We waren pas drie dagen weg, maar mijn hoofd was al in vakantiestand.
Mijn man lag onder een parasol met zijn zonnebril scheef op z’n neus. Onze dochter dobberde vrolijk op een luchtbedje in het zwembad, net ver genoeg om haar in de gaten te houden, maar ver genoeg om even niks te hoeven.
En ik? Ik zat met m’n benen in het water, op de rand van het zwembad, zonnebril op, jurkje tot m’n bovenbenen opgekropen van het nat.
Even helemaal niets.
Tot hij kwam zitten.
Hij had dat soort blik waarvan je weet: niet doen.
Tatoeages tot in zijn nek, dat litteken over z’n wenkbrauw, en een lijf waarvan je weet dat het niet van de tennisclub komt.
Een motor, waarschijnlijk.
Of iets dat daar op lijkt.
Hij zei niks.
Zat gewoon naast me, liet zijn benen in het water hangen, z’n hand nat en traag door het oppervlak glijdend.
“Ook aan het ontsnappen aan het gezinsleven?” vroeg hij uiteindelijk, met een stem waar zand en sigaretten in zaten.
Ik lachte, een beetje kort.
“Zoiets. Jij?”
Hij knikte, zonder uitleg.
“Vakantie maakt mensen losser,” zei hij toen, met die typische halve glimlach. “Soms kom je iemand tegen die je thuis niet eens aan zou durven kijken.”
Ik keek hem aan. Even.
“Ik weet niet of ik je thuis zou ontwijken,” zei ik, misschien iets te vlot.
Maar ik bleef hem aankijken.
Hij grijnsde. “Nee? Wat zou je dan doen?”
Ik voelde het tintelen in m’n buik. Niet omdat ik bang was. Juist omdat ik voelde dat ik dit aankon.
“Ik zou misschien een stukje afstand houden,” zei ik, terwijl ik mijn benen iets verder uitstrekte in het water. “Maar alleen omdat ik het leuk vind om uitgedaagd te worden.”
Hij keek naar mijn dijen, zijn blik traag. Niet ordinair. Gewoon… zeker.
“Jij laat je niet snel afschrikken, hè?”
Ik haalde mijn schouders op, nonchalant.
“Dat ligt eraan wie het probeert.”
Hij kwam iets dichterbij zitten, zijn bovenarm raakte de mijne.
Warm. Hard.
“En als ik het probeer?”
Ik voelde hoe mijn hart nét iets sneller ging.
Mijn dochter gierde even verderop van het lachen.
Mijn man draaide zich op zijn zij.
“Dan moet je dat heel goed doen,” zei ik zacht.
En dat was het moment waarop ik wist:
Ik speelde met vuur.
En ik genoot ervan.
Hij stelde voor om een drankje te halen bij de swim-up bar.
“Je meisje is zoet, en je man slaapt nog,” zei hij met een knikje richting de ligbedden.
En ik…
Ik stond op.
Waarom, weet ik eigenlijk niet.
Of eigenlijk wel.
Ik voelde het in mijn buik — dat lichte, tintelende gevoel. Niet alleen van de zon of het zwembadwater dat langzaam van mijn benen druppelde.
Maar van hem.
Van die blik.
Die blik waarin geen verwachtingen zaten, maar wel alle ruimte voor fantasie.
We zwommen langzaam naar de bar in het midden van het zwembad.
Hij bleef net iets te dicht bij me. Zijn hand gleed bijna toevallig langs mijn onderrug toen ik me omdraaide.
En ik liet het gebeuren.
Aan de buitenkant deed ik luchtig. Lachend. Ontspannen.
Maar vanbinnen voelde ik me…
Onstabiel.
Niet angstig, maar overprikkeld. Alsof ik ineens vijftien was en een verboden sms kreeg terwijl m’n ouders in dezelfde kamer zaten.
Het was geen verliefdheid.
Dit was iets anders.
Iets lichamelijks.
Oud verlangen dat wakker werd gemaakt door een man die niet bij me hoort.
Het raakte me meer dan ik wilde toegeven.
Niet omdat onze relatie slecht is — dat is het niet.
We hebben het goed, veilig, vertrouwd.
Maar de spanning? De vonk die onverwacht onder je huid kruipt?
Die ben ik al jaren kwijt.
En nu, terwijl ik op een barkruk schuif en hem naast me voel ademen, voel ik hoe mijn lichaam tintelt.
Echt tintelt.
Alsof ik niet Bobby, de moeder en echtgenote ben,
maar Bobby met nat haar, een plakkerig badpak, zon op haar huid, en de blik van een gevaarlijke man op haar dijen.
En eerlijk?
Ik vond het niet alleen spannend.
Ik vond het opwindend.
