Achttien jaar later. Zelfde groep. Zelfde blik. Alleen… meer weten dan toen
et was toeval. Of lot. Of gewoon het soort magie dat alleen op Koningsnacht gebeurt, als de lucht zacht is en iedereen net iets meer durft.
Ik liep richting het plein, oranje jasje open, biertje in de hand, en toen zag ik ze. In een kringetje. Luidruchtig, vertrouwd. Alsof de tijd hen nooit had ingehaald.
Mijn oude vriendengroep.
Vroeger onafscheidelijk. Nu verspreid over relaties, kinderen, carrières. En tóch… stonden ze daar. Alsof het gister was.
En in het midden?
Bobby.
Ouder. Breder. Zijn haar iets grijzer bij de slapen, maar nog steeds die blik.
Die half-schuine, ondeugende blik die vroeger al alles zei.
En ja — hij stond toen al bekend. Bij de meiden. De geruchten. De blikken op feestjes. Bobby met zijn grote…
Nou ja, je weet wel.
Onze blikken kruisten. En in een seconde voelde ik alles terugvallen in plek.
Alsof ik weer zestien was. Maar dan met een lijf dat weet wat het wil. En een hoofd dat dat niet meer wegdrukt.
Hij lachte.
“Nou nou, als dit geen verrassing is.”
Ik lachte terug.
“Jij bent veranderd.”
“Jij niet,” zei hij. “Tenminste… niet qua uitstraling.”
Zijn ogen gleden over me heen. Mijn blote benen, het jurkje dat te luchtig was voor april, mijn hals.
“Nog steeds gevaarlijk.”
Ik voelde een warmte tussen mijn benen die niets te maken had met de temperatuur.
Later, terwijl de rest zich verdrong rond een kraampje, bleven wij tweeën achter. Iets dichter bij elkaar dan nodig. Zijn arm raakte de mijne steeds net als hij iets zei. En ik merkte dat ik me net iets te vaak naar hem toe boog om iets te verstaan.
“Dus…” zei ik terwijl ik met mijn rietje speelde, “hoeveel van die geruchten waren waar, eigenlijk?”
Hij hield zijn hoofd een beetje schuin.
“Welke bedoel je?”
Ik keek hem recht aan.
“Je weet best welke.”
Zijn ogen knepen samen tot een grijns.
“Wil je het weten…”
Hij boog iets dichterbij.
“…of wil je het voelen?”
En ik wist: dit wordt geen gewone Koningsnacht.
We zitten samen op een lage muurtje aan de rand van het plein. Hij met een halve liter in z’n hand, ik met m’n voeten wiebelend in de lucht, de muziek op de achtergrond, het geroezemoes van mensen die zich voor één nacht even vrij voelen.
We lachen om oude verhalen, maken nieuwe grappen, tikken onze bekers tegen elkaar bij elk klein zinnetje dat vroeger een inside joke was. Het voelt vertrouwd. Te vertrouwd.
Dan trilt zijn telefoon.
Hij kijkt, glimlacht klein.
Even zwijgt hij. Ik zie aan zijn gezicht dat het een appje is van haar.
Hij draait het scherm naar me. Niet verstoppen. Gewoon open.
“Ze is naar huis. Vriendin van haar voelde zich niet lekker,” zegt hij.
Ik lees het bericht:
“Was gezellig lieverd. Vriendin is niet lekker, ik ben mee naar huis. Veel plezier nog vanavond. Knipoogje-smiley.”
Bobby lacht. Een beetje ongemakkelijk. “Tja.”
Ik trek een wenkbrauw op.
“Knipoogje-smiley?”
“Ja,” zegt hij. “Ze kent me.”
“En ze vertrouwt je?”
“Zeker.”
Hij neemt een slok.
“Mooi,” zeg ik. “Ik vertrouw je ook.”
Hij kijkt me aan. Niet begrijpend. Of juist wél.
Die blik. Ouder dan vroeger, maar met precies dezelfde spanning.
“Ik bedoel,” zeg ik terwijl ik mijn vingers over de rand van mijn beker laat glijden, “ik weet hoe je was. En ik vraag me af hoe je nu bent.”
Hij schuift iets dichterbij.
“Nieuwsgierig?”
Ik knik langzaam.
“Altijd al geweest.”
Zijn hand raakt kort mijn knie. Niets opdringerigs. Alleen een gebaar dat zegt: ik voel het ook.
En ik weet: deze avond kan twee kanten op.
We kunnen allebei doen alsof er niks is — of we kunnen doen wat we 18 jaar geleden hadden moeten doen.
We laten de rest van de groep ergens achter bij een snackkar. Te veel rumoer, te veel afleiding.
Bobby tikt me op mijn schouder. “Zullen we even vooraan kijken?”
Ik knik. Geen woord nodig.
Het plein is vol, maar vooraan bij het podium is er net genoeg ruimte om te bewegen. De bas trilt door mijn borst. De lucht is zwaar van bier, parfum en zweet.
Hij gaat achter me staan — logisch in de drukte.
