Het is de eerste keer in lange tijd dat ik weer eens uitga zonder mijn vriend.
En alles aan deze avond voelt anders. Vrijer.
Alsof mijn huid zelf wist wat er vanavond zou kunnen gebeuren.
De lucht is zwaar van de regen die eerder viel.
Warm. Zoet. Zintuiglijk.
De geur van nat asfalt, bloeiende struiken, en ergens in de verte een barbecue die nog na smeult—alsof de avond al geproefd heeft van wat er komen gaat.
Ik fiets.
Mijn jurk kleeft losjes aan mijn lichaam, het zachte katoen glijdt over mijn huid alsof het mijn gedachten kent.
De wind slaat tegen mijn dijen, kruipt onder de stof, danst langs mijn borsten.
Mijn tepels reageren als vanzelf. Alsof mijn lichaam zonder mijn toestemming al begonnen is.
Ik wil gezien worden.
Niet schreeuwerig. Niet overdreven.
Maar gevoeld. Gelezen. Gedroomd.
Binnen is het warm van mensen, muziek, wijn.
De bekende geur van oud zweet en nieuwe verlangens.
Vrienden van vroeger. Vage kennissen. Gezichten die me aankijken met vage herkenning.
Maar ik voel niets.
Tot ik hem zie.
Job.
De voormalige trainer van mijn dochters team.
Destijds een jongen met teveel energie en een flirterige blik die hij nog niet kon dragen.
Nu…
Begin twintig, schat ik.
Zijn lichaam is breder geworden. Volwassener. Zijn blik rustiger. Maar wat hij uitstraalt is allesbehalve onschuldig.
Onze ogen kruisen.
En ik voel het meteen.
Hij herkent me. En ik hem.
Maar het is niet die herkenning die past bij een oude zaterdagroutine langs het veld.
Het is die andere.
Die diepe, trage herkenning van iets dat ooit niet mocht… en nu misschien wel.
Zijn glimlach is klein. Maar geladen.
Hij kijkt niet naar mijn gezicht. Niet alleen.
Zijn ogen glijden langs de rand van mijn jurk, blijven net iets te lang hangen.
En ik voel hoe mijn buik daar een reactie op geeft.
Niet in woorden. Maar in warmte.
We dansen.
Niet hand in hand. Maar dicht genoeg om de stroom tussen ons te voelen.
Mijn heupen bewegen voor mezelf.
Maar ik weet dat hij kijkt. En ik laat het toe.
De wijn maakt mijn hoofd licht.
Maar mijn lichaam…
Mijn lichaam wordt zwaarder van verlangen.
Er hangt iets in de lucht.
Of nee—het hangt ín mij.
Wanneer de muziek opgaat in zichzelf, en het feestje even zijn ritme verliest, knik ik naar een vriendin.
Ik pak mijn jas.
En ik loop naar buiten.
Mijn hart klopt net iets sneller dan het zou moeten.
De regen is weg.
Maar de lucht is nog warm. En de geur ervan—die diepe, vochtige geur die alles zachter maakt—blijft op mijn huid liggen.
En daar staat hij.
Bij het fietsenrek.
Alsof hij het wist.
Alsof hij het vóelde.
Zijn handen in zijn zakken.
Zijn blik…
Die blik.
Niet dwingend. Niet onzeker.
Gewoon… vragend.
Alsof mijn lichaam al antwoord gaf voor ik iets gezegd had.
Ik kijk hem aan.
Lang.
Mijn ademhaling oppervlakkig. Mijn dijen gespannen tegen het zadel van mijn fiets.
Geen glimlach. Geen nee.
Alleen maar dit:
‘Kom je mee?’
Mijn stem is bijna een fluistering.
Maar het is genoeg.
Want ik weet: hij hoorde alles wat ik niet zei.
Mijn stem is bijna een fluistering.
Maar het is genoeg.
We fietsen naast elkaar.
De stad is stilgevallen, op het zachte gezoem van banden op nat asfalt na.
Zijn schaduw glijdt naast de mijne, af en toe raken onze sturen bijna.
Alsof we in één lijn bewegen.
Ik voel de warmte van de wijn in mijn wangen, maar ook iets anders—een gloed die begint tussen mijn benen en met elke trapbeweging iets verder oplaait.
Elke keer als ik opzij kijk, vang ik een blik van hem.
Soms grijnst hij.
Soms kijkt hij weg, net iets te langzaam.
Alsof hij zijn fantasie probeert te verbergen.
Maar hij weet inmiddels: dat hoeft niet.
Ik leun iets verder naar voren, mijn jurkje kruipt ongemerkt op.
Zijn ogen volgen.
