De ruzie was kort. Niet eens heftig. Maar het was de zoveelste.
Hij had al z’n schoenen aan terwijl ik nog in de keuken stond, mijn handen nat van het schoonmaken , mijn haar slordig opgestoken na een dag vol poetsen, regelen, dingen doen die niemand zag.
“Ga je weer?” vroeg ik.
Hij knikte. “Vrijdagavond, toch?”
Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alsof het logisch was dat hij ging drinken terwijl ik achterbleef met de stilte en het stof.
Ik zei niets meer.
De deur viel dicht.
Ik haalde diep adem, keek naar de woonkamer. Alles schoon. Opgeruimd. Maar het voelde leeg.
Ik plofte op de bank, pakte mijn telefoon.
Een paar story’s verder… een DM.
“Jij ziet er goed uit vandaag. Alles oké?”
Een oude bekende. Niet per se close. Maar altijd vriendelijk. Altijd net iets te oplettend.
Ik glimlachte.
“Ach, gewoon weer zo’n avond… hij in de kroeg, ik thuis op de bank.”
Binnen een minuut kreeg ik antwoord.
“Zonde. Als ik daar zat, liet ik je niet alleen.”
Ik voelde het meteen. Dat kleine vonkje. Dat tikje aandacht waar ik naar snakte. En ineens voelde ik me minder alleen.
Sterker nog… ik voelde me vrouw.
Gewild.
En toen ik terugtypte, deed ik dat met net iets te veel aandacht voor mijn woorden. En ik vroeg me af hoe ver dit gesprek zou gaan vanavond.
Hij bleef maar reageren.
Grappig. Aardig. Attent.
En eerlijk? Hij had altijd al iets gehad. Niet per se het type waar ik meteen voor viel, maar op een avond als deze—als je je gezien wilt voelen, gewild, gehoord—was zijn aandacht precies wat ik nodig had.
“Je vriend heeft geen idee wat hij heeft, hè?”
Dat zinnetje bleef even hangen.
Ik typte terug:
“Hij vindt vooral zichzelf heel belangrijk.”
“Nou… ik weet wel iemand die jou véél belangrijker zou maken.”
Knipoogje erbij.
Ik beet op mijn lip.
Twijfelde even.
En toen maakte ik een selfie. Niet naakt. Gewoon ik, op de bank. Trui net van mijn schouder gegleden, ogen donker, mond iets geopend. Zó geposeerd dat het leek alsof het spontaan was.
Ik stuurde hem.
Hij liet maar een paar seconden op zich wachten.
“Jij maakt het me wel moeilijk zo, hoor. Als ik in de buurt was…”
En toen gebeurde het.
Misschien een seconde te snel, misschien net iets te fel uit frustratie, maar ik typte het:
“Ik ben thuis. Alleen.”
En daarna:
“Durf je?”
Mijn hart bonsde. Niet van verliefdheid.
Van macht. Van opwinding. Van fuck it.
Ik zag hem typen. Stoppen. Weer typen.
En toen kwam het:
“Geef me een half uurtje.”
Ik staarde naar het scherm.
De adrenaline schoot door me heen.
En ik?
Ik stond op, liep naar de spiegel.
Trok mijn trui uit.
Liep in mijn ondergoed door de kamer.
Laat hem maar komen.
Niet omdat ik iets nodig heb.
Maar omdat ik het kan nemen
Ik liep langzaam door de kamer, voelde hoe de koelte op mijn huid tintelde. Alleen mijn string nog, mijn borsten bloot, mijn lichaam nog warm van de impuls. Alles in huis was stil.
Veel te stil.
Maar in mij stormde het.
Ik keek op mijn telefoon. Geen nieuwe berichten. Maar ik wist dat hij onderweg was.
Half uurtje, had hij gezegd.
Ik haalde diep adem, liet mijn hand even over mijn buik glijden, naar beneden. Niet echt… maar wel bijna.
Ik voelde de frustratie nog in mijn lijf. De woorden van eerder, de blik waarmee hij me had genegeerd, dat moment waarop hij de deur achter zich dichttrok zonder nog iets te zeggen.
Hij liet me weer alleen.
Maar dit keer… koos ik wat ik met die eenzaamheid deed.
Ik liep naar de spiegel, keek mezelf aan.
Mijn wangen waren licht rood, mijn tepels hard, mijn ademhaling dieper dan normaal. Mijn huid was levendig. Vragend.
Mijn ogen donker.
Ik draaide me een halve slag, bekeek mezelf van opzij. Mijn hand rustte op mijn heup, gleed naar achteren.
Ik dacht aan die blik die hij straks zou hebben. Als hij me zo zag.
Hij had geen idee wat hem te wachten stond.
Ik liep naar de keuken, schonk mezelf een klein glas wijn in. Ik voelde me zinderend van binnen. Alles stond aan. De spanning van het gesprek, de stille woede in mijn buik, het feit dat ik straks de touwtjes volledig in handen had.
