Ik stond voor de spiegel, mijn make-up nog half afgemaakt. Het was zo’n dag die te lang had geduurd, maar nu voelde de avond bijna zacht tegen mijn huid. Op de achtergrond speelde een rustig nummer, de ramen open, en de geur van een zomerse bui dreef het huis binnen.
Ik hoorde de achterdeur en even later stapte Rolf de kamer binnen. Gewoon Rolf, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij begon een praatje, iets luchtigs over zijn dag, en ik knikte terwijl ik mijn lippenstift iets preciezer aanbracht.
En toen voelde ik hoe hij achter me kwam staan. Hij schoof een losse lok uit mijn gezicht en legde zijn hand zacht op mijn schouder. Geen dwingende beweging, geen spel. Een aanraking die bijna liefdevol was. En precies daardoor raakte het me. Het was een aanraking die ik in tijden niet meer had gevoeld. Ik heb een relatie, ja… maar we leven al zo lang langs elkaar heen, dat het bijna vergeten voelde hoe tederheid kon zijn.
Een vreemd, warm gevoel trok door mijn onderbuik. Ik wist dat ik er niets mee mocht, dat ik het moest wegduwen — maar het was er, onmiskenbaar.
Ik draaide me om, deed wat natuurlijk leek: ik sloeg mijn armen om hem heen voor een knuffel. Niks bijzonders, gewoon een begroeting. Mijn lippen raakten vluchtig zijn wang. “Leuk dat je er bent,” zei ik, iets te snel misschien. “Wat kom je eigenlijk doen?”
Maar in dat ene moment, dicht tegen hem aan, merkte ik het. Zijn armen waren stevig, zijn lichaam dichtbij, en het voelde anders dan ik had verwacht. Geen simpele knuffel. Het was alsof mijn huid tintelde waar hij me vasthield. Alsof mijn lichaam méér wilde dan mijn hoofd wilde toegeven.
Ik liet hem los, te snel misschien, en stapte een halve pas achteruit. Toch bleef dat gevoel hangen — die warmte, dat verlangen dat ik niet wilde voelen.
Ik pakte mijn mascara weer op, alsof er niets gebeurd was. In de spiegel zag ik hoe hij bleef staan, zijn ogen op mij gericht. Mijn gedachten dwaalden af terwijl ik mijn wimpers streek, maar ik bleef hem scherp in de gaten houden via de reflectie.
Toen zei hij ineens iets. Een compliment. Niet over mijn make-up, maar over mijn kleren. Zijn blik gleed te openlijk naar beneden — naar mijn billen. Ik wist zeker dat hij dacht dat ik het niet doorhad. Zo direct was hij normaal gesproken nooit.
Ik glimlachte klein, hield mijn toon luchtig. “Dank je… grappig eigenlijk, mijn vriend heeft niet eens doorgehad dat ik nieuwe kleren had gekocht.” Quasi nonchalant bracht ik mijn lippenstift bij, maar in de spiegel zag ik genoeg: hoe zijn ogen bleven hangen, hongerig, zonder dat hij zich leek te realiseren hoe zichtbaar dat was.
En diep vanbinnen voelde ik opnieuw dat tintelende gevoel. Ongewenst. Onmogelijk. Maar onweerstaanbaar echt.
Ik zette een kleine stap achteruit, bijna gedachteloos, tot ik zijn warmte vlak achter me voelde. Mijn rug raakte hem niet helemaal, maar het scheelde nauwelijks iets. In de spiegel ving ik zijn blik. “Mooi zo?” vroeg ik zacht, mijn stem net iets lager dan normaal.
Langzaam liet ik mijn hoofd naar achteren zakken, alsof ik mijn nek ontspande. Mijn hals lag open, kwetsbaar in het zachte licht. Mijn hoofd rustte heel even tegen zijn schouder, en zonder dat ik het bewust bedoelde, raakten mijn billen zijn heupen. Niet hard, niet overdreven. Maar genoeg.
Ik had terug kunnen stappen, het luchtig kunnen houden. Maar ik deed het niet. Ik bleef staan, liet hem voelen dat ik hem daar achter me wist. En ergens, diep vanbinnen, vond ik het heerlijk dat ik hem dat gaf.
“Ik weet niet precies wat je bedoelt,” zei hij zacht, “maar jij bent mooi. En je make-up ook.”
Op dat moment voelde ik zijn lippen in mijn hals. Een zachte, bijna aarzelende kus. Teder. Maar vooral zo oprecht, dat ik iets in mezelf voelde verschuiven. Alsof ik langzaam smolt. Een klein, onbedwingbaar kreuntje ontsnapte me, nog voor ik besefte dat ik het geluid gemaakt had.
Zijn handen vonden mijn heupen. Stevig, maar niet dwingend. En weer die kus in mijn nek. Nog zo één. Warm, aandachtig. Ik sloot mijn ogen, leunde iets verder naar achteren.
Voor het eerst in lange tijd voelde ik me gezien. Niet als partner, niet als moeder, niet als iemand die functioneert in een druk huishouden. Maar als vrouw. Gezien, gewild. En dat gevoel… dat had ik al zo lang niet meer gekend.
Een waarschuwende stem in mijn hoofd fluisterde dat dit fout was, dat ik moest stoppen. Maar mijn lichaam dacht daar anders over. Zijn handen op mijn heupen voelden als ankers, stevig, veilig. Zijn lippen gleden opnieuw langs mijn hals, en elke zachte kus brandde een spoor door mijn huid.