‘Je hebt me al vaker zo aangekeken,’ zeg ik zacht.
Hij lacht.
‘Toen je nog op dat bankje zat langs het veld. Met een zonnebril op. Dacht je dat ik het niet zag?’
Mijn hart slaat over.
Niet van schaamte.
Maar van het feit dat hij het tóch voelde destijds.
‘En dacht jij dat ík het niet doorhad?’ fluister ik.
Hij grijnst breder.
Zijn fiets komt iets dichterbij. Onze armen raken. Heel even. Warm.
‘Waar gaan we eigenlijk naartoe?’ vraagt hij.
‘Naar huis,’ zeg ik.
Mijn stem laag.
‘Maar dat wist je al.’
We slaan af.
Mijn straat. Mijn voordeur.
Hij parkeert zijn fiets naast de mijne, haalt een hand door zijn haar.
Iets onrustigs in zijn adem.
‘Wil je nog wat drinken?’ vraag ik.
Niet omdat ik het meen.
Maar omdat het ritueel nu eenmaal zo gaat.
Hij knikt.
Zijn ogen doen het praten.
En ze zeggen geen woord over wijn.
De sleutel draait zacht in het slot.
Binnen is het schemerig, de hoeklamp werpt een warme gloed over de woonkamer.
Mijn vriend zit nog op de bank, benen iets gespreid, glas in zijn hand.
De fles rode wijn naast hem verraadt dat hij er al even zit.
‘Hé!’ zegt hij als ik binnenkom. Zijn stem is loom, opgewekt.
Dan ziet hij wie er achter me binnenloopt.
‘Job! Dat is lang geleden, man!’
Ze schudden handen. Vriendschappelijk. Zonder dubbele bodem—voor hem dan.
Ik lach, loop naar de keuken en pak een tweede fles.
Als ik terugkom, zitten ze naast elkaar op de bank. Ik schenk bij.
‘Proost,’ zegt mijn vriend, glas geheven.
‘Op een mooie avond.’
‘Zeker,’ zeg ik zacht, en ik ga aan de andere kant van Job zitten.
Mijn jurk glijdt iets op als ik ga zitten—niets overdreven, maar ik weet wat zichtbaar is.
Terwijl ze het hebben over oude tijden, knik ik af en toe, maar mijn hand beweegt langzaam.
Traag leg ik hem op mijn eigen bovenbeen.
Dan, tussen mijn benen in.
Mijn vingers rusten nonchalant op de dunne stof van mijn jurkje, vlak tegen mijn huid.
Net iets te suggestief om onschuldig te zijn.
En precies zichtbaar genoeg voor Job.
Hij merkt het.
Ik voel het aan de manier waarop zijn stem even hapert.
Aan hoe hij zijn glas iets steviger vasthoudt.
Mijn vriend merkt het niet.
Of hij doet alsof.
Ik glimlach zacht.
Kijk even naar Job, kort en veelzeggend.
Dan beweeg ik mijn vingers weer.
Langzaam. Zogenaamd gedachteloos.
En onder mijn adem fluister ik:
‘Zeg… had jij ook zo’n warme rit terug?’
Zijn ogen blijven hangen.
Mijn benen blijven open.
En de avond is nog maar net begonnen.
Mijn vriend geeuwt, rekt zich uit.
Hij kijkt naar de klok, dan naar zijn glas.
‘Ik ga naar bed,’ zegt hij loom. ‘Veel plezier nog, jullie.’
Hij drukt een snelle kus op mijn haar en loopt richting de gang.
Zijn stappen zijn zwaar van de wijn, zijn schouders ontspannen.
Binnen een minuut horen we de deur van de slaapkamer dichtklikken.
De stilte die volgt is anders.
Lichter. Vrijer.
Alsof iemand de laatste knoop losmaakt van een te strak overhemd.
Ik kijk opzij.
Job zit nog op de bank.
Zijn glas in zijn hand, maar zijn blik niet meer op de wijn.
Hij kijkt naar mij.
En ik weet: hij weet niet goed wat nu.
Zijn adem is iets sneller. Zijn knieën wat onrustig.
Een jongen die altijd in controle leek, maar nu zichtbaar niet weet waar hij zijn handen moet laten.
‘Het is oké,’ zeg ik zacht, en ik schuif iets dichterbij.
Mijn knie raakt de zijne.
Hij slikt.
‘Je bent een beetje nerveus, hè?’
Zijn mond opent, dan sluit hij hem weer.
Hij knikt.
Ik neem zijn glas over, zet het op tafel.
Dan leg ik mijn hand op zijn dij.
Niet dwingend. Wel duidelijk.
‘Je hoeft niets te doen,’ fluister ik.