En ik beweeg. Traag. Ritmisch. Mijn heupen in de maat. Mijn rug tegen zijn borst. Mijn billen…
…tegen zijn kruis.
Eerst zacht.
Dan bewuster.
Ik voel zijn hand op mijn heup komen. Geen druk, gewoon aanwezig. Zijn andere hand houdt nog steeds zijn beker vast, maar ik voel hoe zijn lichaam achter me verandert. Hoe zijn ademhaling dieper wordt.
En hoe zijn broek strakker wordt.
Ik sluit mijn ogen. Laat me meevoeren door de muziek, door de warmte, door zijn lichaam dat zich onwillekeurig tegen het mijne aandrukt.
Mijn billen bewegen in kleine cirkels. Zijn adem raakt mijn nek.
Ik glimlach.
“Dus…” zeg ik over mijn schouder, terwijl ik mijn heupen net iets harder tegen hem aanduw, “was het vroeger een gerucht, of een understatement?”
Zijn mond is nu vlakbij mijn oor.
“Wacht nog even,” fluistert hij.
En ik voel het.
Langs mijn bil, door zijn spijkerbroek. Groot. Zwaar. Hard.
Ik bijt op mijn lip. Niet omdat ik me inhoud — maar omdat het nóg lekkerder wordt als ik hem dat gevoel geef.
Hij pakt mijn heupen nu steviger vast.
Niet bezitterig. Maar duidelijk.
En ik weet dat als ik nu één keer achterom kijk, alles in zijn gezicht gaat zeggen wat zijn lichaam al toegeeft: hij wil me. Nu.
En ik wil voelen waarvoor de meiden het vroeger altijd over hem hadden. Niet horen. Niet vermoeden. Echt voelen.
Dus ik beweeg nog één keer langzaam tegen hem aan.
En draai me dan langzaam om, mijn gezicht vlak bij het zijne.
Onze neuzen raken bijna.
Mijn handen op zijn borst.
—
We zeggen niet veel als we van het plein aflopen. Alleen een korte blik, een knikje, een onderdrukte grijns. Onze voeten tikken over de stoep, zijn hand kort tegen mijn onderrug. Alles bruist in me. De muziek galmt nog na in mijn lijf, maar mijn focus ligt alleen op hem.
Vlak achter het plein ligt de parkeergarage. Groot, grijs beton. Geen slagboom, geen bewaking. De roldeuren zijn omhoog, de trappen leeg, en de eerste verdieping… verlaten.
We lopen zwijgend naar boven. Zijn hand pakt de mijne. Niet aarzelend. Beslissend. Ik voel de opwinding in mijn buik stijgen met elke trede. Mijn jurkje plakt aan mijn bovenbenen. Mijn slip is al lang geen barrière meer, maar een doorweekte herinnering aan zelfbeheersing.
Boven is het koel. De lucht is vochtig, het beton voelt rauw en stil. Aan de zijkanten zitten openingen met dikke tralies ervoor — en tussen die tralies door zie ik het plein. Lichtjes. Beweging. Onze oude vrienden. Bier in hun hand. Schouder aan schouder.
Ze hebben geen idee.
En daar sta ik.
Tussen de auto’s.
Met Bobby.
Hij draait zich naar me om. Zijn blik is donkerder dan net. Meer gefocust. Meer geladen.
Hij zegt niets. Maar zijn hand glijdt naar mijn nek. Zijn duim onder mijn kaak.
En dan kust hij me.
Niet voorzichtig. Niet aftastend.
Alsof hij al jaren wachtte.
Zijn tong vindt de mijne, zijn andere hand grijpt mijn bil — stevig, gulzig.
Ik pers mezelf tegen hem aan.
En ja — daar is het.
De legende. Groot. Hard. Tegen mijn onderbuik.
Zelfs door zijn broek voel ik dat het geen gerucht was. Geen overdreven verhaal.
Maar pure waarheid.
“Laat me voelen,” fluister ik, mijn mond nog tegen de zijne.
Hij grijnst.
Zijn handen glijden onder mijn jurkje, trekken mijn slip naar beneden. In één beweging.
Ik stap eruit. Geen gêne. Alleen honger.
Hij opent zijn rits. Ik kijk. Mijn ogen blijven hangen.
“Holy… shit,” fluister ik.
En dan voel ik hem. Zijn hand tussen mijn benen. Vingers die me verkennen, alsof hij wil weten hoe nat ik ben voor hem.
Hij weet het antwoord al.
Maar voelt het tóch.
Ik draai me om, buig me iets voorover tegen een lage motorkap. Mijn jurk omhoog, mijn kont naar achter.
Achter ons lopen mensen over het plein. Onze vrienden.
Ik zie ze door de tralies.
Maar ik voel alleen hem.
Hij komt dichterbij. Eén hand op mijn heup. Eén op mijn schouder.
En dan…
Hij komt dichterbij. Eén hand op mijn heup, de ander op mijn onderrug, zijn lichaam drukt zacht maar doelgericht tegen het mijne aan.
En dan voel ik hem.