Geen spelletje meer. Geen beleefdheid.
Alleen ik.
Mijn lichaam.
En wat ik met hem wilde doen.
Mijn telefoon trilde.
Een nieuwe DM.
“Ben er bijna. Zeg me wat je aan hebt.”
Ik keek naar mezelf.
Glimlachte.
“Niks wat je mag aanraken. Nog niet.”
En ik wist: dit werd geen gewone avond.
Dit werd de avond waarop ík nam wat ik nodig had.
De bel ging.
Mijn hart sloeg één keer over. Niet van twijfel—van honger.
Ik liep naar de voordeur, nog steeds alleen in mijn string, mijn huid warm, mijn blik scherp. Geen jas, geen deken om mijn naaktheid te verbergen.
Ik deed open.
Hij stond daar. Zwarte jas, ietwat verbaasde blik—alsof hij dacht dat hij misschien even binnen mocht komen, even praten, even kijken wat er zou gebeuren.
Maar ik liet hem geen seconde ademen.
Zonder iets te zeggen greep ik zijn kraag, trok hem naar binnen en gooide de deur achter hem dicht. Mijn lichaam tegen het zijne, warm, ongeduldig. Mijn handen al aan zijn jas, mijn lippen op zijn nek nog voor hij iets kon uitbrengen.
Hij hapte naar adem, zijn handen wilden me aanraken—maar ik greep zijn polsen.
“Niet,” siste ik. “Ik leid.”
Ik draaide me om, liep voor hem uit richting de woonkamer, mijn heupen losjes wiegend, volledig bewust van hoe ik eruitzag.
Hij volgde. Natuurlijk.
In de kamer draaide ik me om. Hij stond daar nog steeds met zijn jas aan, net binnen de drempel, alsof hij nog steeds niet wist of hij droomde.
Ik stapte naar hem toe, trok aan zijn rits, liet zijn jas van zijn schouders glijden.
Daaronder: een simpele trui. Jeans. Strak gespannen over een lichaam dat zichtbaar reageerde.
Ik glimlachte.
“Ben je zenuwachtig?” vroeg ik zacht.
Hij wilde antwoorden, maar ik legde een vinger op zijn lippen.
“Ssst.”
Mijn andere hand gleed naar zijn broek.
Hij was al hard.
“Ik wist het wel,” fluisterde ik. “Je deed stoer, maar kijk je nu eens staan… klaar voor mij.”
Ik pakte zijn hand en trok hem mee. Geen vragen. Geen pauze.
Recht naar de woonkamer
—
Hij wilde iets zeggen, misschien een compliment, misschien een vraag—maar ik greep zijn shirt vast en duwde hem achterover op de bank. Harder dan nodig was. Omdat het zo moest. Omdat ik het voelde branden in m’n lijf.
“Rustig…” begon hij, met een grijns.
“Hou je mond,” zei ik scherp, terwijl ik hem met mijn knie op zijn borst duwde en mezelf boven hem posteerde. “Ik ben er helemaal klaar mee. Met alles. Met altijd geven, altijd wachten, altijd braaf.”
Mijn handen gingen naar zijn broek, rits omlaag, knoop los. Traag. Dreigend.
Hij keek naar me op, iets tussen opwinding en verbazing in.
“Ik ben niet op zoek naar lieve woordjes vanavond,” gromde ik, terwijl ik zijn broek naar beneden trok. “Ik wil je zien zwoegen voor me. Stil zijn. Volgen.”
Hij knikte, zijn ogen groot, zijn lijf gespannen. Hij wilde iets zeggen, maar slikte het in. Wijs.
Ik ging over hem zitten, net niet op hem, maar zó dichtbij dat hij mijn warmte voelde. Mijn lichaam trilde, niet van onzekerheid—van pure, opgekropte frustratie.
Al die keren dat ik alleen was. Al die momenten waarop ik me klein voelde, onzichtbaar, vanzelfsprekend. En nu? Nu zat ik bovenop iemand die wél naar me keek.
Maar hij zou voelen wat het me gekóst had.
Mijn vingers gleden over mijn eigen dijen, tussen mijn benen, terwijl ik zijn blik gevangen hield.
Ik zag zijn lippen zich openen, zijn borst sneller bewegen.
Maar ik hield de controle.
Mijn vingers glinsterden van mijn eigen vocht toen ik ze omhoog bracht en zachtjes over zijn lippen wreef.
“Ruik je dat?”
Hij knikte.
“Dat is wat je krijgt. Als je je gedraagt.”
En toen, zonder waarschuwing, liet ik mezelf op hem zakken.
Langzaam.
Dwingend.
Mijn nagels in zijn schouders.
Hij kreunde diep.
Ik bewoog. Stevig. Ritmisch.
Niet voor zijn plezier. Voor dat van mij.
Ik keek hem recht aan. “Je voelt hoe boos ik ben?”
