Elke zaterdagmorgen hetzelfde tafereel: een slaperige, verwarde meid die zich haastig uit zijn huis werkt. Soms blonde lokken, soms donkere krullen, maar altijd met dezelfde blik—een mix van tevredenheid en lichte verwarring.
Hij is jong, knap, zelfverzekerd. Een typische playboy. 19 jaar en hij weet precies hoe hij vrouwen om zijn vinger moet winden. Ik kijk toe vanaf mijn balkon, mijn koffie warm in mijn hand, terwijl hij nonchalant tegen de deurpost leunt en haar met een brutale grijns uitzwaait. Alsof hij zich er niet eens voor schaamt.
Het is fascinerend om te zien hoe hij zich moeiteloos door zijn ‘veroveringen’ beweegt. Maar wat als de rollen eens omgedraaid zouden worden? Wat als ík degene zou zijn die de controle neemt, die hem eens een lesje leert in verleiding?
Zou hij nog steeds zo’n zelfverzekerde charmeur zijn als hij door een oudere, ervaren vrouw werd uitgedaagd?
Het is een perfecte lentedag. De zon warmt de tegels op, een zachte bries laat de bladeren ritselen. En hij? Hij staat in de achtertuin, shirtloos, met zijn gebruinde huid glinsterend van het lichte zweet terwijl hij aan het werk is. Jong, gespierd, een zelfverzekerde grijns op zijn gezicht.
Ik laat mijn blik even over hem glijden voordat ik besluit mijn kans te grijpen. Nonchalant stap ik naar de schutting, leun er licht tegenaan en open het gesprek. “Je hebt het druk, hè? Elk weekend een andere schone dame.”
Hij kijkt op, zichtbaar verrast, maar dan trekt die bekende speelse glimlach om zijn lippen. “Ach, iemand moet het doen,” grapt hij. Zijn zelfvertrouwen druipt ervan af.
Het zonlicht valt precies goed op zijn lichaam terwijl hij in de tuin bezig is. Zijn spieren spannen zich met elke beweging en ik kan het niet helpen dat mijn blik blijft hangen. De buurjongen… 19 jaar, een zelfverzekerde player, gewend aan meisjes die voor hem in de rij staan. Maar ik ben geen meisje. Ik ben een vrouw. En ik weet precies hoe ik hem uit zijn evenwicht breng.
Met een glas drinken in mijn hand stap ik naar hem toe, mijn heupen wiegend, net subtiel genoeg om zijn aandacht te trekken. “Je hebt wel een verzetje verdiend na al dat harde werken,” zeg ik luchtig terwijl ik hem het glas overhandig. Onze vingers raken elkaar net iets langer dan nodig.
Hij grijnst. “Dank je wel. Werkt u me soms in het zweet?”
Ik trek een wenkbrauw op en lach zacht. “Als dat zo was, had ik je wel op andere manieren laten zweten.”
Zijn grijns bevriest kort, zijn ogen flitsen over me heen—een fractie van onzekerheid, gevolgd door nieuwsgierigheid. Dit spel speelt hij vaker, maar nu weet hij niet of hij voor- of achterstaat.
Ik draai me langzaam om en loop naar de tuintafel om zogenaamd iets op te ruimen. Daarbij buk ik net iets dieper dan nodig, wetend dat mijn kanten string zich onder mijn witte rokje aftekent. Het blijft even stil achter me. Dan hoor ik hoe hij zijn keel schraapt.
Ik kijk over mijn schouder en zie hoe hij me betrapt aanstaart. Zijn blik donkerder, zijn kaken aangespannen. “Je kijkt,” zeg ik, mijn stem laag, plagend.
Hij recht zijn schouders en grijnst, maar zijn stem klinkt iets minder zelfverzekerd dan eerder. “Moeilijk om niet te kijken.”
Perfect. Ik weet dat ik hem heb.
“Kom,” zeg ik luchtig. “Ik wil je nog iets laten zien.”
Ik leid hem het huis in, mijn vingers strijken vluchtig langs zijn onderarm als ik hem de deur door laat. Binnen heerst een aangename koelte, een scherp contrast met de zinderende spanning tussen ons. Ik draai me om, leun nonchalant tegen het aanrecht en laat mijn blik over hem heen glijden.
“Je bent nogal populair bij de meisjes, hè?” zeg ik achteloos, alsof we een normaal gesprek voeren.
Hij haalt zijn schouders op, een speelse grijns op zijn gezicht. “Tsja, ik laat het gebeuren.”