Ongemakkelijk opwindend.
Hij bestelde iets voor ons allebei. Rum met limoen.
En toen hij het glas naar me schoof, raakten zijn vingers de mijne.
Ik keek hem aan.
Hij zei niets.
Maar in die stilte zat een vraag.
En in mijn buik… zat het antwoord al.
De drankjes gingen net iets te soepel.
Het was niet dat ik dronken was.
Maar wel licht.
Lichter dan ik me in jaren had gevoeld.
Rico praatte makkelijk. Niet te veel. Niet te snel. Gewoon raak.
Zijn arm rustte losjes op de bar, zijn vingers speelden met het glas.
En ik — ik kon mijn ogen er niet vanaf houden.
De tattoos liepen van zijn handrug over zijn onderarm, onder het wateroppervlak door naar zijn bovenlichaam.
Zwart, scherp, symmetrisch en tóch wild.
Het soort dat iets verraadt over de man die het draagt.
En ik voelde me… belachelijk.
Als een puber die zich probeert in te houden, maar die ondertussen compleet wordt meegezogen door een blik, een geur, een lijf.
Ik lachte te hard.
Raakte hem even aan toen ik hem een opmerking hoorde maken over onze mede-vakantiegangers.
En toen het stil viel, voelde ik het plotseling. Druk. Niet romantisch. Gewoon blaasdrang.
“Ik moet even plassen,” zei ik zacht, half lachend, terwijl ik over de rand van m’n glas keek.
Hij draaide zich naar me toe.
Die scheve grijns. Die blik van je weet niet wat je net hebt gezegd.
Toen kwam het:
“Zie je die groep daar?” Hij knikte naar een paar lallende Britten verderop. “Die zitten zich al twee uur vol te gieten. Geen één is naar het toilet geweest.”
Ik keek hem aan.
Mijn wenkbrauw ging omhoog.
“Wat wil je daarmee zeggen?”
Zijn grijns werd groter.
“Gewoon. Als je écht moet… kom gewoon hier voor me staan. Doe alsof je kletst, en laat het los. Niemand die het doorheeft.”
Ik proestte het bijna uit.
“Gadver! Je bent echt niet goed.”
Maar ik voelde het tintelen in m’n buik.
Dat rare, vieze, spannende gevoel.
Een soort belachelijke geilheid, gemengd met pure opwinding.
En een stem in mijn hoofd die fluisterde:
Je zou het gewoon kunnen doen…
Hij zag het aan me.
“Je durft niet,” zei hij zacht, met die lage, kalme stem.
Ik zette mijn glas neer, langzaam.
En keek hem aan.
“Durven is niet het probleem,” zei ik. “Kiezen… dát is wat het moeilijk maakt.”
—
Ik weet niet waarom ik het deed.
Misschien omdat ik wilde weten of ik het nog kon — zoiets stouts, iets wat totaal niet hoort.
Misschien omdat ik hem iets wilde bewijzen.
Of gewoon omdat ik allang geen nee meer wilde voelen.
Ik gleed langzaam van mijn barkruk, liet het water over mijn dijen stromen, en ging recht voor hem staan.
Zijn blik bleef strak op de mijne gericht, schouder nonchalant tegen de bar, lippen die nauwelijks een glimlach toelieten.
Alsof hij alles al wist.
Mijn hart bonkte.
Niet alleen van opwinding — van pure, rauwe spanning.
Wat ik nu ging doen, had ik nog nooit eerder gedaan. Niet zelfs overwogen.
Maar daar, in het lauwe zwembadwater, midden tussen vakantiegangers die geen idee hadden, liet ik het los.
Letterlijk.
Mijn adem stokte.
Een warme, schaamtevolle, verrukkelijke golf verspreidde zich tussen mijn benen — verzonken in het water, onzichtbaar voor iedereen.
Behalve voor mij.
En voor hém.
Hij wist het.
Hij voelde het.
En dat was genoeg om mijn hele lijf in brand te zetten.
Zijn hand gleed traag door het water.
Ik dacht eerst dat het toeval was, dat hij iets oppakte.
Tot ik zijn vingers voelde — zacht en zeker — op mijn onderbuik.
Hij keek me aan.
“Goed zo,” fluisterde hij.
En toen liet hij zijn hand zakken.
Niet opdringerig.
Maar met de kalme vanzelfsprekendheid van een man die precies wist wat hij aan het doen was.
Zijn hand lag op mijn schaambeen.
Zijn duim streek onder water net tegen de rand van mijn badpak.
Ik had geen woorden meer.
Alleen gevoel.
Zijn vingers bewogen. Zachtjes.
Alsof hij onderzocht of ik écht zo ver was gegaan.
Of ik écht nat was.
