Ze dacht dat ze alleen was.

Ik blijf nog even hangen bij de andere wedstrijden. Geniet van de sfeer, het geroezemoes op de tribune, het ritme van schoenen over het veld. Wanneer ik uiteindelijk besluit te gaan douchen, is de sporthal al bijna leeg. In de kleedkamer is het stil — het enige geluid is dat van het water dat over mijn schouders glijdt.

Ik hoor stemmen. Eerst ver weg, dan dichterbij. Gelach dat echoot in de gang, gevolgd door voetstappen — meerdere, niet gehaast, maar ook niet aarzelend.

Mijn eerste gedachte is dat ze zich vergist hebben in de kleedkamer. Het gebeurt vaker, bij toernooien als deze. Maar terwijl ik stil blijf staan, voel ik hoe iets in mij verkrampt.

Ik hoor de deur openzwaaien. Een stem roept iets, een mannenstem, daarna een hogere, vrouwelijke lach. Ik adem niet. Het water glijdt over mijn huid, maar ik voel het nauwelijks nog.

Ze hebben niet door dat ik hier ben. Nog niet.

Ik twijfel of ik iets moet zeggen — een kuch, een beweging, iets om te laten weten dat de douches bezet zijn. Maar mijn keel blijft dicht.

Er is iets in de toon van hun stemmen… een zorgeloosheid, alsof ze zich onbespied wanen.

Ik hoor een tas op de bank vallen, een rits die opengetrokken wordt, het zachte klappen van een plastic fles.

Ze praten met elkaar, dichtbij nu. Ik herken de dynamiek, dat gemak van mensen die elkaar kennen, misschien net iets té goed.

Een nerveuze warmte trekt door mijn borst.

Ik weet niet of het spanning is, of iets anders. Alleen dat ik me plots bewust ben van mijn eigen ademhaling, van hoe bloot ik me voel — en hoe vreemd het is om daar niet meteen van weg te willen.

Het geluid van de douche maskeert me, verbergt mijn aanwezigheid, maar tegelijkertijd voel ik me zichtbaar. Alsof elk geluid dat ik maak hun aandacht op me zou kunnen vestigen.

En ergens, diep vanbinnen, vraag ik me af wat er zou gebeuren… als dat echt zo was.

Het water glijdt langs mijn huid, warm en gelijkmatig, maar de rust is verdwenen. Elk geluid buiten de douche lijkt harder, intenser. Het geritsel van kleding, het zachte tikken van een fles tegen een bankje, het lage gelach dat even opklinkt en daarna weer dooft.

Ik probeer niet te luisteren, maar mijn lichaam doet het voor mij. Elk woord, elke toon, lijkt te blijven hangen ergens tussen mijn borst en mijn keel. De lucht voelt zwaar, geladen.

Er is iets tussen die stemmen — iets luchtigs, iets vertrouwds — maar ook iets wat ik niet helemaal kan plaatsen.

Ik voel hoe mijn adem korter wordt, mijn huid gevoelig onder het water. De warmte kruipt hoger, alsof mijn lichaam reageert op iets wat mijn hoofd nog probeert te negeren.

Ik weet dat ik gewoon iets kan zeggen, dat ik de spanning met één woord kan breken.

Maar ik zeg niets.

In plaats daarvan blijf ik luisteren, het hart in mijn keel.
Een stilte. Dan weer gefluister. Lachen dat zachter klinkt, bijna ingehouden.

Ik reik naar het rekje om de kraan iets kouder te draaien — een poging om mezelf te kalmeren — maar mijn hand stoot tegen een flesje.
Het valt, stuitert op de tegels en rolt weg met een klaterend geluid dat door de ruimte snijdt.

De stemmen vallen stil.
Dan, na een paar seconden:
“Hé… er staat iemand onder de douche.”

De toon is vreemd. Niet verbaasd, eerder… betrapt.
Alsof ze iets deden wat niet voor mijn ogen bedoeld was.

Ik blijf staan, bewegingloos, terwijl het water over mijn huid blijft stromen — en ergens tussen spanning en nieuwsgierigheid voel ik dat ik niet zeker weet wie er hier eigenlijk betrapt is.
Er klinkt geschuifel, dan het geluid van een rits die sluit.
Ik hoor voetstappen dichterbij komen. Zwaar, zeker.