Ik lach kort en kantel mijn hoofd. “Denk je dat je alles al weet?”
Hij fronst even. “Hoe bedoel je?”
Ik zet een stap dichterbij, mijn vingers rusten achteloos op zijn gespannen buik. “Ik bedoel… misschien ben je gewend aan meisjes die precies doen wat jij wil.” Mijn stem is bijna een fluistering. “Maar met een vrouw speel je een ander spel.”
Zijn ademhaling verandert. Hij probeert stoer te blijven, maar zijn borstkas rijst net iets sneller op en neer.
Ik laat mijn hand langzaam langs de rand van zijn broek glijden. Een test. En hij faalt glorieus. Zijn lichaam reageert onmiddellijk, onmiskenbaar.
Ik kijk hem recht in de ogen, mijn vingers al bij zijn gesp. “Denk je dat je raad weet met mij?”
Hij knippert, zijn grijns is verdwenen. Voor het eerst lijkt hij echt sprakeloos.
Ik leun iets dichter naar hem toe, mijn lippen vlak bij zijn oor. “Ik laat je zien hoe het écht voelt.”
Mijn vingers maken langzaam zijn broek los. Hij houdt zijn adem in. Dit is het moment waarop hij nog weg kan stappen, waarop hij nog controle kan terugpakken.
Maar hij doet niets.Zijn borstkas rijst en daalt nog snel, zijn spieren trillen licht na van de inspanning. Ik voel hoe hij nog in me pulseert, zijn warmte diep in mij. Maar ik ben al klaar. Zijn handen rusten losjes op mijn heupen, zijn ademhaling zwaar in mijn nek.
Ik laat een paar tellen stilte vallen, laat hem denken dat dit méér is dan het was. Laat hem hopen.
En dan, zonder enige waarschuwing, duw ik hem zachtjes achteruit en trek mijn string op. Ik draai me naar hem om, leun tegen de keukentafel en laat mijn vinger speels over zijn borst glijden. “Dat was leuk,” fluister ik, mijn stem nog hees van genot.
Zijn ogen flitsen omhoog, verward, alsof hij de onderliggende boodschap pas langzaam begint te begrijpen. “Leuk?” herhaalt hij, zijn ademhaling nog onregelmatig.
Ik glimlach licht. “Ja. Maar nu moet je gaan.”
Hij trekt zijn wenkbrauwen op. “Nu al?”
Ik duw me van de tafel af, loop naar de keuken om een glas water te pakken en neem een slok, alsof hij niet halfnaakt voor me staat. Alsof ik niet net zijn hele ego in mijn handen had. “Ja,” zeg ik kalm terwijl ik hem over de rand van mijn glas aankijk. “Je hebt gehad wat je wilde, toch?”
Hij zoekt naar woorden, maar ik geef hem die ruimte niet. “En ik?” Ik zet mijn glas neer en loop naar hem toe, til mijn hand op en strijk plagend over zijn kaak. “Ik heb precies gekregen wat ík wilde.”
Zijn ogen worden groot. De realisatie zakt in. Hij was niet de veroveraar vandaag. Ik was dat.
Hij slikt, trekt zijn broek snel omhoog en veegt een hand door zijn haar. Maar in plaats van ongemakkelijk te kijken, trekt hij ineens een brede, voldane grijns. Alsof hij beseft dat hij zojuist een ervaring heeft gehad die hij niet snel zal vergeten.
“Ik denk dat ik dat wel vaker wil,” zegt hij met een twinkeling in zijn ogen.
Ik leun speels tegen de deurpost en open de deur. “Misschien. Als je geluk hebt.”
Hij kijkt me nog even aan, een mengeling van uitdaging en fascinatie in zijn blik, en dan stapt hij naar buiten.
Bij de laatste trede van de veranda draait hij zich om en schudt lachend zijn hoofd. “Je bent echt niet normaal, weet je dat?”
Ik trek mijn wenkbrauwen op en grijns. “En dát is precies waarom je terug zult komen.”
Hij lacht, schudt nogmaals zijn hoofd en verdwijnt door de deur zijn zelfverzekerde houding niet helemaal verdwenen—maar hij weet nu wie hier echt de touwtjes in handen had.
Ik sluit de deur, laat mijn rug ertegen rusten en grinnik zacht.
Buurjongens… altijd denken dat ze de spelletjes spelen. Terwijl ik al had gewonnen voordat het spel begon. 🔥😏
