Het was lente. De lucht rook naar nieuw begin, naar frisse verlangens die onontkoombaar hun weg naar buiten zochten. Alles in mij voelde de verandering—de drang om te nemen, te controleren, te bezitten.
Hij had weer geappt. Zijn woorden, onderdanig zoals altijd, een stille smeekbede om mijn aandacht. Zijn verlangens lagen als een open boek voor me, en ik wist precies hoe ik de bladzijden moest omslaan.
“Ga maar naar mijn huis. Achterdeur is open. Kleed je uit. Ik kom er nu aan.”
Geen verdere uitleg, geen discussie. Mijn woorden waren wet. En ik wist dat hij ze zou opvolgen.
Ik nam de tijd. Een dominante vrouw haast zich niet. Ik liet hem wachten, liet hem in zijn eigen gedachten sudderen terwijl hij daar naakt stond, zijn ademhaling waarschijnlijk al versneld door de anticipatie.
Toen ik eindelijk binnenkwam, stond hij daar zoals ik had bevolen. Naakt, kwetsbaar, zijn blik naar beneden gericht. Ik liet mijn ogen over hem glijden, maar sprak geen woord. Mijn hakken tikten ritmisch op de vloer terwijl ik hem langzaam naderde. De spanning was dik in de lucht, bijna tastbaar.
“Je hebt het begrepen,” zei ik uiteindelijk, met een koele goedkeuring in mijn stem. Ik liet mijn vinger over zijn kaaklijn glijden, net genoeg om hem te laten voelen dat ik hem had opgemerkt, maar zonder echte genegenheid.
“Maar,” vervolgde ik, terwijl ik mijn nagels zachtjes over zijn borst haalde, “begrijpen is niet hetzelfde als verdienen.”
Hij slikte, zijn handen onbewust tot vuisten gebald aan zijn zijden.
“Knielen.”
Geen aarzeling. Hij liet zich zakken, zijn hoofd gebogen, precies zoals ik het wilde. Mijn lippen krulden zich tot een klein, voldaan glimlachje.
Lente.
Een tijd van nieuwe bloei. Maar sommige bloemen moesten eerst leren buigen voordat ze mochten groeien.
Ik leunde tegen de deurpost en keek op hem neer. Zijn lichaam was precies waar ik het wilde: naakt, kwetsbaar, wachtend. De onuitgesproken spanning trilde in de lucht tussen ons in.
“Knielen,” zei ik, mijn stem laag, beheerst.
Zonder aarzeling liet hij zich zakken. Zijn knieën raakten de vloer met een zachte plof. Zijn hoofd gebogen, handen rustend op zijn dijen, alsof hij al wist wat er van hem verwacht werd. Ik liet hem zo zitten, mijn ogen gleden over hem heen, een mengeling van controle en amusementswaarde in mijn blik.
Ik nam een stap naar voren, mijn hakken klonken scherp op de vloer. “Goed zo.” Mijn hand gleed over zijn kaak, duwde zijn hoofd iets omhoog zodat ik zijn ogen kon zien. Ik hield ervan om dat moment te vangen—die mix van onderwerping en hunkering, die absolute overgave aan mijn wil.
“Je hebt me uitgedaagd,” fluisterde ik, terwijl ik met mijn nagels over zijn borst gleed, net genoeg om zijn huid te laten rillen. “Denk je dat je dit verdient?”
Zijn ademhaling versnelde, maar hij wist beter dan zomaar te antwoorden. Ik liet hem nog even sudderen in de stilte, mijn duim langs zijn lippen glijdend, testend.
“Laten we dat eens uitzoeken,” zei ik uiteindelijk, en een tevreden glimlach speelde op mijn lippen.
Ik grijp zijn haar stevig vast en trek zijn hoofd iets omhoog, zodat ik in zijn ogen kan kijken. Ze branden van hunkering, van overgave. Hij weet wat ik van hem wil, wat ik van hem eis.
Langzaam trek ik hem dichter naar me toe, geen genade, geen ruimte voor twijfel. Mijn stem is laag, beheerst, doordrenkt van macht.
“Likken.”
Zijn ademhaling stokt, maar hij aarzelt geen seconde. Zijn lippen raken mijn huid, zijn tong verkent me zonder aarzeling. Ik sluit mijn ogen voor een moment en geniet van het gevoel, van de totale controle die ik over hem heb. Mijn vingers blijven in zijn haar, bepalen het ritme, de diepte, de intensiteit.