‘Gewoon… voelen.’
Hij kijkt me aan.
Zijn ogen groot. Nieuwsgierig.
Begeerte, maar ook verwarring.
Ik glimlach, warm en rustig.
Dan buig ik naar hem toe.
Mijn lippen raken zijn hals, net onder zijn oor.
Hij ademt scherp in.
‘Laat mij het maar doen,’ fluister ik.
‘Jij hoeft alleen maar te genieten.’
Zijn hand vindt mijn heup. Aarzelend.
Maar ik neem het over.
Ik klim langzaam op zijn schoot.
Zijn benen spannen zich onder me.
Zijn handen nog steeds onzeker, niet wetend waar te beginnen.
Ik neem ze vast.
Leid ze.
Laat ze rusten op mijn billen.
‘Daar. Precies goed.’
Mijn heupen beginnen zacht te bewegen.
Zijn ademhaling versnelt.
En ik weet: dit wordt er een die hij nooit meer vergeet.
Ik beweeg langzaam boven hem. Niet gehaast, niet driftig — maar opbouwend.
Elke cirkel van mijn heupen, elke zachte glijbeweging is bedoeld om precies daar te raken, diep in mezelf én diep in hem.
Hij kijkt naar me alsof hij niet kan geloven dat ik echt op hem zit.
Zijn handen liggen op mijn heupen, eerst voorzichtig, dan steviger.
Alsof hij me niet meer los wil laten.
Mijn vingers vinden hun weg naar mijn clit — kleine, gerichte bewegingen terwijl ik hem voel, diep in mij.
Ik weet wat ik nodig heb.
En ik weet dat ik het hem wil laten voelen.
‘Kijk naar me,’ fluister ik.
Zijn ogen schieten open, donker van verlangen.
‘Ik wil dat je het ziet… wat jij met mij doet.’
En dan gebeurt het.
Die golf.
Het begint in mijn onderbuik, trekt door naar mijn rug, mijn borst.
Mijn adem stokt —
Mijn spieren spannen zich om hem heen, ritmisch, pulserend.
Mijn hoofd valt iets achterover, ik kreun zacht, langgerekt,
mijn dijen klemmen zich om zijn heupen terwijl mijn hele lijf beeft.
Hij voelt het.
Mijn klaarkomen —
De warmte, de krampende bewegingen in mij, hoe ik hem dieper in me trek zonder iets te zeggen.
En dat is het moment waarop hij niet meer kan.
Zijn gezicht vertrekt, zijn vingers klemmen zich in mijn huid.
‘Shit… ik…’
Maar hij komt al.
Diep.
Vol.
Trillend.
Zijn lichaam beeft onder mij terwijl zijn zaad zich warm in me uitstort.
Hij kreunt — geen schreeuw, geen spektakel.
Een rauwe, oprechte overgave.
Ik blijf bovenop hem zitten, zacht natrillend, mijn handen rusten op zijn borst.
We ademen samen.
Vol. Stil. Nabij.
Ik glimlach en fluister:
‘Zie je? Jij maakte mij klaar… en ik nam jou mee.’
Ik trek mijn jurkje recht, strijk mijn vingers nog even over zijn huid — zacht, als een afscheid zonder woorden.
Job hijgt nog na, maar lacht.
Een beetje ongemakkelijk.
Een beetje trots.
Een beetje alsof hij zelf nog niet helemaal gelooft wat er net is gebeurd.
Ik reik hem zijn shirt aan.
Hij kleedt zich zwijgend aan, kijkt me nog één keer aan bij de deur.
‘Slaap lekker,’ fluistert hij.
Ik knik.
‘Jij ook. En… dank je.’
Hij draait zich om en verdwijnt in de nacht.
De deur valt zacht in het slot.
Het huis is ineens stil.
Warm.
Vol.
Alsof het iets weet wat niemand hoeft uit te spreken.
Ik draai me om, zet de glazen in de gootsteen, blaas de kaars uit.
En loop langzaam de trap op.
Boven ligt mijn vriend nog steeds op zijn zij.
Onderuitgezakt, zijn mond iets open, zijn ademhaling diep en langzaam.
Zijn hand rust op de rand van het bed. De lege fles wijn staat nog op het nachtkastje.
Ik kijk naar hem.
Dan glimlach ik.
Er ligt iets om zijn lippen.
Geen diepe slaap.
Meer een soort rust.
Of misschien… iets ondeugends.
Alsof hij alles heeft gevoeld. Of niets gemist.
Ik kruip naast hem.
Leg mijn hand op zijn rug.
En sluit mijn ogen.
Zalig warm.
Zalig dubbelzinnig