Ik hapte naar adem, mijn vingers klemden zich om de rand van de kaptafel. Nog één seconde had ik mezelf wijs kunnen maken dat dit niets betekende. Maar toen ik mijn hoofd verder naar achteren liet zakken, mijn nek open en bloot in zijn bereik, wist ik dat ik al had gekozen.
Mijn billen drukten onbewust harder tegen zijn heupen. Het was geen toeval meer. Het was een overgave. Een siddering trok door me heen toen hij die beweging beantwoordde, zijn vingers iets steviger knijpend in mijn heupen.
Ik wist dat ik dit niet mocht willen. Maar ik wilde het wel. Meer dan wat dan ook.
En terwijl een zachte kreun opnieuw langs mijn lippen ontsnapte, voelde ik hoe mijn lichamelijke drang het definitief won van al mijn bezwaren.
Ik duwde mijn heupen achteruit, een beweging die geen misverstand kon laten bestaan. Het was een uitnodiging. Gretig bijna.
Hij begreep het meteen. Zijn vingers gleden behendig naar mijn broek, maakten het knoopje los alsof hij al weken had gewacht op dit moment. Ik hoorde mijn eigen ademhaling sneller gaan, voelde hoe mijn lijf zich ongeduldig tegen hem aandrukte.
Ook hij maakte zijn broek los. Het geritsel van stof klonk luid in de kleine ruimte, luider nog door de stilte die er verder hing.
Mijn lichaam schreeuwde om het zijne. Alle twijfels, alle verboden — ze losten op in die ene honger. Ik wist dat er geen weg terug meer was. En ik wilde ook niet terug.
Ik hapte naar adem toen ik hem in me voelde glijden. Het was alsof mijn hele lijf plots werd wakker gemaakt. Warmte, druk, een vulkaan die ik al jaren had weggestopt, barstte open in dat ene moment. Mijn lichaam reageerde direct, gretig, alsof dit precies was waar ik al die tijd op had gewacht.
Hij hield mijn heupen stevig vast terwijl ik me tegen hem aandrukte. Elk stootje joeg golven van spanning door me heen, mijn kreunen zacht maar onbedwingbaar. Het geluid dat ik nooit voor hem had willen maken, ontsnapte me nu zonder schaamte.
Mijn handen zochten steun aan de kaptafel, mijn rug hol, mijn huid nat van zweet en regenlucht die nog altijd door het open raam naar binnen dreef. Ik voelde hoe hij dieper ging, harder, en hoe mijn lijf hem alles gaf — zonder rem, zonder terughoudendheid.
Ik was vergeten hoe het voelde om zo begeerd te worden. Om niet te twijfelen, maar gewoon te nemen. En in dat moment wist ik: er was geen weg terug. Ik wilde dit, meer dan wat dan ook.
Ik voelde het opbouwen, als golven die steeds hoger tegen de kust sloegen. Mijn handen klemden zich vast aan de rand van de tafel, mijn rug hol, mijn hele lijf gespannen. En toen brak het. Mijn climax overspoelde me, heftig, alles samentrekkend van binnenuit. Ik kreunde luid, meer dan ik wilde, maar ik kon het niet meer tegenhouden.
Hij voelde het. Zijn vingers klemden zich harder in mijn heupen terwijl mijn lichaam hem vastgreep, vasthield, hem dieper naar zich toe trok. En alsof mijn orgasme het zijne uitlokte, hoorde ik hem zwaarder ademen, zijn bewegingen onregelmatig worden.
Nog een paar stoten, ruw en wanhopig, en toen liet ook hij los. Hij kwam diep in me, zijn hele lijf trillend tegen het mijne. Ik voelde de warmte zich met mij vermengen, hoorde het rauwe geluid dat uit zijn keel ontsnapte.
Ik bleef voorovergebogen staan, hijgend, zijn handen nog altijd op mijn heupen. De geur van regen, zweet en lust hing zwaar in de kamer. En terwijl mijn hart langzaam tot rust kwam, wist ik dat er geen terug meer was. Ik had dit gewild. Ik had dit genomen. En het voelde gevaarlijk heerlijk.
De kamer hing zwaar van de geur van seks. Mijn huid plakte, mijn adem nog onregelmatig. Ik wist dat dit verkeerd was, fout op alle mogelijke manieren. Maar tegelijk voelde ik het: dit was precies wat ik nodig had. Een aanraking die me wakker maakte, die me herinnerde dat ik leefde.
Hij stond achter me, zijn handen nog steeds losjes op mijn heupen, alsof hij zelf niet goed wist wat te zeggen. Ik rechtte mijn rug, trok mijn topje glad en keek hem even via de spiegel aan. “Je kunt het beste via de achterdeur gaan,” zei ik zacht. “Dan loopt je zeker niemand tegen het lijf.”
Hij knikte langzaam, nog altijd ademend alsof hij in een roes zat. Net voor hij de deur bereikte, draaide hij zich om. Onze blikken kruisten, kort maar veelzeggend. Tot snel, lag op het puntje van mijn tong, maar ik slikte het in.
Toen hij weg was, liet ik mezelf in de stoel zakken. Mijn vingers gleden automatisch naar mijn telefoon. Nog voor ik er goed over na kon denken, typte ik: “Tot snel. Ik app je zeker nog wel.”
Mijn hart sloeg op hol. Schuld, verlangen, spanning — alles door elkaar. Maar één ding wist ik zeker: dit was nog niet voorbij.