Ik trek hem dichter tegen me aan, mijn benen stevig, mijn houding onaantastbaar. Hij is hier om te dienen. Zijn enige doel is om mij te plezieren, en ik laat hem dat maar al te goed beseffen.
“Harder.” Mijn stem is een bevel, geen verzoek. Hij gehoorzaamt onmiddellijk.
Ik lach zachtjes, mijn andere hand rust losjes onder zijn kin, net genoeg om zijn bewegingen te sturen. Hij is van mij in dit moment. Helemaal van mij.
Ik trek zijn hoofd iets naar achter, voel hoe zijn ademhaling versnelt tegen mijn huid. Maar ik ben nog niet klaar. Verre van.
Met een stevige beweging laat ik hem los en duw hem naar achteren. Hij verliest even zijn evenwicht en landt op de grond, zijn rug plat tegen de vloer, precies zoals ik het wil. Zijn borstkas gaat snel op en neer, zijn blik op mij gericht, wachtend. Wachtend op wat ik zal doen.
Ik zet mijn voet tussen zijn benen en kijk op hem neer, mijn houding dominant, beheerst. “Zo,” zeg ik langzaam, mijn stem dringt diep in hem door. “Nu ben je helemaal van mij.”
Ik laat mijn hak langs zijn binnenbeen glijden, zacht maar dreigend. Zijn spieren spannen zich aan, maar hij beweegt niet. Hij weet dat ik degene ben die bepaalt hoe dit verdergaat. Ik kniel boven hem, mijn handen glijden over zijn borst, mijn nagels krassen net genoeg om hem te laten huiveren.
Ik buig me naar hem toe, mijn lippen vlak bij zijn oor. “Denk je dat je dit verdient?” fluister ik.
Hij slikt, zijn lippen bewegen, maar ik geef hem geen kans om te antwoorden. Mijn hand klemt zich om zijn kaak terwijl ik hem strak aankijk. “Nee,” zeg ik koeltjes. “Je gaat het verdienen.”
Ik kijk neer op hem, hoe hij daar ligt—zijn borstkas die snel op en neer gaat, zijn blik gevuld met pure overgave. Dit is mijn moment. Mijn spel.
Zonder aarzeling beweeg ik me boven hem, mijn knieën aan weerszijden van zijn hoofd. Ik laat hem voelen hoe dichtbij ik ben, hoe hij vastzit tussen mijn dijen. Ik leun iets naar voren, mijn vingers in zijn haar geklemd.
“Nu heb je geen keuze meer,” fluister ik, terwijl ik me volledig op hem laat zakken. Zijn ademhaling stokt, maar ik voel hoe zijn tong meteen begint te werken, gehoorzaam, gretig.
Ik glimlach zelfvoldaan terwijl ik mijn grip in zijn haar verstevig en zijn hoofd net iets dichter tegen me aan trek. Hij heeft geen controle meer. Geen uitweg. Alleen mij. Alleen mijn wil.
“Likken,” beveel ik opnieuw, harder deze keer. Mijn dijen sluiten zich iets steviger om hem heen, net genoeg om hem te laten weten dat dit geen spel is waar hij de regels bepaalt. Hij moet luisteren. En hij moet het goed doen.
Ik beweeg langzaam, geniet van de totale controle terwijl hij zich volledig aan mij overgeeft. Zijn handen klemmen zich aan mijn dijen, niet om mij weg te duwen, maar om zichzelf te verankeren in het moment.
Ik sluit mijn ogen, laat een kreun ontsnappen. Ja. Dit is hoe het hoort te zijn. Ik bepaal. Ik neem. En hij?
Hij luistert.
Mijn vingers klemmen zich steviger in zijn haar terwijl ik me volledig overgeef aan het ritme dat hij onder mij creëert. Ik bepaal hoe diep, hoe snel, hoe intens. Mijn heupen bewegen mee, langzaam in het begin, maar al snel veeleisender, hongeriger.
Zijn tong werkt onvermoeibaar, gehoorzaam, precies zoals ik het wil. Elke beweging, elke aanraking drijft me verder omhoog, dichter bij het punt waarop er geen terugkeer meer is. Mijn ademhaling versnelt, mijn nagels drukken zich dieper in zijn hoofdhuid terwijl ik hem dieper in mij dwing.