Hij duwt langzaam — verraderlijk langzaam — de top van zijn harde lengte tegen me aan. Mijn lichaam reageert instinctief. Mijn heupen kantelen iets naar achter. Ik voel mezelf al open, warm, druppelend nat. Maar hij wacht. Laat me voelen hoe groot hij is voordat hij me helemaal neemt.
Wanneer hij eindelijk in me glijdt, is het alsof mijn lichaam zich uitrekt om hem te ontvangen.
Langzaam.
Steeds verder.
Mijn adem stokt. Mijn nagels grijpen de rand van de motorkap.
Hij is diep. Volledig.
En ik… ben verloren.
Ik kreun zacht, schor, tegen het metaal.
Hij beweegt. Eerst met lange, trage halen.
Elke stoot stuurt golven van warmte door mijn onderbuik.
Mijn borsten wiegen mee. Mijn huid is overgevoelig.
Zijn handen grijpen mijn heupen — niet grof, maar stevig, alsof hij me wil verankeren in het moment.
Ik voel hem tegen de plekken diep in me waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden.
Met elke beweging word ik nat, natter — het glijdt tussen mijn dijen, warm, vloeibaar, vrij.
Mijn benen beginnen te beven.
Dan buigt hij over me heen, zijn hand vindt mijn borst onder mijn jurkje, zijn duim over mijn tepel, zijn lippen tegen mijn nek.
Hij fluistert niets. Hij ademt alleen.
En dat is genoeg.
Ik voel het opbouwen.
Geen explosie, maar een golf.
Langzaam. Duwend. Groter wordend.
Mijn clit klopt. Mijn buik trekt samen. Mijn huid tintelt.
Zijn hand glijdt naar voren, tussen mijn benen. Zijn vingers vinden me precies daar — warm, gezwollen, glanzend.
Hij cirkelt om me heen. Niet te hard. Niet te snel.
Precies goed.
Ik begin te kreunen, mijn hoofd achterover, mijn lichaam zoekt naar grip.
“Laat het maar gebeuren,” fluistert hij.
“Laat los.”
Ik doe mijn ogen dicht. Alles in mij is op hem gericht.
Zijn lengte diep in me, zijn vingers over me, zijn ademhaling tegen mijn oor.
Mijn heupen beginnen te schokken.
Het komt.
Ik voel hoe het zich opbouwt in mijn bekken, uitwaaiert naar mijn benen, mijn buik, mijn keel.
Mijn hele lijf is één trillende snaar.
En dan —
Dan klapt het open.
Mijn orgasme is diep.
Lang.
Als een golf die zich uitsmeert over mijn hele zijn.
Mijn benen geven bijna mee, maar hij houdt me vast.
Zijn naam ontsnapt uit mijn mond — rauw, gesmoord, écht.
En ik blijf doorgaan, mijn spieren trekken samen rond hem, als een fluisterende echo van alles wat ik voel.
Hij versnelt. Ik voel hoe hij zwelt. Hoe hij dichterbij komt.
Zijn bewegingen worden onregelmatiger, zijn grip harder.
En dan komt ook hij.
Met een diepe, rauwe zucht.
Warm. Binnenin mij.
Vullend.
Eerlijk.
We blijven zo. Zijn voorhoofd rust tegen mijn rug.
Zijn hand nog op mijn buik.
Mijn ademhaling komt langzaam terug.
Door de tralies zien we de buitenwereld. Mensen. Lichten. Vrienden.
Niemand weet het.
Behalve wij.
—
We staan samen tegen de motorkap geleund. Nog na hijgend. Mijn jurkje weer omlaag, zijn broek dicht. Maar onze blikken zijn nog steeds bloot. Open. Zacht.
Zijn hand ligt losjes om mijn heup. Mijn vingers glijden over zijn pols.
Beneden hoor ik iemand roepen. Bekende stem.
Onze vrienden dolen nog steeds over het plein, geen idee wat hier is gebeurd.
Wat wij net gedeeld hebben.
Bobby kijkt naar me, mondhoeken iets omhoog.
“Je bent niet veranderd,” zegt hij.
Ik grijns.
“Jij ook niet. Alleen je timing is iets beter geworden.”
Hij lacht, gooit zijn hoofd even achterover en dan is daar weer die blik van vroeger. Die blik waar we toen niks mee deden.
Tot nu.
Ik trek m’n haren los van mijn nek.
“Zonde eigenlijk,” zeg ik.
“Wat?”
“Dat we elkaar alleen tegenkomen op dit soort feesten.”
Hij knikt langzaam.
“Misschien moeten we daar eens iets aan doen.”
We lopen samen terug naar de trap. Zijn hand raakt mijn onderrug nog één keer. En al zeggen we verder weinig, alles in ons voelt licht. Los. Gezien. Gevoeld.
Op het plein voegt hij zich weer bij de groep.
Ik blijf een paar passen achter.
En als hij zich nog één keer omdraait — met die halve grijns en dat kleine knikje — weet ik het zeker.
Volgend jaar?
Zelfde tijd.
Zelfde plek.
Maar misschien… niet wachten tot dan.