Wanneer ik even naar de ingang kijk, zie ik hem: Ronnie.
Zijn silhouet vult de ruimte met iets vanzelfsprekends. Groot, ontspannen, dat nonchalante gemak dat sommige mannen hebben na een wedstrijd. Zijn donkere huid glanst nog van het zweet, de spieren in zijn schouders bewegen als één geheel.

Hij loopt zonder aarzeling de douche in, alsof hij hier hoort te zijn. De stoom kringelt om hem heen wanneer hij zijn tas neerzet en de kraan opendraait.

Zijn stem klinkt laag en vanzelfsprekend: een korte groet, een flauwe opmerking over de wedstrijd.
Ik probeer luchtig te antwoorden, maar mijn stem klinkt anders dan ik verwacht – zachter, bijna hees.

Het water suist tussen ons in, maar ik voel zijn aanwezigheid. Zijn bewegingen zijn traag, kalm, alsof hij alles onder controle heeft.
Ik betrap mezelf erop dat ik kijk. Eerst vluchtig, dan langer dan ik bedoel. De lijnen van zijn lichaam, de kracht in zijn houding, de manier waarop het licht over zijn huid glijdt.

Wanneer hij zich omdraait, weet ik dat hij het merkt.
Zijn blik blijft even hangen, niet brutaal, eerder bedachtzaam – alsof hij afweegt of hij iets moet zeggen.
Mijn maag trekt samen; ik voel hoe warmte door mijn lijf trekt, onhandig en intens tegelijk.
Hij komt iets dichterbij, nog steeds rustig, zijn stem bijna vriendelijk wanneer hij zegt dat hij wel even kan helpen.
Er zit geen spot in zijn toon, geen haast. Alleen een zekere vanzelfsprekendheid die me in verwarring brengt.

Voor een moment weet ik niet meer wat ik moet doen.
Een deel van mij wil achteruit stappen, iets zeggen, lachen misschien.
Een ander deel blijft staan – gevangen in die korte, geladen stilte waarin alles open lijkt te liggen.
Elk klein gebaar lijkt uitvergroot door de stilte.
Ik voel de warmte van zijn hand — aarzelend eerst, dan zekerder. Alsof hij aftast hoeveel ruimte ik hem geef.
Er zit iets kalms in zijn beweging. Iets dat me het gevoel geeft dat ik mag kiezen.
Maar ook iets waardoor mijn gedachten langzaam verdwijnen.

Zijn vingers glijden naar beneden, traag en doelgericht.
Hij vindt de binnenkant van mijn benen — blijft er nét iets te lang hangen.
Alsof hij me de kans wil geven om me terug te trekken.

Dan gaan zijn vingers verder, naar binnen.
Mijn hele lichaam tintelt van anticipatie, van de spanning die zich urenlang heeft opgebouwd en nu eindelijk een uitweg vindt.
Mijn heupen bewegen haast vanzelf, een fluisterende overgave die ik niet meer wil tegenhouden.
Ik hoor mezelf zacht kreunen, verbaasd over hoe weinig er nodig is om me zo volledig te laten verdwijnen.

Mijn adem stokt.

Alles in mij reageert op zijn tempo. Op de vanzelfsprekendheid van zijn aanwezigheid.
De tijd versmalt tot het ritme van mijn ademhaling en het suizen van het water.
Ik weet niet meer precies wanneer ik ophield met denken.
Er is alleen nog dat trage, pulserende besef van nabijheid.

En ergens in dat wazige evenwicht tussen willen en durven, merk ik dat ik niet langer vecht tegen de stroom.
Het geluid van het water verdwijnt.

Alles wordt zachter.
Ik voel hoe mijn lichaam zich spant zonder dat ik nog weet waarom; mijn hoofd probeert het bij te houden, maar mijn gedachten vallen uit elkaar.

Een kreun ontsnapte aan mijn mond terwijl de climax me volledig overspoelde, mijn hele lichaam bevend onder zijn vingers.