“Goed zo,” mompel ik tussen korte, scherpe ademstoten door. Mijn dijen sluiten zich nog iets steviger om zijn hoofd, geen ontsnapping mogelijk. Hij is gevangen in mij, onder mij, en ik voel de macht pulseren door mijn lichaam.
Het moment bouwt zich op als een storm die op het punt staat los te breken. Mijn lichaam spant zich aan, elke spier strak van verlangen, mijn heupen schokken in het ritme van mijn naderende climax.
Dan komt het. Heftig. Onvermijdelijk. Een golf van pure extase overspoelt me en ik houd zijn hoofd strak tegen me aan terwijl ik me laat gaan. Mijn lichaam beeft, mijn adem stokt, en een langgerekte kreun vult de ruimte terwijl ik mijn hoogtepunt bereik, intens en ongeremd.
Langzaam laat ik de spanning los, mijn grip in zijn haar verzacht, mijn lichaam ontspant boven hem. Mijn borstkas gaat nog snel op en neer terwijl ik geniet van het moment, van de absolute controle die ik over hem had, van de manier waarop hij me precies gaf wat ik nodig had.
Ik glimlach tevreden en kijk neer op hem. Zijn gezicht is nog steeds tussen mijn dijen, zijn ademhaling zwaar, wachtend op mijn volgende bevel.
“Brave jongen,” fluister ik, terwijl ik hem zachtjes over zijn kaak streel. Maar ik ben nog niet klaar met hem. Verre van.
Langzaam hef ik mezelf omhoog, mijn ademhaling nog steeds zwaar, mijn lichaam nagloeiend van de intense climax die hij me bezorgd heeft. Terwijl ik opsta en een stap achteruit zet, kijk ik op hem neer. Zijn gezicht is glanzend nat, zijn lippen rood en licht gezwollen, zijn ogen gevuld met pure onderdanigheid.
Ik glimlach zelfgenoegzaam en strijk met mijn vingers over zijn vochtige wang. “Zo hoort het,” mompel ik, mijn duim over zijn onderlip glijdend, genietend van het feit dat mijn plezier nog steeds op zijn huid te zien is.
Dan kijk ik omlaag, naar zijn lichaam. Zijn ademhaling is snel, zijn borstkas rijst en daalt onregelmatig. Zijn opwinding is onmiskenbaar—hard, pulserend, smeekbedes in de vorm van lichaamstaal.
Ik ga naast hem staan, mijn handen losjes op mijn heupen. “Je hebt je taak goed gedaan,” zeg ik langzaam. “En omdat ik in een gulle bui ben… mag jij nu ook komen.”
Zijn ogen lichten op, een mix van dankbaarheid en pure hunkering. Maar ik schud langzaam mijn hoofd. “Niet met mijn hulp,” vervolg ik koeltjes. “Doe het zelf. Laat me zien hoe graag je het wilt.”
Zijn adamsappel beweegt wanneer hij slikt. Hij aarzelt geen moment. Zijn hand glijdt omlaag en zonder schaamte begint hij zich te bevredigen terwijl hij naar mij opkijkt, zijn blik smekend, vragend of hij dit goed doet.
Ik ga op de rand van een stoel zitten, mijn benen gekruist, mijn ogen fixeren zich op hem. Elke beweging van zijn hand, elke huivering van zijn spieren, ik neem alles in me op. “Laat me zien hoe geil ik je heb gemaakt,” fluister ik, mijn stem zacht maar doordrenkt van controle.
Zijn hand beweegt sneller, zijn lichaam spant zich op. Ik zie hoe hij worstelt om het uit te stellen, hoe hij zichzelf tot het uiterste drijft, wetend dat hij pas mag loslaten als ik het toestaan.
Dan, wanneer ik zie dat hij tegen het randje zit, knik ik kort. “Kom.”
Zijn kreun is rauw, diep, volledig overgeleverd aan het moment. Zijn lichaam schokt, en ik kijk toe hoe hij zich aan mijn voeten overgeeft, zonder dat ik ook maar een vinger naar hem heb hoeven uitsteken.
Ik glimlach tevreden. “Brave jongen,” zeg ik zachtjes. “Heel braaf.”
Dan sta ik op en loop langzaam weg, zijn uitgeputte, ademloze lichaam achterlatend op de grond. Dit was nog maar het begin.
