij zou moeten reageren, iets moeten zeggen, maar hij kan alleen maar kijken. Hij wil dit.
En ik?
Ik geniet hiervan
e stoom vult nog steeds de badkamer, het zachte druppelen van water van zijn huid echoot tegen de tegels. Manuel zet een stap uit de douche.
Hij grijpt een handdoek, maar in plaats van zich haastig in te wikkelen—zoals hij misschien zou moeten—neemt hij zijn tijd. Ongevraagd, ongehaast, zonder een greintje schaamte.
Hij staat daar, vlak voor me. Naakt. Nat en Hard.
Mijn adem stokt een fractie van een seconde, maar ik blijf kalm, blijf staan zoals ik ben, nog steeds leunend op de wastafel, nog steeds met die speelse glimlach om mijn lippen. Ik ga dit niet van hem overnemen. Ik laat hem zichzelf blootgeven.
Mijn ogen dwalen langzaam omlaag, zonder haast, zonder verstoppen dat ik precies bekijk wat hij mij zo openlijk laat zien. Hij wíl dat ik kijk.
Hij begint zich af te drogen, bewegingen traag, bedachtzaam. Zijn handdoek glijdt langs zijn borst, zijn buik, steeds lager. Hij is zich bewust van mijn blik, en hij vindt het prima.
Ik kantel mijn hoofd, mijn lippen net iets geopend, en laat mijn stem laag en uitdagend klinken: “Je bent wel erg ontspannen, Manuel.”
Hij grijnst, zijn ogen vinden de mijne. “Tja…” Hij trekt achteloos met zijn schouders. “Ik dacht, jij blijft hier toch kijken.”
Mijn vingers tikken tegen de wastafel terwijl ik hem ondeugend aankijk. “En als dat zo is?”
Hij slikt, maar blijft staan. Blijft hard. Blijft zich tonen.
“Dan hoop ik dat je geniet van het uitzicht,” zegt hij, zijn stem iets heser dan daarvoor.
Ik grijns. “Geloof me, dat doe ik.”
Hij beweegt niet. Ik beweeg niet. Maar de lucht tussen ons is geladen, onmiskenbaar.
En ik weet dat als ik nu een stap dichterbij zet… er geen weg meer terug is.
lte tussen ons is zwaar, gevuld met onuitgesproken spanning. Hij beweegt niet. Hij kijkt me aan. Hij wacht.
De handdoek hangt nog losjes in zijn hand, vergeten. Zijn huid glinstert van het water, het zachte licht van de badkamer tekent elk detail van zijn lichaam scherp af. Hij is hard. Nog steeds. Nog steeds voor mij.
Ik duw mezelf langzaam van de wastafel af en stap dichterbij. Geen woorden. Geen twijfel. Mijn vingers glijden langs zijn hand terwijl ik de handdoek van hem overneem, onze huid kort rakend—een fractie van een seconde, maar genoeg om zijn ademhaling hoorbaar te laten veranderen.
Met een kalme, zelfverzekerde beweging begin ik hem af te drogen. Eerst zijn borst, langzaam, zorgvuldig. De warme stof glijdt over zijn huid, langs zijn gespannen spieren, de druppels verdwijnend onder mijn aanraking. Ik laat mijn vingers af en toe net iets te lang rusten, laat mijn handdoek langs zijn zij glijden, over zijn buik… steeds lager.
Mijn blik blijft strak op de handdoek gericht, alsof ik enkel gefocust ben op mijn taak. Maar in de spiegel… zie ik zijn gezicht. Zijn kaak aangespannen, zijn lippen iets geopend, zijn ogen gefixeerd op mij. Hij houdt zijn adem in.
En dan, zonder aarzeling, laat ik de handdoek lager zakken.
Mijn bewegingen blijven traag, doelbewust. De stof glijdt over zijn heupen, langs zijn dijen, en ik geef elke centimeter de aandacht die hij verdient. Inclusief het deel dat het meest op mijn aandacht wacht.
Zijn hele lichaam schokt lichtjes als ik net iets te langzaam over zijn erectie wrijf, de handdoek stevig om hem heen geklemd. Zijn vingers verstrakken langs zijn zij, alsof hij zichzelf dwingt om stil te blijven staan. Hij weet dat hij zich moet laten leiden.
Ik leun iets naar voren, mijn ademhaling warm tegen zijn huid, en fluister zacht: “Ik ben nog niet klaar.”
Mijn vingers klemmen zich steviger om de stof, extra zorgvuldig, extra aandachtig, mijn tempo net langzaam genoeg om hem gek te maken. Zijn spieren trillen onder mijn aanraking, zijn borstkas rijst en daalt sneller.
“Je maakt het me moeilijk,” mompelt hij, zijn stem hees, zwaar van opgekropte spanning.
Ik grijns, laat mijn lippen rakelings langs zijn kaak glijden terwijl ik nog één keer extra over hem heen wrijf. “Dat is precies de bedoeling.”
Zijn adem stokt. Zijn hele lichaam is in mijn handen.
De handdoek valt op de grond.
En ik weet dat dit pas het begin is.