Toen mijn adem weer rustiger werd, boog me naar hem toe, mijn lippen dicht bij zijn oor.
“Nu ben jij aan de beurt,” fluisterde ik.

Hij verstijfde even — niet van weerstand, maar van spanning.
Zijn blik flitste kort naar de deur, dan weer terug naar mij.
Er lag iets in zijn ogen dat ik niet eerder had gezien: twijfel, ingehouden adem, verlangen.

Ik liet mijn vingers over zijn borst glijden, traag, bijna plagerig.
Hij ademde hoorbaar in, alsof hij zichzelf eraan moest herinneren dat hij nog lucht nodig had.
De ruimte voelde kleiner, de stoom dikker, alsof de wereld buiten deze muren niet meer bestond.

Zonder aarzeling ga ik door mijn knieën, laat mijn lippen eerst zacht over de lengte glijden, mijn tong speels over de warme huid. Hij hijgt even, een korte onderbreking in zijn concentratie.

“Je weet dat dit niet hoort,” fluisterde hij.
Ik glimlachte zacht. “Juist daarom.”

Zijn hand vond mijn gezicht, bleef even rusten aan mijn kaak.
Er zat iets teder in dat gebaar — iets wat het moment tegelijk gevaarlijker en echter maakte.

Ik zeg niets. Ik laat mijn lippen om hem sluiten en neem hem diep in mijn mond. Zijn lichaam reageert onmiddellijk—een korte trilling. Zijn hand glijdt door mijn haar. Ik zie hoe hij zijn hoofd naar achteren kantelt, zijn borstkas snel op en neer gaat.

Ik versnelde mijn ritme. Mijn tong spelend en mijn ogen op zijn gezicht gericht.
Zijn kreun was laag en rauw toen hij zich overgaf. Zijn hele lichaam schokte terwijl hij losliet, zijn climax pulserend tegen mijn tong. Ik bleef doorgaan, langzaam, plagerig, totdat ik voelde hoe hij volledig ontspande.

Langzaam trok ik me terug, likte mijn lippen terwijl ik omhoog keek.

Het duurt even voor ik weer helder kan denken.
Alsof mijn lichaam al eerder terug is dan mijn hoofd.

Hij droogt zich af en trekt zijn shirt aan met handen die nog licht trillen.
Ik kijk toe, zwijgend, en probeer de warmte van zijn huid niet te missen.
Mijn vingers tintelen nog. Mijn hartslag is een echo in mijn borst.

Hij zegt niets.
Ik ook niet.

Het voelt alsof we elk moment betrapt kunnen worden,
terwijl er niemand komt.
Er komt niemand.

Toch haasten we ons — niet zichtbaar, maar in ons hoofd.
Alsof we terug willen kruipen naar vóór dit moment, naar eenvoud, naar normaal.
Maar dat lukt niet.
Niet voor mij.

Ik loop naar het bankje, pak mijn handdoek en wikkel hem om me heen.
Hij staat nu met zijn rug naar me toe, zijn haar nog nat, zijn blik op de grond.
Een deel van mij wil iets zeggen. Iets zachts. Of juist iets onverschilligs.
Maar ik weet dat álles wat ik nu zeg, het moment een naam geeft.

En ik weet nog niet welke naam ik durf te geven aan wat dit was.

We lopen samen naar de deur.
Hij is de eerste die de doucheruimte verlaat. Ik blijf nog even staan. Het geluid van zijn voetstappen echoot weg, vermengd met het geritsel van kleding en stemmen verderop.

De lucht gevuld met warmte en zeep. Iedereen lijkt op te kijken, een fractie van een seconde te lang.

“Bobby lekker gedoucht?” roept iemand met een grijns, te luid, te luchtig.
Er wordt gelachen, opgelucht bijna.
Ik lach mee, omdat dat is wat je doet.

De spanning lost op in woorden, in grapjes, in het geschuif van tassen en schoenen.
Toch voel ik het nog, ergens onder mijn huid — een restje van iets dat niet uitgesproken wordt, maar tussen ons blijft hangen.

“Kom,” zegt iemand. “Derde helft.”
En alsof er niets gebeurd is, lopen we naar de kantine, de geur van douchegel nog in de lucht.