Hij knikte, zijn handen krampachtig aan de bank.
“Mooi,” fluisterde ik.
“Dan zijn we ergens.”
Hij lag onder me, zijn handen aan de zijkant van de bank geklemd, zijn gezicht strak van concentratie—of was het onderwerping? Ik voelde zijn lichaam beven terwijl ik bewoog. Stevig. Ritmisch. Mijn heupen bepaalden alles. Ik gaf niets weg. Ik nam. Ik gebruikte.
En ik voelde hem diep in me. Warm. Hard. Vol.
Elke stoot was doordrenkt met iets veel groters dan lust. Frustratie. Macht. Herstel.
Hij dacht misschien dat hij een kans kreeg… maar dit was geen uitnodiging. Dit was een les.
Mijn handen op zijn borst, mijn adem zwaar, mijn haar plakkend aan mijn nek… en toen—net op het moment dat ik me helemaal over hem uitstrekte—ging mijn telefoon.
Het trillende geluid, kort en scherp.
Ik keek op.
Mijn scherm lichtte op.
Zijn naam.
Mijn vriend.
De man die net nog achteloos de deur achter zich dichttrok.
De man die dacht dat hij altijd op vrijdagavond de vrijheid had om mij te laten zitten.
Ik lachte.
Mijn ogen schoten naar beneden, naar hem.
Zijn blik vol verbazing, verwarring, opwinding.
“Ik neem op,” fluisterde ik, zonder van hem af te komen. “Maar jij blijft precies doen wat je nu doet.”
Hij knikte, hijgde. Zijn handen gleden over mijn dijen.
Ik klikte op het groene knopje.
Telefoon aan mijn oor.
“Hee,” zei ik zacht, mijn stem licht schor van de inspanning.
“Hey…” klonk zijn stem. Twijfelend. “Ben je boos?”
Ik liet mijn heupen langzaam cirkelen.
Ik voelde hem nog dieper in me.
Mijn ogen rolden bijna weg.
“Hmm,” antwoordde ik. “Ging lekker m’n avond in, ja.”
Hij zweeg even.
“Wat ben je aan het doen?”
Ik glimlachte, liet een lichte kreun ontsnappen.
Niet gespeeld.
Echt.
“Ik ben… aan het ontspannen.”
Zijn ademhaling veranderde aan de andere kant van de lijn.
“Alleen?”
Ik keek naar beneden. Naar de man onder me. Naar hoe zijn mond open hing van opwinding.
Ik drukte mijn lippen op het microfoontje en fluisterde:
“Misschien….”
Stilte. Aan beide kanten.
En ik bewoog verder.
Langzaam.
En steeds dieper.
Hij kreunde onder me, zijn ademhaling zwaar, schokkerig. Mijn bewegingen bleven strak, gecontroleerd, maar ik voelde hoe zijn lichaam steeds dichter bij het breekpunt kwam. Zijn vingers klemden zich vast in de stof van de bank, zijn buikspieren trilden onder mijn handen.
Ik bewoog sneller, liet mezelf dieper zakken. Mijn eigen ademhaling ging nu ook zwaar. Grommend. Gelaagd met alles wat ik voelde—de woede, de macht, het genot.
“Kom maar,” fluisterde ik, terwijl ik me volledig over hem heen uitstrekte. “Doe het gewoon.”
En hij kwam. Warm. Pulsend. Diep in mij.
Maar ik was al daar.
De warmte van hem in mij, de manier waarop hij zich onder me liet gaan, zijn kreun, zijn overgave—het was precies het laatste duwtje dat ik nodig had.
Mijn eigen climax bouwde zich op in een golf van vuur. Mijn vingers klemden zich in zijn borst, mijn hoofd viel achterover.
En toen…
Kwam ik.
Mijn hele lichaam trok samen. Mijn benen beefden. Mijn nagels lieten rode strepen achter op zijn huid. Mijn kreun was dof, diep, bevrijdend. Alles in mij liet los—de frustratie, de spanning, het moeten.
Ik bleef nog even zitten. Mijn lichaam natrillend. Zijn ademhaling vlak onder me, hij nog buiten adem.
Mijn hart bonsde. Niet van liefde. Niet van verbondenheid.
Van pure, rauwe overwinning.
Langzaam gleed ik van hem af. Zijn lichaam voelde leeg, uitgeput. Mijn benen licht trillend, maar mijn geest glashelder.
Ik liep naar de keuken, pakte mijn halfvolle glas wijn op en nam een slok.
Mijn telefoon trilde in mijn hand.
Zonder aarzeling opende ik het gesprek met mijn vriend.
Geen uitleg. Geen spijt.
Alleen één appje:
“Had alleen even last van opgepropte frustratie. Maar dat is nu over.”
Ik zette mijn telefoon op stil, legde hem naast me neer en nam nog een slok.
Mijn huid gloeide. Mijn spieren tintelden.
En ik voelde me…
licht.
Eindelijk.