Of het van hem kwam — of van mezelf.
En toen, heel even, gleed zijn middelvinger onder het randje.
Niet diep.
Niet snel.
Maar genoeg om me naar adem te laten happen.
Ik leunde iets voorover, met mijn handen tegen de bar, alsof ik gewoon even iets wilde zeggen.
Maar mijn ogen hielden hem vast.
Zijn mond was nu dichtbij.
“Zeg het maar,” fluisterde hij.
Ik wist niet of hij bedoelde: zeg dat je geil bent.
Of: zeg dat je me wil.
Maar ik zei niets.
Ik likte mijn lippen, ademde zwaar, en liet hem voelen dat ik niet meer terugging.
Zijn vinger bewoog langzaam.
Onder het dunne stof van mijn badpak.
Alsof hij de tijd nam om te ontdekken hoeveel ik aankon — of eigenlijk: hoeveel ik toeliet.
En ik?
Ik liet alles toe.
Mijn lichaam trilde van binnen, maar ik hield mijn gezicht strak.
Alsof we gewoon stonden te praten aan de bar.
Alsof ik niet zijn vinger voelde, zacht en zeker, glijdend over het natste deel van mezelf.
Het water verdoezelde alles.
Geluiden, beweging, het feit dat ik nauwelijks kon blijven staan.
Maar niets kon het schuldgevoel wegnemen dat ergens diep in mijn borst knaagde.
En tegelijk…
Dat gevoel.
Die hitte.
Die… levendigheid.
Dit is precies wat ik nodig heb.
Niet omdat mijn man niet lief is.
Niet omdat ik iets wil slopen.
Maar omdat ik al zó lang niet meer écht iets gevoeld had.
Niet als vrouw.
Niet als lichaam.
Niet als begeerde, trillende, opgewonden vrouw in een badpak.
Hij boog zich naar me toe, zijn mond bijna tegen mijn oor.
“Je drupt,” fluisterde hij met die lage, zelfverzekerde stem.
Mijn knieën gaven bijna mee.
Mijn vingers grepen de rand van de bar.
Ik voelde hoe hij langzaam, bijna lief, zijn vinger naar binnen liet glijden. Eén vinger. Niet meer.
Ik zuchtte, kort en schor.
Hij voelde het. Hij wist het.
Mijn hele lijf schreeuwde om hem.
“Zeg het,” fluisterde hij.
“Zeg dat je me nodig hebt.”
Ik kneep mijn ogen even dicht.
Ademde diep in.
En fluisterde, bijna wanhopig:
“Ik heb dit nodig…”
Zijn vinger bewoog iets sneller nu.
Zijn andere hand pakte mijn heup, stevig, onder het wateroppervlak.
Niemand zag iets.
Maar ík voelde alles.
Mijn lichaam begon te trillen.
Een golf van spanning bouwde zich op vanuit mijn onderbuik, warm, diep, bijna pijnlijk.
Mijn adem stokte, mijn buik trok samen.
En toen — daar, midden in het zwembad, terwijl mijn man nog steeds lag te slapen en mijn dochter speelde met haar luchtbed —
kwam ik klaar.
Trillend.
Zacht kreunend in mijn keel.
Beheerst. Maar volledig.
Hij hield me stevig vast terwijl ik natrilde.
Zijn vinger gleed langzaam terug.
En toen ik mijn ogen opende, keek hij me aan met een blik die zei:
We zijn nog lang niet klaar.
Ik veegde een lok haar uit mijn gezicht, probeerde mijn ademhaling weer onder controle te krijgen terwijl ik mijn glas oppakte.
Hij keek me aan. Niet vragend. Niet opdringerig.
Gewoon… wetend.
Ik reikte naar mijn telefoon en tikte snel mijn nummer in.
Geen woorden, geen spelletjes. Gewoon een simpel, stil gebaar.
Hij nam mijn mobiel aan, stuurde zichzelf een leeg berichtje en gaf hem terug.
“Tot later, Bobby,” zei hij zacht, zijn stem schor en warm.
Ik knikte, draaide me om en zwom langzaam terug — benen nog licht trillend, lijf nog na-gloeiend.
Aan de rand van het zwembad stond mijn man, lachend met een ijsje in zijn hand. Onze dochter stak enthousiast een hap naar me uit.
Ik glimlachte.
Nam een likje.
En voelde het contrast zó scherp, dat het bijna pijn deed.
Veilig. Lief.
En totaal onschuldig.
Maar diep vanbinnen tintelde nog steeds de herinnering aan die vinger onder water.
Aan dat fluisterende stemgeluid.
Aan dat gevoel van: ik ben weer wakker.
En ik wist zeker…
Dit is nog niet voorbij.
